ညီမေလးသိတယ္မို႔လား

သိတယ္မဟုတ္လား
အခ်စ္ဆိုတာ တေစၦ
တေစၦ နဲ႔တူတာ အခ်စ္ တဲ့
စကားအၿဖစ္နဲ႔ေမာ
ေၿပာလို႔သာေၿပာၾကတာ
ေတြ႕ဖူးတဲ့သူရွားလိုက္တာ……..တဲ့။

သိတယ္မဟုတ္လား
ဒီမွာ..မသူဇာ
နင္ဟာ ငါ့အဖို႔ ပတၱၿမား
ဘာလဲ ေၾကာက္သြားသလား
ငါ့လက္ထဲေရာက္လို႔
ဓါးေသြးေက်ာက္လုပ္မယ္ထင္လို႔လား
လည္ပင္းမွာဆြဲထားမွာပါဟာ…တဲ့။

တစ္ခါသားက (ရမ္ဘိုမဟုတ္)
ဗန္တိုလူေလးရဲ႕ဇာတ္ဝင္ခန္း
လြမ္းလို႔သာလြမ္းၿပတာ
ေက်ာခ်မ္းစရာဇာတ္ကားေနာ္။ ။

ေက်ာရိုးမရွိတဲ႔ႏုတ္ခမ္းမ်ား

မာနတဲ့
ဟာသ တစ္ခုေကာက္ရတယ္
ေဆးမစားမီပံုကေလးေပါ့
လက္ကေလးေနာက္ပစ္
ေလာကၾကီးကိုသူသာခ်စ္သတဲ့
မလင္းၿပာအပ်ိဳၿဖစ္ကာမွ
ေနာက္လွ်ာအသစ္နဲ႔နတ္သံေႏွာ
..အစက က်ဳပ္မေၿပာလားဗ်ာ…
ကြယ္..သူကလည္း
..လွ်ာေသြးလိုက္ ႏွာေစးလိုက္ နဲ႔
ဒါေရးဖုိ႔အသက္ရွဴတာဆိုပဲ
ကာဗြန္စကၠဴက သီခ်င္းဆိုၿပတယ္
ရယ္ရတယ္ေနာ္။
သိလား
လတၱာမန္ဂစ္ရွကား၊အာရာဒါးနား
ခုအသံက အဒိႏၷဒါနားလား
ဆားမပါတဲ့ႏႈတ္ခမ္း
ခြက္ထိုးခြက္လန္လြမ္းေလာက္ပါတယ္။
ဒီလိုေပါ့ေလ
အေၾကြးေရာင္းမိတဲ့ပံုကို
အေၾကြးမေရာင္းတဲ့ပံုက ၿပံဳးပံုမ်ိဳး
ၿပံဳးသြားႏိုင္ကာမွ
ေလာကၾကီးကို မာန တဲ့
မီးကိုခ်စ္တဲ့
ဖီးနစ္ႏြယ္ဖလံပိုး
အေတာင္က်ိဳးေလာက္မွ
မီးနဲ႔ေရခ်ိဳးဖူးပါစ
ေနၾကာပန္းေဝဒနာနဲ႔
အာဆူလာအတြက္
စကၠဴနဲ႔ထုပ္ လက္ေဆာင္လုပ္ဖုိ႔
ၿဖဳတ္ယူလာတဲ့
နားရြက္ေလာက္မွ
အသက္ဓါတ္ပါပါစ
လူပ်က္ခ်င္း ပုဆိုးမ
တို႔ေလာကမွ ရယ္ရတယ္
ကိုယ့္ေက်ာကိုသပ္
ကဗ်ာစပ္သတဲ့
အိမ္း..ႏွာေစးတတ္တာ
လြန္ပါေရာကြယ္။ ။

မိဝင္းဖတ္ဖို႔ကဗ်ာ (၁)

ဒုကၡေတြကိုၿပၿပၿပီး
မင္းကငါ့ကိုၿမွဴဆြယ္ရဲ႕
ငါဘာေကာင္ဆိုတာသိဖို႔
ငါ့ဗိုက္ကိုဓားနဲ႔ထိုးၾကည့္ဖို႔ေတာ့
မၾကိဳးစားနဲ႔ေလ
ငါ့ဘဝရဲ႕ၿဖစ္တည္မႈဟာ
ငါ့ဗိုက္ထဲမွာမရွိဘူး
ငါ့မွာရွိသမွ်ငါ့ဘဝရဲ႕အဓိပၸာယ္ေတြ
မင့္ကိုသာေပးလုိက္ခ်င္ရဲ႕
ငါ့မွာဗလာသက္သက္အခြံခ်ည့္
က်န္ရစ္ခဲ့စမ္းပါေစ။
မင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း
ၿပားၿပားဝပ္မတတ္ေၾကာက္ဒူးတုန္ရဲ႕
ပထမဆံုးေသနတ္သံၾကားကတည္းက
လက္နက္ခ်ဖုိ႔သာ စိတ္ကူးေနသူပါ
မင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ငါ့ရဲ႕အနာဂါတ္တိုင္းဟာ
ဘယ္တုန္းကမွငါ့ဆီကိုေရာက္မလာခဲ့ဘူး
ထင္းရွဴးပင္ေတြေပါတဲ့ေတာအုပ္ၾကီးထဲ
အၿမဲတမ္းပုန္းပုန္းေနတဲ့အနာဂတ္ပါ။
ရူးစမ္းပါေစ ဆိုၿပီး
မင္းပစ္ေပးလိုက္တဲ့အဲသည္အထုပ္ကို
ရတဲ့ေန႔ကစ
တစ္ညမွအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး
ဟင္းလင္းၿပင္ၾကီးကိုေပြ႕ဖက္
ငါ့ထြက္သက္နဲ႔ဝင္သက္တိုင္းမွာ
မီးနဲ႔ေရ ကိုရႈသြင္းမႈတ္ထုတ္
အၿပင္းစားအာရံုေတြကို ငါစားသံုးရဲ႕။
လႈပ္ခတ္ေနတဲ့
ငါ့စိတ္ရဲ႕အသံဗလံေတြကို
မင္းၾကားရဲ႕လား။
ေဟ့
ငါ့ကိုသနားလို႔ဆိုၿပိးေတာ့မ်ား
မင္းဖန္တီးထားတဲ့ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္းေတြ
ရပ္တန္းကရပ္မပစ္လုိက္ပါနဲ႔
ငါဆက္ၿပီးရူးစမ္းပါရေစ။
နားမလည္ပါဘူးဆိုတာကိုက
မင္း ငါ့ကို နားလည္တာပါပဲ။ ။

စံပါယ္ၿဖဴအိမ္မက္

လႈိင္းခတ္သံ ဂီတ...
ခ်ဳိျမ မပီျပင္၊ သည္ရင္မွာ
ၾကယ္ျပာ...လျပာ...ေကာင္းကင္ျပာ...
ေရာင္လႊာ ျမဴးျပက္၊ လွ်ပ္လက္သလုိ
အုိ... လွလုိက္တာ။

သဲေသာင္ခုံလား၊ ေရစြယ္လားေလ
ေျခသံဖြဖြ၊ ၾကားေနရေပါ့
ေမႊးျမသန္႔စင္၊ အာရုံျမင္ ရနံ႔
သင္းပ်ံ႕ေနဆဲ၊ ရင္ထဲမွာ...။

စကားတိုးတိုး၊ ျမဴခုိးေ၀ေ၀
စံပယ္ေရ...စပယ္ျဖဴ...
ဘယ္သူမ်ားလဲ၊ ေမးလုိက္ဆဲမွာ
သဲသဲလႈပ္လႈပ္၊ ငွက္တစ္အုပ္...
ရုတ္ျခည္းပ်ံေျပး၊ ဟုိး အေ၀းကုိ။

သည္အိပ္မက္မွ၊ ေမာင္ ႏုိးထလည္း
တမ္းတတပ္မက္၊ ရုန္းမထြက္ခ်င္
သက္ဦး ျမတ္မြန္၊ ရြာလြန္ ရြက္တိုက္
ေျပးလုိက္ ရွာေဖြ...၊
စံပယ္ေရ... စံပယ္ျဖဴ...
ဘယ္သူမ်ားလဲ၊ ဘယ္မွာလဲကြယ္
ရင္ထဲ ေမးမိဆဲပါ ေမ။

သိန္းစြန္ငွက္အၿပန္လမ္း(ပိုင္စိုးေဝ)

ေနာက္ဆုံးအေခါက္ပါပဲ
က်ေနာ္ ရြာကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္ အေမ။

ရြာဆုိတာ
တမာ ထေနာင္း
ရွားေစာင္း ျပာသာဒ္
သန္း ဒဟတ္ပင္ေတြနဲ႔
မုိးႏွံခ်ဳံပုတ္၊ ရွားပင္ငုတ္တုိ
နီညိဳညိဳ ေက်ာက္ခဲလုံးေတြနဲ႔
ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြၾကားက
တဲကေလးတလုံးပါ။

အဲဒီတဲကေလးထဲ
အေမ လဲေလ်ာင္းေနေပါ့။

အေမ ...
က်ေနာ္ ေရာက္လာၿပီ အေမ
အေမ့ေျခအစုံကုိ ေပြ႔ဖက္
အသံမထြက္ဘဲ က်ေနာ္ ငုိတယ္။

ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေျခာက္ေတြ
တရွဲရွဲျမည္လုိ႔
က်ေနာ့္ကုိ စကားမေျပာခ်င္လုိ႔
အေမ့သြားေတြ တင္းတင္းေစ့ထားသလား၊
က်ေနာ့္ကုိ မျမင္ခ်င္လုိ႔
အေမ့မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသလား၊
ထ ၾကည့္ပါဦး
စကားေျပာပါဦး အေမရယ္။

ေဟာ ... အေမ ...
အေမ့ကုိ သူတုိ႔
ဟုိးမွာ မန္က်ည္းပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕နဲ႔
ဇရပ္အုိအုိ
ေက်ာက္တုံးနီညဳိညဳိေတြ စီထားတဲ့
သခၤ်ဳိင္းဆုိတဲ့ေနရာကုိ
ပုိ႔ၾကေတာ့မလုိ႔တဲ့။

လွည္းဘီးကုိ ျပင္ဆင္ၿပီးၾကေပါ့
အေမ့အေလာင္းကုိ
ေခါင္းထဲထည့္ၾကေပါ့
ေၾကးစည္ကုိ
႐ိုက္ႏွက္ၾကေပါ့
က်ေနာ္ မငုိပါဘူး အေမ
ငုိလုိ႔ မရေတာ့ဘူး အေမ။

အေမ့ေျမးကေလးေလးေတြ
က်ေနာ့္တူနဲ႔ တူမေလးေတြ
သူတုိ႔ ငုိပါေစ။

အေမ့သား သူတုိ႔ရဲ႕အေဖ
က်ေနာ့္အကုိႀကီး
အေမ့သမီး သူတုိ႔ရဲ႕အေမ
က်ေနာ့္အစ္မ
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမ
အေမ့အရင္ ေစာေစာစီးစီး
ေဟာသည္ေလာကႀကီးထဲက
ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့
မိတဆုိး ဖတဆုိး
ေဟာသည္ကေလးေလးေတြ
အေမ့အတြက္ သူတုိ႔ငုိပါေစ။

အေမ့အတြက္
သူတုိ႔မ်က္ရည္ေတြဟာ
ထုိက္တန္ပါတယ္ အေမ။

က်ေနာ္ကေတာ့
ေႏြဦးရက္ေတြအေၾကာင္း
သီခ်င္းမဆုိနုိင္တဲ့
ဥၾသငွက္တေကာင္ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈလုိ
ယာခင္းထဲက အေမ့ဘဝကုိ
အေဝးကပဲ
တမ္းတပူေဆြးခဲ့သူပါ အေမ။

“အေမ ေနေကာင္းပါေစ ...
အေမ့အား ထာဝရလုပ္ေကြၽးျပဳစုနုိင္သည့္ကုိယ္
ျဖစ္ရပါလုိ၏”

ညအိပ္ရာဝင္၊ ရင္ထဲလႈပ္ခတ္
ပဲ့တင္ထပ္ခဲ့တဲ့
ခြန္အားမဲ့ ဆုေတာင္းသံမ်ားၾကား
ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ ညေတြသာ
ခႏၶာကုိယ္ေပၚ
တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကျပဳန္းခဲ့ရ။

မေန႔ကေတာ့
“အေမဆံုးၿပီ။ အျမန္လာ” တဲ့
ကုသုိလ္ၾကမၼာ၊ ႏုံခ်ာလုိ႔လား
ဆုေတာင္းမ်ား
မျပည့္ဝခဲ့ဘူး အေမ။

အေမက ေမြးေပမယ့္
အေမကုိ လုပ္မေကြၽးႏိုင္ခဲ့တဲ့
ေဟာသည္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ
ဘာအသုံးက်ေတာ့မွာလဲ။

အဲသည္လုိ ေနာင္တတရားေတြက
ႏွလုံးသားကုိ ကုတ္ျခစ္
ဘဝဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ျဖစ္မိေပါ့။

က်ေနာ္ မငုိရဲေတာ့ပါဘူး အေမ
ငုိဖုိ႔ရာ ရွက္လွပါတယ္ အေမ
အေမနဲ႔အတူ
အေမကုိ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳခဲ့တဲ့
ေဟာသည္ ကေလးေလးေတြ
သူတုိ႔ ငုိပါေစ
ေၾကးစည္ကုိ သူတုိ႔ ႐ိုက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့။

ေဟာ ...
နီညိဳညိဳေက်ာက္တုံးေတြၾကားက
ရထားတစင္းဟာ
အေဝးကုိ ထြက္သြားၿပီ။

ဟုိး ... လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
သည္ရြာက လူငယ္
ေက်းေတာသားတေယာက္
သည္ရြာကုိ ျပန္ေရာက္မလာ
ရထားဟာ သူ႔ကုိ
အေဝးသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့။

သူနဲ႔ သူစီးသြားတဲ့ ရထားအေၾကာင္း
လူေတြ ေမ့ၾကေပါ့
ေျပာဆုိအမွတ္ရသူ
တစုံတေယာက္မွ် မရွိေတာ့။

အဲသည္လူငယ္ဟာ
အခု
အေမ့အေလာင္း အေမ့ေခါင္းကုိ
ဖက္ဖက္ၿပီး ငုိေနတဲ့
က်ေနာ္ပဲပါ့ အေမ။

ေဟာသည္ယာခင္းေတြၾကား
အေမ ေန႔တုိင္းလႈပ္ရွားခဲ့တာ
က်ေနာ္မျမင္နုိင္ခဲ့ဘူး။

အေမ့သမီး
က်ေနာ့္အစ္မရဲ႕ ေယာက်္ားက
ထန္းရည္သမား၊ ထန္းရည္ခ်ဳိး၊
အေမ့သား
က်ေနာ့္အစ္ကုိႀကီးရဲ႕ မိန္းမက
မီးယပ္က်ဳိး၊ မ်က္စိတဘက္ကြယ္၊
သူတုိ႔တေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
အေမ့ေျမး ကေလးေတြနဲ႔အတူ
ထန္းလ်က္က်ဳိ၊ ထင္းေခြေရခပ္
ငတ္မေသဖုိ႔
အေမ ႐ုန္းကန္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြမွာ
က်ေနာ္သာ
ဟုိအေဝးမွာေပါ့။

ဟုိတႏွစ္က
တရြာလုံး မီးေလာင္ျပာက်
အဲသည္ကတည္းက အေမဟာ
ရြာထဲကုိ ျပန္မေရာက္
အိမ္ျပန္မေဆာက္ႏုိင္
ထန္းပင္ေအာက္က ထန္းတဲမွာ
အေမ အေနၾကာခဲ့ပါတယ္။

အေမေရ ...
အေမေရ ... ...
ေၾကးစည္ကုိ ႐ိုက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔တြန္းၾကေပါ့
ဟုိး ... အေနာက္ေတာင္ေတာတန္းက
ထန္းပင္ရိပ္ဖ်ားမွာ
ေနလုံးဟာ တျဖည္းျဖည္းညိဳခဲ့ေပါ့။

ေတာင္သူဓေလ့
ယာမီးေငြ႔ေတြ လြင့္တက္လာေပါ့။

ဟုိေတာင္ကမူကမ္းပါးမွာ
ျမက္စားေနတဲ့ ႏြားမေတြက
အေမ့ကုိ နႈတ္ဆက္ေနၾကသလား။

သိန္းစြန္ငွက္အျပန္လမ္းမွာ
က်ီးကန္းေတြ ကသုတ္ကရက္နဲ႔
ရြာဘက္ဆီ ပ်ံေျပးၾကေပါ့။

ေနညိဳခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ
ေတာတန္းလွ်ဳိေျမာင္
ဟုိ အေနာက္ေတာင္ထဲ
ေမွာင္မည္းမည္းက
က်ေနာ့္ဘဝကုိ မဝါးၿမိဳမီ
ကေလးဘဝအရြယ္
ငယ္ငယ္တုန္းကေလ
ေတာင္ရိပ္ေတာင္ၾကား
သစ္ပင္ဖ်ားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား။

အေမေရ ...
တေစၧဆုိ က်ေနာ္ ေၾကာက္လွခ်ည့္။

တညသား
ပ်ဴေစာထီးဆုိလား၊ ရဲေဘာ္ျဖဴဆုိလား
တံခါးကုိ တအားေခါက္
ႏြားေကာက္စမ္း ျမန္ျမန္လုပ္
ေသနတ္ေတြ ထုတ္ခ်ိန္ၿပီး
အခုိင္အခံ့ လွည္းတစင္း
ႏြားျပာညဳိတရွဥ္းနဲ႔အတူ
လွည္းေမာင္းပို႔ဆိုၿပီး အေဖ့ကုိ ေခၚသြား
ရြာအေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ၾကားက
ေသနတ္သံတခ်က္ၾကားလုိက္ရ။

အေဖေရ ...
အေဖေရ ... ...
က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုဘဝ
ရာဇဝင္ကုိ ျဖတ္သန္းရတဲ့ညေပါ့။

လြတ္လပ္ေရးၿပီးခါစ
သူခုိးဓားျပေတြ
တန္ခုိးျပလုိ႔ေကာင္းဆဲေခတ္ႀကီးထဲ
လူျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္
အေမ့ရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ
ေသနတ္သံေတြၾကား
ေျပးလႊားပုန္းေအာင္း
ရြာေတာင္ေစာင္း နဘူးခ်ဳံထဲ
ညတုိင္းပဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား အေမ။

စစ္စနက္မီး အႂကြင္းအက်န္ေတြနဲ႔
ေခတ္အပ်က္ႀကီးကုိ တြန္းလွန္ရင္း
အေမရယ္ တျခားအေမေတြရယ္
အေမေတြအားလုံး
ကေလးေတြကုိ ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး
ေျပးၾကလႊားၾက၊ ပုန္းၾကေအာင္းၾကနဲ႔
တခ်ဳိ႕ သားေသ၊ တခ်ဳိ႕လင္ဆုံး
စစ္ဆုိတာႀကီးကုိ
မုန္းခဲ့တယ္မဟုတ္လား အေမ။

အေဖ မရွိတဲ့ေနာက္
အေမရယ္၊ အစ္ကုိႀကီးရယ္၊ အစ္မရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ေလ
ေလာက ကမ္းပါးမွာ
စမ္းတဝါဝါး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေပါ့
အရြယ္ေရာက္ခါစ အစ္ကုိႀကီး
ထန္းလွီးသင္ရေပါ့။

အစ္ကုိႀကီးဟာ
သာသနာ့ေဘာင္မွာ အ႐ိုးထုတ္
ဘုန္းႀကီးလုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္
က်ေနာ္တုိ႔အတြက္
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ စြန္႔ခဲ့ရၿပီေပါ့။

က်ေနာ္ကေတာ့
ေသွ်ာင္တေစာင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား
ၿပီးေတာ့ ျပည္ေတာ္သာေက်ာင္းေရာက္
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ
သုိး၊ ဆိတ္၊ ႏြားေက်ာင္း
က်ေနာ္တုိ႔တေတြ
ဟုိသေျပပင္ေတာင္ေစာင္းဆီက
လက္ျပဟစ္ေအာ္
သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔
ေခြးေခၚ၊ ပတတ္တူး
ဟင္းရြက္ခူး၊ ယုန္ရွာ
ေတာင္ယာလုပ္သူ၊ ထင္းခုတ္သူေတြ
ထန္းလ်က္က်ဳိသူ၊ ထန္းတက္သူေတြ
ေနက ပူေလာင္
ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ
ဟုိးအေနာက္ေတာင္မွာ
မႈိင္းျပာျပာ ျမဴခုိးေတြနဲ႔
ပုပၸားဆုိတဲ့ ေတာင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဆီ
ေမွ်ာ္ၾကည့္ေငးေမာ
စိမ္းလန္းတဲ့ ယာေတာေတြၾကား
အစ္ကိုႀကီးက ထန္းလွီး
က်ေနာ္က ထန္းရည္အုိးသယ္
အေမရယ္၊ အစ္မရယ္က
ထန္းလ်က္က်ဳိ၊ ရက္ကန္းခတ္၊ ထင္းေခြ
တခါတေလ ေျမပဲေကာက္
တခါတေလ ဝါစုိက္
ေတာအလုိက္လုပ္ငန္းစုံေပါ့။

“ၿမိဳ႕ရြာနိဂံုး၊ ပ်က္ျပဳန္းေစေအာင္
ဓားျပႀကီးႀကီး မုိက္သီးအေခါင္
မီးႏွင့္ၿမိဳက္လုိ႔၊ တုိက္ခုိက္ပူေလာင္
ဝ သ လ၊ မွတ္ၾက သူယုတ္ေကာင္”

“ခေလာက္ေလးရယ္တဲ့ ဒုိးဒုိးေဒါင္
ပ်ဳိတုိ႔ေမာင္ ယာမလုပ္တယ္
ဝါးခုတ္တဲ့ ေတာင္”

အဲသည္လုိ အကုိႀကီး တတ္တဲ့
ကဗ်ာေတြ၊ သံေပါက္ေတြ
က်ေနာ့္မွာ အေမြရခဲ့ေပါ့။

“ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္ ပ်ဳိေၾကာက္တဲ့ သည္အခ်ိန္
ဆီးမီးကြယ္မွန္အိမ္နဲ႔ ... ”

အဲသည္လုိ
ေက်းလက္ဘဝ သီခ်င္းကဗ်ာေတြ
ရင္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့ရေပါ့။

အေမေရ ...
ေၾကးစည္ကုိ ႐ိုက္ႏွက္ေနၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔တြန္းၾကေပါ့။

အေမေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ တဲကေလးဟာ
အေမ့ရြာနဲ႔ အလွမ္းေဝးေပမယ့္
သည္ေတာသည္ေတာင္ၾကား
အေမ့ကုိ
တေယာက္တည္း မထားရက္ပါဘူး အေမ။

အေမ့အေမ က်ေနာ့္အဘြား
က်ေနာ့္အဘြားရဲ႕ အေမ့အေမ ... စတဲ့
ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေရာ မေတာ္သူပါ
တရြာလုံးေနာက္ဆုံး စုေဝးရာ
ေဟာဟုိ ဇရပ္အုိအုိရဲ႕
သုႆာန္ဆုိတဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္
အေမ့ကုိ
က်ေနာ္တုိ႔ ပုိ႔မွာေပါ့။

လမ္းက ၾကမ္းလုိက္တာအေမ
ေတာင္ကမူက်တ္တီးၾကား
ႏွစ္ေတြမ်ားစြာ ေရတိုက္စားမႈနဲ႔
ပ်က္လုလု လွည္းလမ္းေပၚမွာ
အေမ့ေခါင္းဟာ၊ လႈပ္ယမ္းလွခ်ည့္။

ျဖည္းျဖည္း ... ျဖည္းျဖည္း ...
ဆူးကုိင္းေတြ ေဘးဖယ္
မ်က္ႏွာကုိ ျခစ္မိၾကဦးမယ္။

ဟုိသုႆာန္ကုိ ေရာက္တဲ့ခါ
ဘုန္းႀကီးေတြက
သရဏဂုံကုိ ရြတ္ဖတ္
က်ေနာ့္လက္နဲ႔ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝ
အေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ...လုိ႔
က်ေနာ္ အမွ်ေဝမယ္။

က်ေနာ့္ကုိယ္ေပၚမွာ
ဖုန္ေတြေပကပ္
ညစ္ပတ္ေနမလားပဲ။

မႏၱေလးက မိတၳီလာ
မလႈိင္ ပန္းအုိင္တလမ္းလုံး
ဖုန္လုံးႀကီးထဲ ျဖတ္ခဲ့ရ
အခုလည္းပဲ ဖုန္လုံးႀကီးထဲမွာ
ဖုန္ေတြ ေပကပ္ ညစ္ပတ္ေနမလားပဲ။

ဟုိသုႆာန္ကုိ ေရာက္လုိ႔
ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝတဲ့အခါ
ငယ္ဆရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး
က်ေနာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး
အံ့ၾသေနလိမ့္မယ္။

ညေရာက္တဲ့အခါ
ဦးေလးဘယ္ေန႔ ျပန္မွာလဲ
တႏွစ္တခါ ျပန္လာပါေနာ္
က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆက္ေနခ်င္တယ္
ညီမေလးမွာ ဝတ္စရာအကၤ်ီ မရွိေတာ့ဘူး
ေဟာဒီ အငယ္မ မႏွစ္က ႏွစ္တန္းက်တယ္ ငါ့ေမာင္ရယ္
ေဟာဒီက်န္ေနတဲ့ မ်က္စိတဘက္ကလည္း ဆရာဝန္က ခြဲရမယ္တဲ့
အစ္မလည္း ေၾကာက္တတ္လုိ႔ ေဆး႐ံုကုိ ေနာက္ထပ္ မေရာက္ေတာ့ပါဘူး
စတဲ့ … စတဲ့ စကားလုံးေတြၾကား
က်ေနာ္ ဘာမ်ား တာဝန္ယူႏိုင္မလဲ။

မင္းတုိ႔အတြက္၊ ငါ့အတြက္
အႏွစ္သုံးဆယ္လုံးလုံး
ဦးေလး စဥ္းစားေနတုန္းပဲ
ဦးေလးဟာ
စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲကြယ္။

တစုံတရာ
ကတိေတြ ေပးထားပစ္ခဲ့ၿပီး
နံနက္ခင္းတခုမွာ
ငွက္တေကာင္လုိ ပ်ံေျပးသြားမယ္။

ဟုိတခါက
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့သလုိမ်ဳိး

“ေဟာသည္ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕
နာမက်န္းမႈေတြကုိ ေဆးဝါးကုသဖုိ႔
က်ေနာ္ ကဗ်ာဆရာလုပ္ရမယ္
ကဗ်ာဆရာလုပ္မွျဖစ္မယ္ အေမ”

အဲသလုိ ဆုိၿပီး
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့တုန္းက
ယာခင္းနံေဘး
ေတာလမ္းေလးေပၚမွာ
ျမက္႐ိုင္းပင္ေတြကုိ တုိးျဖတ္
တရွပ္ရွပ္နဲ႔ က်ေနာ့္ဖိနပ္သံေတြ
က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ယာခင္းေတြ ေနာက္မွာခ်န္
ေတာတန္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ေက်ာက္စရစ္ကုန္းေခါင္
တလင္းေၿပာင္မွာ
ယုန္ေထာင္၊ ပတတ္တူး၊ ခ်ဳိးတည္
ငယ္ဘဝေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

လိမ္လိမ္မာမာေနဖုိ႔
စကားလုံးတုိ႔ တုန္ခါ
အေမ့မ်က္ႏွာေပၚက
မ်က္ရည္စေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ
လက္ျပေနဆဲ၊ ဥၾသဆြဲေပါ့
တရွဲရွဲျမည္လ်က္ ရထားထြက္ခြာ
တုန္ခါေနတဲ့ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ
ေတာက်ီးကန္းတေကာင္
ေအာ္ျမည္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ၿမိဳ႕ျပဘဝရဲ႕
ခံစားမႈျမစ္ ရသသစ္ထဲမွာ
ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္
ဓာတ္တုိင္ မီးတုိင္ေတြေအာက္
တေယာက္ကုိ တေယာက္
ျဖတ္ေက်ာ္ေလွ်ာက္သြားရင္း
သူစိမ္းဆန္တဲ့ လူေတြၾကားမွာ
ဟုိ ... အေနာက္ေတာင္ဆီကုိ ေရာ္ရမ္း
ေတာလမ္းကေလးကုိ
လြမ္းခဲ့ရေပါ့ အေမ။

ေနညိဳခ်ိန္အိမ္အျပန္
လမ္းေဘးတုိက္ၾကား ဓာတ္တုိင္နားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား
“အေမေရ ... တေစၧကုိ က်ေနာ္ ေၾကာက္လွခ်ည့္”
ေယာင္ရမ္း ရြတ္ဆုိမိေသာ္လည္း
ရဲရဲတင္းတင္း
ျဖတ္သန္းရၿပီ အေမ။

လူမႈေဗဒ ေဝါဟာရနဲ႔
ရသသစ္ေတြက
ႏွလုံးသားကုိ တအားကုတ္ျခစ္
ပြတ္သပ္ၿပီး ေျဖေသာ္လည္း
ယားယံျမဲပါအေမ။

ဆည္းဆာရီထဲ
တုိးရွဲျဖတ္သန္း
ကုိယ့္လမ္းကုိ သြားခဲ့ရ
စကားျငင္းဆန္
ကားဟြန္းသံေတြၾကား
ႏွလုံးသားတိတ္ဆိတ္ မသိစိတ္မွာ
ေရာဂါထူေျပာခဲ့ေပါ့ အေမ။

အေမ့ထံ က်ေနာ္ျပန္မလာနုိင္ေတာ့ဘူး
ငါ့ေျမးေလးေတြ
အေမ ျမင္ခ်င္လွၿပီဆုိ
ေဟာ ...
အႀကီးေလးက မသုမာတဲ့
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ နဖူးက်ယ္က်ယ္နဲ႔
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ အေမ၊
အငယ္ေလးက မငုဝါတဲ့
အစားပုတ္ပုတ္၊ ဝတုတ္တုတ္ကေလး၊
ေနာက္တေယာက္က
သားႀကီးေမာင္ဖုိးကာ
ေဆာ့တဲ့ေနရာမွာ ေမ်ာက္႐ံႈးပါပဲ
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
ေမ်ာက္ကေလးလုိပဲ
ႀကီးလာရင္ ေမ်ာက္နဲ႔တူမလားပဲ။

သူတုိ႔ေမာင္ႏွမတေတြ
ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔
က်ေနာ္လာခ်င္ပါရဲ႕ ... ဒါေပမယ့္ ... အေမ။

ေဟာ ...
က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးအတြက္
အရြယ္မေရာက္ခင္
ထန္းလွီးသင္ခဲ့ရတဲ့ အကုိႀကီး
ထန္းပင္ေပၚက ေဇာက္ထုိးက်
အနိစၥေရာက္ခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား။

က်ေနာ့္အစ္မ
အေမ့သမီး ပိန္တာ႐ိုးေလး
သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္ေမြးေတာ့
ဆင္းရဲမႈဒဏ္ မခံႏုိင္လုိ႔ထင္ရဲ႕
အနိစၥေရာက္ခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား အေမ။

အေမ ... သည္ေတာသည္ေတာင္ထဲမွာ
အေမ့သားသမီးေတြနဲ႔
အေနေဝး၊ အေသေဝးခဲ့ၾကရေသာ္လည္း
အေမတေယာက္တည္းမဟုတ္လား။

အေမ့ေျမးတအုပ္နဲ႔
ထန္းလ်က္က်ဳိ၊ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္
က်ေနာ္ တျပားတခ်ပ္မွ
မေထာက္ပံ့ႏိုင္ေပမယ့္၊ ငတ္မေသခဲ့ဘူး
အေမ ေသရတာ
ငတ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး အေမ။

မေန႔က အေမဆုံးေၾကာင္း ေၾကးနန္းရေတာ့
ခရီးသြားဖုိ႔ ဇနီးမယားနဲ႔ တုိင္ပင္
ျပင္ရဆင္ရ ေငြရွာရနဲ႔ေပါ့။

ညေရာက္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမေအး
ပူေဆြးေနဆဲမွာ
ကေလးေတြက တီဗီသြားၾကည့္ၾကသတဲ့
ေၾသာ္ ... မင္းတုိ႔ အဖြားေသတဲ့ ရက္
မင္းတုိ႔အတြက္
ဘာမွ မခံစားရပါလားေနာ္။
ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေလးေတြပဲဆုိတာက တက႑ေပါ့။

ၿမိဳ႕ျပမွာေနတဲ့ အေမ့ေျမးကေလးေတြ
အေမနဲ႔ တအားေဝးခဲ့ပါလားဆုိတဲ့ အေတြးေတြက တကယ့္ကုိပါပဲ
ဘဝဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ျဖစ္ရျပန္ေပါ့ အေမ
ခံစားရၿပီေပါ့
က်ေနာ္ ခံစားရၿပီေပါ့ အေမ။

က်ေနာ္ဟာ
အဲဘတ္ကမူးမွ မဟုတ္ဘဲ
က်ေနာ္ဟာ
မာဆိုးမွ မဟုတ္ဘဲ
အခက္အခဲေတြ ရွိေပမယ့္
က်ေနာ္ဟာ
ဗုဒၶဘာသာ ဗမာယဥ္ေက်းမႈထဲက
လူတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ပဲ
အသက္ရွင္ေနဆဲပါ အေမ။

အေမေရ ...
အေမေရ ... ...
အေမေရ ... ... ...
ေၾကးစည္ကုိ ႐ိုက္ႏွက္ၾကေပါ့
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႔ တြန္းၾကေပါ့
အေမ့ေခါင္းဟာ
လွည္းေပၚမွာ ယိမ္းထုိးလုိ႔
ရွားေစာင္းျပာသာဒ္ပင္ေပၚက
ေဒါ့ရင္းဆုိတဲ့အေကာင္ေတြ
တက်ည္က်ည္ျမည္လုိ႔။

အေမ့ေျမးကေလးေလးေတြ
အေမ့ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကေလးေတြ
အေမ့ကုိ ခင္မင္တဲ့သူေတြ
မရဏေတးကုိ ရြတ္ဆုိငုိေၾကြးလို႔
အေမ့ေခါင္းေပၚ
ေညာင္ရြက္ေတြေႂကြက်
ဒါဟာ သခၤါရတရားေပဘဲလုိ႔
ဆုိခ်င္သလား မသိေပဘူး အေမ။

ကုန္တန္ခ်ိန္အျပည့္နဲ႔ ကားတစီး
အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚ
ျဖတ္ေမာင္းသြားေနရဲ႕။

ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေျခာက္ေတြ
တရွဲရွဲျမည္လုိ႔ ...။ ။

ပုိင္စုိးေဝ

အလွသစၥာ

မိုးေရေဆးသန္႔
ဝင္းဖန္႔စိမ္းလဲ႔၊ပင္စည္ခ်ဲ႔လွ်က္
ၿမရြက္ဖားေဝ၊ကမာၻေၿမတြင္
ေလသန္႔၊ေရသန္႔၊ေၿမသန္႔ေစ။

ozone အလႊာထူထဲပါမွ၊ultra ကိုစုပ္
ထိန္းခ်ဳပ္ေရာင္ၿခည္၊ကမာၻဆီသို႔
ေရႊရည္လက္လက္၊ပိုက္ေထြးဖက္ေစ။

စက္ရံုမွထြက္၊မီးခိုးနက္ႏွင္႔
အက္စစ္မိုးေရ၊ကမာၻေၿမႏွင္႔ကင္းေဝးေစ။

ေရတြင္စြန္႔ပစ္၊မိူက္-အညစ္ႏွင္႔
အက္စစ္ဓါတ္ၿပာ၊ႏူၿမဴပါေၾကာင္႔
ေရၿပာဆိပ္ၾကြ၊ငါး-တစ္မတို႔
ဘဝေသေဘး၊ကင္းေဝးၾကေစ။

ေရလႊာၿပန္႔ၿပဴး၊ငါးေပ်ာ္ၿမဴး၍
သီၾကဴးၿမည္ေအာ္၊ပင္လယ္ေပ်ာ္ငွက္၊သံစဥ္ဆက္ေစ။

သစ္ပင္ခုတ္ၿဖတ္၊ဧဓါတ္မထိန္း
မလိမ္းေၿမဆီ၊ရာသီမမွန္
ေတာင္နံရံၿပိဳ၊စိမ္႔စမ္းအို၍
တိမ္ညိဳမယိမ္း၊မိုးမဟိန္းႏွင္႔
အစိမ္းမဖံုး၊ေတာင္ကတံုးကို
ေသွ်ာင္ထံုးၾကေစ။

ပင္ရိပ္ေဝေဝ၊စိမ္းစိုေၿမႏွင္႔
ေရတံခြန္စမ္း၊ေဟဝန္နန္းဝယ္
ႏြယ္ဒန္းစီစီ၊ပန္းပြင္႔သီ၍
က်ီက်ာသံလြင္၊ငွက္သဘင္က်င္း
လွခင္းစံုေသာ၊ၿမက္ခင္းၿမလႊာစိမ္းစိုေစ။

လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္
အၿမင္လွပ၊ထာဝရၿဖစ္ရန္
နက္ဖန္မဟုတ္၊ယေန႔လုပ္မည္
အသိခ်ည္၍၊ကိုယ္စီထိန္းသိမ္းႏိူင္ၾကေစ။

ေလကမာၻ၊ေရကမာၻ၊ေၿမကမာၻတြင္
ၿငိမ္းခ်မ္းစဥ္ဖို႔၊သင္လဲတာဝန္ေက်ပါေစ။

မိုးေရေဆးသန္႔
ဝင္းဖန္႔စိမ္းလဲ႔၊ပင္စည္ခ်ဲ႔လွ်က္
ၿမရြက္ဖားေဝ၊ကမာၻေၿမတြင္
ေလသန္႔×××××××××
ေရသန္႔×××××××××××
ေၿမသန္႔ေစ။×××××××××××××××××××

တန္ဖိုး

ၿဖဴႏွစ္ေဖြးလက္ႏို႔တစ္ခြက္က
ညံ႔သက္ဆိမ္႔ေမႊးလွပါ၏
မီးဖိုထက္တြင္ႏို႔ခြက္တင္၍
သြင္သြင္ခတ္ေမႊ ႏို႔ခ်ိဳရည္လည္း
အေၿခေၿပာင္းလဲ အသြင္ကြဲ၏
ၿပစ္ခဲေထာပတ္ၿဖစ္ေလ၏......
ႏို႔တစ္ခြက္မွ ခ်က္ယူရေသာ
ေမႊးၿမေထာပတ္ ရသာဓာတ္သည္
မူလတန္ဖိုး ႏို႔ရည္မ်ိဳးႏွင္႔
အခ်ိဳးအစား ေၿပာင္းလဲ၏ ။။။။။။

ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြ ျမဴေျခအံုမွုိင္းေ၀ စာသင္ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းရွိလို႔ေန

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ ေတာဘဲတစ္ေကာင္အုပ္ ေပါ့ ၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ေငြျဖဴေတြကို ေငြမည္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ
အိပ္မက္နွစ္ခုဟာ ညတစ္ည ျဖစ္လာခဲ့တယ္ ။
အပ်က္ အဆက္ေတြ ေတာက္ခဲ့ရတဲ့ ၾကားထဲမွာ
ေခြးသားတံဆိပ္ ခဲတံၾကီးဟာ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုတ္ေလးနဲ႔
အစားထိုး
ဒါရိုးရိုးဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုၾကျပန္ေရာ
တရားက လိုအပ္တာ မဟုတ္ပဲ တရားကို လိုအပ္ျခင္း ျဖစ္ေသာအခါ
မည့္သူကိုမ်ွ မည္သူကမွ ကူကယ္မျခင္း
မ်ားကို ေလ့လာမည္
မ်ားကို ပစ္ပယ္မည္
အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို တစ္ေရာင္တည္း ေရြးခ်ယ္ကာ တစ္ေရာင္တည္း ေရးခ်ယ္ခဲ့ပါလ်ွင္
ပညာတက္မ်ားသည္ အေထြေထြ အျပားျပား ျဖစ္တက္ေခ်ရာ
ကံၾကမၼာငင္ ၀ါက်ဆင္မ်ား အတြက္
စြမ္းရည္ပင္ လိုအပ္ေလရာ စြမ္းရည္ကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းပင္ လိုအပ္ေပသည္ ။
သူတို႔၏ အျမင္ရေသာ္ မျမင္ရေသာ္ ေကာင္း၏။
အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ ေငြျဖဴေတြကို ညတစ္ညဟာ ေတာဘဲတစ္အုပ္ရဲ့ ေငြမဲေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ အိပ္မက္နွစ္ခုမွာ ေတာဘဲတစ္ေကာင္က…..။

ေငြမိုး

အိပ္မက္ထဲမွာ
ေငြမိုးေလး ႐ြာေနတယ္။

ႏိုးလာေတာ့ တကယ္ပဲ
ေငြမိုးေလး ႐ြာေနတယ္။ ။

ခင္ဝမ္း

နွစ္ေယာက္

မနက္ေစာေစာ လမ္းေလ်ွာက္ျခင္းကို
သင္ယံုၾကည္သလားလို႔ ျပတင္းေပါက္က ေမးလိုက္တယ္
ေတြေ၀စိတ္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ၾကည္လင္တဲ့ မွန္ ၆ခ်ပ္ကိုျဖတ္ၿပီး တိမ္ညိဳေတြဟာ
ခ်ိန္းထားသူရွိေနသလို သြားေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္ …

သင္ဟာ အၾကင္နာကို ေတာင့္တေနသလားလို႔
ေခါင္မိုးက ေမးလိုက္တယ္
စိတ္က ေခါင္မိုးဆီ ေရာက္သြားေတာ့ ေခါင္မိုးေပၚ
မိုးတေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနသံ ၾကားလိုက္ရတယ္ …

တကယ္ေတာ့ … ကၽြန္ေတာ္ဟာ…
အိပ္ရာတစ္ခုေပၚ အိပ္ေနတာမဟုတ္ပဲ
ရုံးခန္းတခုရဲ႕ စားပဲြေပၚမွာ အိပ္ေနတာပါ..

ခင္၀မ္း

လမ္းေပၚမွာ

လွလိုက္တာ၊ ငါ တီးတိုးဆိုမိ
ဪ၊ မင္းကို ရည္ညႊန္းဆိုမိတာပါ
လမ္းေပၚမွာ ငါေလွ်ာက္လွမ္းေနခ်ိန္မွာ
လမ္းေပၚမွာ၊ လမ္းေပၚမွာ
လမ္းေပၚမွာ၊ လမ္းေပၚမွာ။

ခင္ဝမ္း

သူေယာင္ေန႕မ်ား

ဘာအာမခံခ်က္ေတြမွေပးမထားဘဲ
မနက္ၿဖန္ေတြကိုပဲ က်ဳပ္တို႕ေမွ်ာ္လင္႕
အခြင္႕အေရးတစ္ခုတေလမ်ား
မ်က္စိလည္လမ္းမွား…ပါလာေလမလားလို႕…။

ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္အသစ္စက္စက္ေတြနဲ႕
စိစိညက္ညက္ေၾကေနတဲ႕ရင္ခြင္
ဘဝင္မ်ားေတာင္ၿမင္႕ေနေသး
မေရာက္လာေသးတဲ႕ မနက္ၿဖန္ဟာ…
မဟာအခြင္႕အေရးသစ္ေတြကိုပဲ
ခ်စ္ၿမတ္ခြင္႕ေပးေတာ႕မေယာင္နဲ႕…။

တည္းတည္းမွ်င္မွ်င္က်န္ေနတဲ႕
ရွင္သန္ေနထိုင္မႈကို
အင္မတန္ထုထည္ၾကီးသေယာင္ဖန္ဆင္း
ခပ္တင္းတင္းနဲ႕…
မနက္ၿဖန္ေတြကို လိုက္လံခူးဆြတ္ေနလိုက္တာ
အရူးအမူးပါပဲ။

မေနာ္ဟရီ

နွင္းစက္ရက္လြန္

ရံႈးနိမ့္ခဲ့ရတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးရဲ႕ခံတပ္ေစာင့္ဟာ… ငါပါ
ငါ့ရဲ႕ျမစ္ျပင္က်ယ္ကေလးကေတာ့… ဟိုးအေဝးမွာ
ေဗဒါတခ်ိဳ႕ ျမစ္က်ဥ္းတခ်ိဳ႕နဲ႕… ခပ္တိုးတိုးေလးစီးဆင္းလို႕
တကယ္ေတာ့…
လြင္ျပင္ေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ကာဆီးကာဆီး
ငါတို့ရဲ့ေကာင္းကင္ျပာကေတာ့… တစ္ခုတည္းပါပဲ။
လေရာင္ျဖာက်ေနပံုကအစ အထီးက်န္ဆန္လွတဲ့ညေတြ
…….
အမ်ားျကီးပါ
တကယ္ဆိုရင္…
ပန္းရနံ႕ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သာသာယာယာျကားခ်င္မိတာေပါ့
အာရံုေတြကန္းေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အေကာင္းသား
ခုေတာ့လည္း…
ေလာကရဲ့ဆြံ႕အမႈေတြကိုအဓိပၸာယ္ရွာ… သည္းခံတတ္ခဲ့ပါျပီ။
ငွက္ကေလးေရ…
နာက်င္ေနတဲ့ေတးေတြကို အလိုမက်စြာ သီဆိုေနတုန္းလား
သံစဥ္တစ္ခုရဲ႕ ဂီတကို စည္းဝါးက်က် မခံစားတတ္သူရယ္လို့ မရွိပါဘူး
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း…
ကံျကမၼာပတ္မသံဟာရင္ကြဲမတတ္ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါတယ္
ငါကေတာ့… ေဆာင္းခိုငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ့ ဘဝဂီတကို
ဟိုအေဝးကေနစိတ္နဲ့
ျကားနာခ်င္ေနမိတာတစ္ခုပါပဲ။
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ့ သက္ဝင္မႈမ်ိဳးေလာက္နဲ႕ေတာ့
ငါ့ကိုမျဖားေယာင္းပါနဲ႕ေတာ့…
ျငိမ္းေအးျခင္းေတြ ခုန္ဆင္းထြက္က်မလာမယ့္အတူတူ
အျဖူေရာင္ေတြ အိပ္စက္ေနပါေစေလ…
(ေမေမ…အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ေတြထဲက နတ္ဆိုးတစ္ပါးပါးမ်ား
ခရီးထြက္ခဲ့ေသးသလား… )
သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ
တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုေလးတစ္ခုသက္သက္ပါ
ဘုရားသခင္က တိတ္တဆိတ္ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့အရာေပါ့…
အရာရာအစစ မိုင္ေပါင္း(၅၀ဝ)မက ေဝးကြာသြားျကတဲ့အခါ
မရိတ္သိမ္းလိုက္ရတဲ့ ပ်ိုးခင္းဝါဝါေတြ…
ငါတို့ရဲ့တစ္ခုတည္း ေကာင္းကင္ျပင္ျကီးေအာက္မွာ…
ဒ႑ာရီဂီတေတြနဲ့
ပင့္သက္လြင့္ေဝေနဦးမလား… ။
ညေရ…
အေမွာင္ကေဝေတြ ေသဆံုးသြားေတာ့မွာလား…
ေဆာင္းညေတြရဲ့အမွားေတြ…
ငါ့ခံတပ္ကေလးမွာ… ကဗ်ာမဆန္စြာ… အတံုးအရံုးစုပံုလို့
ငါတို႕…
ဘာလို႕… နွင္းက်ခဲ့ျကတာပါလိမ့္… ။

မေနာ္ဟရီ

လက္တမ္းပံုျပင္

ရင္ကိုေတာက္စားတတ္တဲ့ဖဲပြင့္ေေတြအေၾကာင္းကစ ရေအာင္
“ခ်စ္တယ္”ဆိုတာတကယ္ေတာ့“ေသဆံုးၿခင္း”တဲ့..
နားလည္သူေတြရဲ ့ေခါင္းတညိတ္ ကိုပဲ လက္ခံမွာပါ..
အနာဂါတ္ဟာ ဘာအေၾကာင္း အရာမွေရးထိုး မထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ မွ မဟုတ္ပဲ
ခဲဖ်က္ ဆိုတာကလည္း ငယ္တုန္းပဲ အသံုး၀င္တာ…
“မေသခ်ာဘူး”ဆိုတဲ့ လူေတြကို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း
မ်က္ႏွာေၾကာ ေတြ ေတာင္ တင္းလာ လိုက္တာ
ကမၻာဦးက်မ္းၾကီး ေတာင္ ေၿမြတစ္ေကာင္နဲ ့ အၾကီးအက်ယ္ ၿပႆနာတက္လို ့..
“ငါတို ့ေနာက္ဆုတ္ ၾကပါေတာ့လား”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေၿပာတာေတာင္ ၾကားေအာင္ မေၿပာရဲတဲ့ ေနာက္
ေခ်ာက္ကမ္းပါး ဆိုတာလည္း ဂႏၳ၀င္ ဂီတတစ္ပါး ပဲေပါ့
တစ္ခုပဲ…တစ္ခုပဲ…
ဒီေန ့ထိ လူေတြ အယူလြဲေနတဲ့ “အခ်စ္ အေၾကာင္း စစ္စစ္” ကို
ဘယ္လိုိ လူကမွ ေသခ်ာမသိ ေလေတာ့
လက္တမ္းပံုၿပင္ ေတြ တေလတလြင့္ ေရပန္းစားက်န္ခဲ့တာ… မဆန္းပါဘူး။

မေနာ္ဟရီ
၂၀၀၃၊ ေရႊဖူးစာ မဂၢဇင္း၊ အခ်စ္ဂ်ာနယ္

Good Night (ေကာင္းေသာညပါ)

‘ ေကာင္းေသာညပါ … ‘
ငါတို႕ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ
မနက္ၿဖန္ခါမွာ အဆံုးသတ္ရေတာ့မယ္ … ။

ခုေတာ့ …
အၿပာေရာင္ အလင္းေတာင္ပံနဲ႕ နတ္သမီးေလးေတြဟာ
မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားက
မ်က္ရည္နဲ႕ ဝမ္းနည္းမွဳပံုရိပ္ေတြကို
ဖယ္ရွားပစ္လိမ့္မယ္ …
ၿပီးေတာ့ …
မင္းကို ‘ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္း ‘ ေပးလိမ့္မယ္ …
‘ ေကာင္းေသာညပါ … ‘

‘ ေကာင္းေသာညပါ … ‘
မင္းရဲ႕ နားထဲမွာ …
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တီးတိုးသံတို႕ရဲ႕
ႏူးညံ႕တဲ့ ပဲ့တင္ရိုက္ခ်က္ေတြ …
တုန္ခါရိုက္ခတ္ေနပါေစ …
ၿပီးေတာ့ …
အိပ္စက္ၿခင္းရဲ႕ သဏၭန္မဲ့စိတ္ကူးရိပ္ေတြကေန
မင္းရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို ၿဖတ္သန္းလို႕
ငါ့ရဲ႕ အၿပံဳးရိပ္ေတြ ၿဖစ္တည္လာလိမ့္မယ္

] ေကာင္းေသာညပါ }
မင္းရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းပါးေတြကို
ငါေစာင့္စားေနတဲ့အခါ
မင္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကို ဖြင့္ထားေပးပါ …
မင္းရဲ႕ အေၿခြအရံေတြကိုလည္း
မေခၚလိုက္ပါနဲ႕ဦး …
မင္းရဲ႕ ရင္ခြင္ကို နမ္းရွိဳက္မလို႕
ေနာက္တစ္ၾကိမ္တည္းရယ္ပါ … ။

‘ ေကာင္းေသာညပါ … ‘
ဒါဟာ သိပ္ကိုေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီးလား …
…
‘ ေကာင္းေသာညပါ … ‘
တံခါးကိုပိတ္လို႕ မင္းလွည္႕ထြက္သြားတ္ယ
…
‘ ေကာင္းေသာညပါ ‘
… ဟုတ္တယ္ …
မင္း …
ငါ့ရဲ႕ ‘ ေကာင္းေသာည ‘ ႏွဳတ္ဆက္သံကို
မေစာင့္ဘဲ
ဘယ္ေတာ့မွ
အိပ္ရာဝင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

မေနာ္ဟရီ

"အဇၩတၱ" ကိုရွာေဖြၿခင္း

ကလိန္ကက်စ္
ေၿမြလိုရစ္တဲ႔၊ငညစ္ပတ္ေတြ။။။။
ကုန္ေစ်းနုန္းၿမင္႔
သူတို႔တို႔ပင္႔ၿပီ၊အက်င္႔ညစ္ေတြ။။။။
ဆူပူလူပ္ရွား၊ၿမိဳ႔ရြာမၿငိမ္
ဟိုအိမ္-သည္အိမ္၊လြန္းလိမ္လက္တို႔
သတင္းပို႔တဲ႔၊"ငါ႔ဘို႔"သမားေတြ။။။။
ဟိုရမ္း-ဒီရမ္း
လမ္းသလားတဲ႔၊လူရမ္းကားေတြ။။။။

ဒီအေကာင္ေတြ
သေဝေမြ႔ပတ္၊တဇပ္ဇပ္ကို
ရပ္တန္႔သြားေအာင္
ေဆာင္က်ဥ္းေႏွာင္အိမ္၊လက္ဆြဲႏွိမ္ဖို႔
စိန္ေခၚငါက၊တပ္လွန္႔ၿပီ။။။။

လွူပ္ရွားတဲ႔လက္
ထူးခတ္တုပ္ေႏွာင္
လွူပ္ရွားတဲ႔ေၿခ၊ထိပ္တံုးေခြမယ္။။။။

ငါလွ်င္ၾကံဳးဝါး၊ငါ႔စကားနဲ႔
လွူပ္ရွားသည္႔လက္၊ဖမ္းကိုင္ဖက္ေသာ္
ငါ႔လက္ကိုပင္၊ငါလွ်င္ကိုင္မိ
သတိၾကက္သီး၊သိမ္႔သိမ္႔ဟီးမို႔
ဖမ္းၿပီးသည္႔လက္၊ကိုင္လွ်က္ကခၽြတ္
လြတ္လိုက္ပါၿပီ။။။။။။။။