အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာ (၂)

နာရီစက္သံေၾကာင့္
အထိတ္တလန္႔ႏိုးထ
အိပ္ေရးမ၀တဲ့မ်က္လံုးထဲမွာ
ႏွင္းေတြအတံုးအရုံးက်ေနတဲ့ မနက္ခင္း
ရြာလည္လမ္းထိပ္မွာ ေရသန္႔ဘူးကိုယ္စီနဲ႔
အလုပ္ဆင္းဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ
တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးဆီကိုသြား
ျမင့္မားတဲ့အေဆာက္အအံုေခါင္းမိုးေတြေပၚတက္
ဆံပင္ေတြ အရည္ေပ်ာ္က်မတတ္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႕ မခ်ိမဆန္႔ အလုပ္လုပ္ၾက
အဲဒီအလုပ္က အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔နီးေပမယ့္
“ေငြမရွိတာလည္း အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးတာပဲ”လို႔
ဘဂၤလားေဒရွ္လူရြယ္က မွတ္ခ်က္ခ်တယ္
ေန၀င္ရီတေရာမွာ
ေက်ာေပၚအေမာေတြထမ္းၿပီးျပန္လာၾက
ေရခ်ိဳးခန္းကို သူ႕ထက္ငါဦးေအာင္ အလုအယက္တိုးေခြ႕၀င္ၾက
ဒါဟာနိစၥဓူ၀ကိစၥ
ညက်
တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ပင္လယ္စာဆိုင္မွာ
ေဒသရဲ႕ရိုးရာထမင္းေၾကာ္ကိုစားရင္း
စကားစျမည္ဆိုၾက
က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ပ
ၿပီးေတာ့ ကိုကာကိုလာတစ္ပုလင္းေသာက္ရင္း
ေလးညွင္းနံ႕သင္းတဲ့ စီးကရက္ကို ဖြာရႈိက္
ဂ်က္ဂြာကားတစ္စီးရဲ႕ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားတဲ့စိတ္ကူးေတြ
သဘာ၀က်ပါတယ္ေလ
စားေသာက္ဆိုင္ကအျပန္
လမ္းေဘးအမ်ားသံုးဖုန္းကေန
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ဖုန္းဆက္သူဆက္
တိုက္ေပၚျပန္တက္ၿပီး ေရဒီယိုကို နားေထာင္သူနားေထာင္
ေန႔လယ္ကေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေပါင္တံျဖဴျဖဴတရုတ္မေလးေတြကို
စိတ္ကူးယဥ္သူယဥ္
အဓမၼက်င့္ခံလိုက္ရတဲ့ ဖိလစ္ပင္းအိမ္ေဖာ္မေလးအတြက္
ကရုဏာသက္သူသက္
ေနရပ္ျပန္ပို႔ခံ ဗီယက္နမ္ေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သူျဖစ္
ဘုရား၀တ္ျပဳသူကျပဳ
သမားရိုးက် လူ႕အဖြဲ႕အစည္းငယ္ေလးပါပဲ

အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာ (၁)

အမွန္တကယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႕ရြာ
ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၆၀ ခန္႔ေ၀းတဲ့ေနရာ
အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးရဲ႕ပခံုးေပၚမွာ
ေလးထပ္တိုက္တစ္လံုးနဲ႔ ဖြဲဲ႕စည္းထားတဲ့ရြာ
အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာလို႔ဆိုပါစို႔
အဲဒီရြာရဲ႕ အ႒မေျမာက္အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ
အင္ဒိုနီးရွားလူငယ္ေလးေယာက္
(ႏွစ္ေယာက္က ညီအစ္ကို)
ဘဂၤလားေဒရွ္လူရြယ္တစ္ေယာက္
ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္
ဓာရဏပရိတ္၊ ကိုအန္က်မ္း၊ ေရာခ္သီခ်င္း
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ၀ါယာၾကိဳးေခြမ်ားနဲ႔
အမ်ိဳးအမည္မသိ အလွေမြးငွက္ႏွစ္ေကာင္
တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္လို႔ေနၾက
သူတို႔ဘ၀ေတြဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွကၽြန္းဆြယ္ေပၚက
အၾကမ္းထည္ပစၥည္းပစၥယေတြနဲ႔
ခပ္ဆင္ဆင္တူေနရဲ႕

ဒီႏွစ္အတြက္ သံေ၀ဂ

ဒီႏွစ္
ဒီႏွစ္ထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ္ အသက္တစ္ႏွစ္ပုိႀကီးခဲ့
ခႏၶာကုိယ္မွာ အေလးခ်ိန္တုိးခဲ့
ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ အထီးက်န္မႈထဲမွာ
စီးကရက္လည္းျဖတ္ႏုိင္ခဲ့။

ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ
သစ္ေတာေတြေပၚတည္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြကုိျမင္ခဲ့ရ
စက္႐ုံေတြေပၚတည္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြကုိျမင္ခဲ့ရ
ကင္မရာေတြေပၚတည္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ ျမင္ခဲ့ရ။

ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ
အာ႐ွက်ားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲက အမဲသားတစ္ဖက္
သြားၾကားညပ္တာကုိ ျမင္ခဲ့ရေပါ့။

ဒီႏွစ္
ဒီႏွစ္ထဲမွာ
မုိးႀကီးေရလွ်ံမႈေတြကုိ ႀကံဳေတြခဲ့
ေလထုညစ္ညမ္းမႈနဲ႕ ပက္ပင္းတုိးခဲ့
ေငြေၾကးကေမာက္ကမျဖစ္မႈနဲ႕လည္း ရင္ဆုိင္းခဲ့။

ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ
အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြရွိေနရဲ႕
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းဖုိ႕လည္း အေရးႀကီးတာပဲ
လူ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕အညီေနထုိင္ဖုိ႕လည္း အေရးႀကီးတာပဲ
ေရတြက္စရာ ေငြစကၠဴေတြရွိဖုိ႕လည္း အေရးႀကီးတာပဲ

အိမ္နဲ႕ေ၀းေနၾကသူေတြ
ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္ဖုိ႕လည္း အေရးႀကီးတာပါပဲ။

ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ
ဗာဆာခ်ီ၊ ဒုိင္ယာနာ၊ မာသာထရီဇာ
ဂၽြန္ဒင္ဗာ၊ ဟာ႐ုိးေရာ္ဘင္
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
ေသမင္းက
ဘ၀ေတြကုိ တစ္ဇြန္းခ်င္းေသာက္လုိ႕ေနရဲ႕။

ဒီႏွစ္
ဒီႏွစ္ထဲမွာ
အက္စပရင္ေဆးျပားေတြ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ခဲ့တယ္။
ႏု-အက္တလီစာခ်ဳပ္ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ခဲ့တယ္။

ဒီႏွစ္
ဒီႏွစ္ကေတာ့
ျမစ္ေရေတြလုိ စီးဆင္းသြားေလရဲ႕။

ၾကည္ေမာင္သန္း

ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ား

ဂ်ပန္ မွာ ပန္းကန္ေဆးေဆး
မေလးရွားမွာ ကားေရေဆးေဆး
မႏၱေလးမွာ ကဗ်ာပဲေရးေရး
စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းပဲတက္တက္
ကုိယ့္ေသြး အမ်ဳိးအစား ကုိယ္သိတတ္ရမယ္။
လက္ဖက္ရည္ပဲေရာင္းေရာင္း
ကြမ္းယာပဲေရာင္းေရာင္း
ဘီယာပဲေရာင္းေရာင္း
အင္တာနက္ထဲမွာပဲ Chatting တက္တက္
ငါတုိ့ ဦးေခါင္းကုိ ေထာင္မတ္ေပးတဲ့
ေက်ာရုိးကုိ ေက်းဇူးတင္တတ္ရမယ္။
လူေတြက
စစ္ပြဲေတြ အေၾကာင္းေၿပာၾက။
(ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ စစ္ၿဖစ္ေနတာကုိ မသိၾကဘူး။)
လူေတြက
ဖုန္းေတြ အေၾကာင္းေၿပာၾက။
(ကုိယ့္စိတ္နဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ ဆက္သြယ္လုိ့မရတာကုိ မသိၾကဘူး။)
လူေတြက
ကားေတြအေၾကာင္းေၿပာၾက။
(ကုိယ့္ဘဝ က ဘယ္လမ္းက သြားေနမွန္းမသိၾကဘူး။)
လူေတြက
အခ်စ္အေၾကာင္းေၿပာၾက။
(ကုိယ့္အိမ္မွာ ဆန္မရွိတာ မသိၾကဘူး။)
လူေတြက
ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေၿပာၾက။
(ကုိယ့္အေၾကာင္း ကုိယ္က် မသိၾကဘူး။)
လူေတြက
လူေတြကုိ ေမ့ေနတဲ့ ကာလမွာ
တရားနဲ့ လည္း မေၿဖႏုိင္
အမွားနဲ့ လည္း မေသႏုိင္ဘူး။
ငါတုိ့ မင္းတုိ့က
ငွက္ေတာ့ ငွက္ပဲ
ဒါေပမယ့္…
ပင္ဂြင္းငွက္
ေလမွာ မပ်ံတတ္ေပမယ့္
ေရဆန္မွာေတာ့ ကူးခတ္တတ္ရမယ္။

ၾကည္ေမာင္သန္း

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ စာေမးပြဲ

အဲဒီစာအုပ္က သူ႔ကုိယ္သူကဒ္ထူအကၤ် ီနဲ႔ျပန္ခ်ဳပ္တယ္ အဘိဓါန္ နဲနဲလုပ္မလို႔တဲ့ ... ။ စီးကရက္ကေျပာတယ္ သူ႔ကို ႏွဳပ္ခမ္းဖ်ားမွာ တပ္ရင္တပ္ပါ တံေတြးနဲ႔ လာမကပ္ပါနဲ႔ ... တဲ့ ( ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ ) ဖိနပ္က ေလွကားေျခရင္းမွာ ရပ္တယ္ သူ႔အေမက အလွဴအိမ္ေတြဖက္ မသြားဖို႔မွာထားတယ္ ။ တီ .. တီ .. တီ နာရီက သူ႔ကိုယ္သူ ႏွိဳးစက္ေပးခ်င္လွျပီ မ်က္မွန္က ႏိုးျပီး မ်က္လံုးက မႏိုးဘူး ဆိုးလိုက္တာ ။ ေဂါက္သီးရိုက္တံကလည္း ေျမၾကီးထရံမွာ သူ႔ကိုခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတဲ့ “က်င္း” ေတြကို နာခံရတာ “က်ဥ္း” တယ္ဆိုပဲ ... ။ ေဆးပုလင္းကို စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္ေတာ့ ေဖာ့ဆိ႔ုလို ကြ်န္ေတာ့္ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးပါ ... ။ အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေျခၾကြခ လမ္းေလွ်ာက္ျပလိုက္စမ္းပါ ဆင္မ ယဥ္သာ ... ။

စုန္းတိုက္ခံရတဲ့ေန႔

သူမ်ား၀တ္ထားျပီးသား

မ်က္ႏွာအေဟာင္းၾကီးနဲ႔ေတာ့

ဘ၀မွာလူမလုပ္ခ်င္ဘူး

လံကြတ္တီေစာ္နံတယ္ ... ။

ကဆုန္ေပါက္ ေျပးေနတဲ့ အုန္းခြံေရာင္ တိမ္တစ္စင္းရယ္

မန္းမွဳတ္ျပီး ငါပစ္ဖမ္းလိုက္တဲ့ ၾကိဳးကြင္းတန္းလန္းရယ္

ေလာကဟာ ေနရတာ မေလ်ာ့မတင္းၾကီးပါပဲကြယ္ .. ။ ။

ျပဳစားခဲ့တဲ့သူ

မေန႔ကမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ငံု႔ကိုင္းၾကည့္မိရဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ၀င္သက္ထြက္သြက္ကေလးေတာင္ အရပ္အေတာ္ျမင့္ခ့ဲျပီ ။ လမ္းထိပ္က ေသြးေႏြးသတၱ၀ါေတြအတိုင္းပါပဲ ေလာကဓံခြန္ၾကီးခြန္ငယ္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာလည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး နဲ႔ လူအျဖစ္ ပြင့္ခဲ့ရတာပါ ။ တကယ္ဆို ကဗ်ာဟာ အခ်စ္ဦး မသိေအာင္ ေရးရတဲ့အရာေပါ့ ကံ့ေကာ္နဲ႔ အဖူးေရာအပြင့္ေရာ လြဲခဲ့ရသလိုမ်ိဳး ဘာညဘာညာ အဲ့ဒီလို မာယာအမွဳကိုလည္း ကုိယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပဳခဲ့ဖူးျပီ ။ တစ္ရံတစ္ခါေလပူအေ၀့ေတြမွာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္သူတို႔ရဲ့ ဘာသာဘာ၀ တုန္ခါယိမ္းေသြ႔ဖူးတယ္ အဲဒါကလြဲရင္ သူလိုကိုယ္လို ေလာက္ေတာင္ ကြ်န္ေတာင္မေကြ႕ေကာက္ခဲ့ပါဖူး ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သိုးထိန္းတုိ႔ ခုလိုမ်ိဳး စကားစိမ္းဆိုၾက ေအာ္ ... တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ကြ်န္ေတာ္မပါပဲလည္း ဧရာ၀တီဟာ စီးျမဲစီးေနလိမ့္မယ္ အဲဒါကိုေျပာဖို႔ က်န္ခဲ့တယ္ ။

သိဟ္ရာသီဝတ္ရံု

အငံုအဖူးေတြၿဖစ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ အပြင့္ဆက္ၿဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ... အဲဒီေန႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သစ္ပင္ကေလးေတြ ၿပန္ေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူး ။ မ်က္ႏွာေပၚ ဖိနပ္မခၽြတ္ပဲ တက္လာတဲ့အၿပံဳးကို မုန္းတယ္ ... သုညဝင္စားသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္ကပဲ ေကြ႕လ်ားဝိုင္းစက္ ၿပီးဆံုးသည္ထိ တိုင္ေအာင္ အိမ္ထရံမွီၿပီး ရွက္ရတယ္ ။ ခုေတာ့လည္း မဆင္မၿခင္ လိမၼာလုိက္ပါၿပီ ဂီတေတြကို ပိုပိုလိုလို တီးမႈတ္ယူမသြားေတာ့ဘူး မုေယာအပြင့္ကေလးကိုလည္း ေၿမၿပင္ဆီ ျပန္ပစ္ေပးလုိက္ၿပီ ။ ၁၈း၀၀ နာရီ ရထားဟာ လွလွပပၾကီး တံခါးဖြင့္ ဝင္ေရာက္လာပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ဘူတာက ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီးတာ ၾကာၿပီ။

ေခါင္းေလာင္းသံစာတမ္း

(၁)
ၾကယ္တာရာေတြ စူးစူး၀ါး၀ါးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကေ၀ည
ေမေမ့ ... ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္တာ ...
ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမၻာအေပၚယံမွာ လူးလာပ်ံသန္း
လေရာင္ကို ေတာင္ပံနဲ႔ တျဖန္းျဖန္း႐ုိက္ၾကတယ္ ... ။

ေလာကအတုမွာ ... လူသားအတုတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေပါက္ခၽြန္း ကိုယ္ထမ္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္
ေမေမ ...
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ
ေသာကကင္းေ၀းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး “နယ္”ပါ
အခု ... ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ ... ။

ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြကေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းေတာက္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္
ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကိုေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့
ေမေမ ... ။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် ...
ေမေမ့မ်က္လံုးဟာ ေဆာင္းရာသီဆန္လြန္းတယ္
ျမဴေတြဖံုး ၊ ႏွင္းစက္ေတြဖံုး
ေနေရာင္ေတြလည္း ခါးကုန္းေအာင္႐ုန္းခဲ့ရေပါ့

သစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးက မီးေတာက္ကေလးကိုေမြးဖြား
ျပာအနႏၱတိုင္ေအာင္ ေထြးပိုက္ပ်ိဳးေထာင္သြားသလို
ေမေမဟာ ...
သူ႔ကိုယ္သူျဖန္႔ခင္းၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွ်ာက္နင္းခိုင္းခဲ့တယ္ ... ။

မုသားတစ္လႊာ မာယာတစ္ထပ္ ၊ ၀တ္ရည္တစ္စက္နဲ႔
အို ... ခတၱာေရ ...
ပုခက္လႊဲေသာလက္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲ့႐ံုသာမက
သူမ ... ကိုယ္တိုင္က ...
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ ပုခက္ျဖစ္ျပခဲ့တယ္ ... ။

“အေမ” အၿဖစ္
စုန္ေရသစ္စီးေၾကာင္း ၊ ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး
ေအးလို႔ေမႊးလို႔ တည္ခဲ့ၿပန္တယ္ ။

(၃)
ေၿခေထာက္ေတြက ေလွကားထစ္အတိုင္းတက္သြားၿပီး ...
လူက ... ေလွကားေၿခရင္းမွာက်န္ခဲ့ရတယ္
ဘယ္သူမဆို
ကိုယ့္အရိပ္ထဲမွာ ကိုယ္ျပန္ခိုခ်င္လို႔ရဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ကို “ေမေမ” ျပန္ေပးၾကပါ ... ။

ျပကၡဒိန္ထဲမွာ ၾကယ္ပြင့္ျပေရးစရာမလိုတဲ့
သာမန္အညတရ မြန္းလြဲအိုတစ္ခုက
“ေမေမ့”ကို လုသြားတယ္ ... ။

ေနပူအရပ္ရဲ႕ေကာင္းကင္နကၡတ္ျဖဴမ်ားဟာ
လင္းအားၿပင္းထန္၊လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားအတြင္းကို
တ႐ွဴးထိုးဆင္းခ်တယ္ ... ။

လက္ဖမိုးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္လက္ဖ၀ါးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္
ပါးေပၚစီးတဲ့မ်က္ရည္စက္ေလးကေတာ့ပ်က္သြားမွာပါ
ဒါေပမယ့္ေမေမရယ္ ... ။

(၄)
ေမေမ့မွာ
နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ဂႏၱ၀င္သကၠရာဇ္မ်ား
ဆက္ထံုး႐ွည္လ်ားလ်ားနဲ႔႐ွိခဲ့တယ္….။

ငယ္ငယ္တည္းက
“၀”လံုးဘယ္မွာစဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေမေမ့အေၾကာင္းကိုလည္းခုထိစာလံုးမေပါင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး..။

ေမေမ့မွာ
ဘာသာေဗဒမတူ ၊ ဖတ္တဲ့စာခ်င္းမတူ ၊ ခူးတဲ့ပန္းခ်င္းမတူ
မိတ္ေဆြနဲ႔မတူတဲ့မိတ္ေဆြေတြ႐ွိတယ္ ... ။

ေမေမဟာ
အကၡရာနဲ႔ေဖာ္ျပလို႔မစြမ္းတဲ့ ၊ ယဥ္ေက်းမႈအခန္းခန္းကို
လႊမ္း႐ံုဖန္ဆင္းထားသူၿဖစ္တယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ့္ေမေမဟာ
သူမ်ားေမေမေတြထက္ ... ႏို႔ရည္ပိုမထြက္ပါဘူး ...
ဒါေပမယ့္မ်က္ရည္ေတာ့ပိုထြက္ရင္ထြက္မယ္ ...
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းဆိုးခဲ့တယ္ေလ ... ။

(၅)
ဖုန္မႈန္႔ပ်ံ႕စင္ ...
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္တြင္းေဟာင္း
အခု ... လင္းႏို႔ေတြေအာင္းေနၿပီေမေမ ... ။

လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ၿမင္း႐ုပ္စီးၿပီး ၊ သစ္သားခြာၾကီးနဲ႔ခရီးေတြႏွင္
ေမေမ့လက္ခုပ္သံတလြင္လြင္ေပါ့ ... ။

စိတ္မလိုရင္ေကာင္းဘိြဳင္ဦးထုပ္ကိုဆြဲၿဖဲ
ဂ်စ္ကားေတြတက္နင္း ၊ ရထား တစ္စင္းလံုးေဆာင့္ကန္
ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းပန္းကန္အထူအပါး
ေမေမခြံ႕ေကၽြးမွစားခဲ့တယ္ ... ။

ေမေမက ဥံဳဖြလို႔မန္းမႈတ္ရင္
ဒုကၡအေပါင္းဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာေၾကာက္႐ြံ႕စြာလက္ပိုက္ရပ္ၾကတယ္ ... ။

“လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္ ၊ ဗ်ိဳင္းေ႐ွ႕ကပ်ံ” တဲ့
မိုးအံု႔ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေမေမ့ပုခံုးမွာမွီတြယ္ငိုက္မ်ဥ္း
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအိပ္ပုပ္ၾကီးတယ္ ...
ကၽြန္ေတာ္အိပ္တိုင္းေမေမ့ဗ်ိဳင္းကလည္းေ႐ွ႕မွာပ်ံတယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္
ေမေမ့လည္တိုင္ကိုဖက္လို႔ေပါ့ ... ။

(၆)
ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကိုဖံုးဖို႔
အက်ီ ၤမွာၾကယ္သီးတစ္လံုးလိုေနၿပီ ... ေမေမ ... ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ...
ေမေမကခံတပ္လုပ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကသူရဲေကာင္းလုပ္
ရန္သူေတြနဲ႔ေ၀ေ၀ဆာဆာဓါးခ်င္းခုတ္ဖူးတယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေတာက္ေလွ်ာက္
ေမေမဟာခံတပ္ဆန္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ ...
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာရပ္တည္ ၊ ကာကြယ္ ၊ တိုက္ခိုက္
သူမကိုေတာ့ ... ၿမားအစင္းစင္းစိုက္ခဲ့တယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုအလိုလိုက္ ... ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ႐ိုက္
ကၽြန္ေတာ့္ကို႐ုိက္လည္းကၽြန္ေတာ္မငို ... ေမေမပဲငို ... ။

ေမေမေၿပာတဲ့ေက်းလက္နီတိ
“မတတ္ဘဲမန္းရင္တေစၦမုန္းလိမ့္မယ္”
ေဆးမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ ... တဲ့။

(၇)
ေလကိုေလနဲ႔မႈတ္တာကမွလြဲဦးမယ္ ...
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမေမက
ပညာလွလွတတ္ေစခ်င္တာ ... အေသအခ်ာေပါ့ ... ။

ေကာင္းကင္ေပၚက“လ”နဲ႔ဗ်ည္းစာလံုးထဲက“လ”
ဘာေၾကာင့္မတူတာလဲ ...
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အေဖာ္မ်ား
ေက်ာင္းေတာ္မွာသေဘာကြဲျပားၾက ... ။

ကၽြန္ေတာ္ကလူပ်င္း ...
သစ္ပင္ေျခရင္းမွာရပ္လိုက္ ၊ သစ္ပင္ဖ်ားကိုတက္လိုက္
စာေမးပြဲေတြမွာ ...
အဆင့္ေတြက ၁ မွ ၁၀၀ မေရရာ ... ။

တစတစ ...
လူငယ္သီခ်င္း ၊ ႏွင္းဆီဓားသြား ၊ ရင္ၾကားစိုက္နစ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတေလကုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာၿဖစ္လာတယ္ ... ။

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ေခါင္းမွာ
အိပ္မက္ေတြအေျမွာင္းေျမွာင္းထ
ဂမၻီရလမင္းကလည္း၀ိုက္အုပ္ျဖာဆင္းက်ေနေတာ့တယ္ ... ။

(၈)
တစ္ရက္မွာ
ျမဴျပာမႈိင္းမႈန္ ၊ အိပ္မက္ကိုေစာင္လိုျခံဳဆဲ ...
ၾကယ္ေတြအကုန္ေၾကြတဲ့ည
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚၾကိဳးျပတ္က်တယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ္
မေပ်ာ္ေလလြင့္ ၊ ရင္အနင့္ဆံုးေဆာင္း
ႏွင္းေတြေျပာင္းျပန္စီးေမ်ာလာ ... ။

ေမေမဟာ ...
ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာမယ့္သန္းေခါင္ယံကိုၿခံရံေစာင့္ၾကပ္
အလင္းရဲ႕နတ္သမီးလို မီးအိမ္ကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္ ... ။

နာၾကည္းပင့္သက္ ၊ အရက္ေသာက္လာတဲ့သား
အေမ့အားစကားမဆို
အေမကား သားကိုယ္စား မ်က္ရည္မဲ့စြာငို ... ။

သား ...
ဘ၀ဆိုတာေရစီးထဲကေဗဒါ .. မေရရာဘူးကြဲ႕
ဒါေပမယ့္ ...

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ အ႐ုပ္မ်ား ၊ အေရာင္မ်ား ၊ အရိပ္မ်ား
လႊင့္မပစ္နဲ႔သိမ္းထား ...
၀ိညာဥ္႐ုန္းကန္တစ္ေန႔မွာသူတို႔ၿပန္႐ွင္သန္လိမ့္မယ္ ... ။

ေမေမ့စကားက
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိုးခါးေရမ်ားကို
တစ္စက္ခ်င္း ... တစ္စက္ခ်င္း ... တစ္စက္ခ်င္း ... ခ်ိဳေစခဲ့ ... ။

(၉)
၀ါဆိုပန္းခူး ၊ စံပယ္ဦးတို႔ေမႊးသက္ေ၀ေ၀
မုတ္သုန္ေလရဲ႕မွတ္တမ္း
မီးကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့ ... ေရကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့ ... ။

ေမေမဟာ ...
ၿခံေထာင့္မွာေဒလီယာေတြပ်ိဳးရင္း
မိုးစိုေနတဲ့ဆံႏြယ္ခက္ကိုလက္နဲ႔သပ္တင္
သူမလည္းရင့္က်က္ၾကည္လင္ေနတယ္ ... ။

ေမေမခ်ဳပ္တဲ့
ဇာမဏီ႐ုပ္နဲ႔အကၤ် ီခ်ည္မွ်င္ၾကမ္းၾကမ္း
ကၽြန္ေတာ္ ... လမ္းမွာ၀တ္ရန္ ... ။

ႏြားကသူငံု႕စားတဲ့ၿမက္ေတြကို
၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ေအာ္သံၾကားတယ္လို႔ေၿပာဆိုေနဆဲ
သြားၾကစို႔ေလ ...

မုဆိုးေၿခေထာက္မ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားရာကၽြန္ေတာ္လိုက္
ေလဆန္ေတြ ပစ္စလက္ခတ္တိုက္တဲ့ခင္တန္း
ပဒိုင္းပန္းေတြလည္း ေဗာင္းလန္ေအာင္ခါရမ္းပြင့္ေ၀ ... ။

(၁၀)
သား…
“၁။ တိမ္ေတြပ်ံတာမိုးေပၚမွာဘာနဲ႔မွမၿငိဘူး
၂။ တစ္ေတာလံုးကိုလည္းၾကည့္ တစ္ပင္ခ်င္းလည္းၾကည့္ ” တဲ့

ေမေမ့ဆုေတာင္းဘုရားေက်ာင္းမွ၀တ္ၿပဳသံ
ေလာကဓံအသစ္သစ္ေတြနဲ႔ၿမင့္႐ိုင္း
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းတစ္ၿခမ္းကိုထိုးေဖာက္
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနတယ္ ... (ဖိနပ္လည္းအခါခါေပါက္ခဲ့)

ညေပါင္း ၁၄၀၀
၀ကၤပါေတာင္ၾကားမွာ ... ကံနတ္ဘုရားနဲ႔စီးခ်င္းထိုး
ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစား ၊ အမွားမ်ားလည္းခ်င္းခ်င္းနီ ... ။

ဧရာ၀တီေမေမ ၊ ပိေတာက္ပင္ဟာ ေမေမ
ဖေယာင္းတိုင္ၿဖဴၿဖဴဟာ ေမေမ ၊ နံနက္ခင္းေၾကး႐ုပ္ဟာ ေမေမ ... ။

ခု ... ေမေမဆံုးၿပီဆိုတဲ့သတင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာအရာရာ၀င္း႐ွင္းေပါက္ကြဲ ... နီလဲ့ ...
လူတဆံုး ... ၀ိညာဥ္တဆံုး ၊ အၾကြင္းမဲ့ဗုန္းဗုန္းလဲက်
“ေမေမ..”

(၁၁)
ေမေမဟာ .. နာရီသံနဲ႔အိပ္ ၊ နာရီသံနဲ႔ႏိုး
ဘယ္ေတာ့မွထမင္းအိုးေ၀မက်တတ္တဲ့မိန္းမမ်ိဳးၿဖစ္တယ္ ... ။

မီးေလာင္ေနတဲ့ငရဲပင္ပ်ိဳမွာ ၊ ပြင့္အိုေလးပမာ၊၀ါ၀ါႏြဲ႕ႏြဲ႕
သတၱိသစ္ေတြနဲ႕ေ၀ရဲခဲ့တယ္ ... ။

သားငယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို
အလကၤာလိုလည္းဖတ္ ၊ ပုစၦာလိုလည္းဖတ္
ဆိုလိုရင္းကိုခ်က္ခ်င္း႐ွာေဖြေတြ႕တတ္တယ္ ... ။

လင္မ႐ွိေတာ့ေပမယ့္
သားငယ္အတြက္ ရင္ခြင္တစ္ခု႐ွိတဲ့မိန္းမ
လူကႏၱာရတို႔ရဲ႕ေက်ာက္တိုင္ ၊ ေျမခိုးေျမေငြ႕ကိုပိုင္တယ္ ... ။
( အလင္းၿပာမွတ္ေက်ာက္အတြက္မင္တစ္ေပါက္ၿဖစ္တယ္ ... )

(၁၂)
အေမမ႐ွိတဲ့သားမွာသာ
ေစတန္ရဲ႕လႊသြားကိုခါးသီးကြဲ႐ွ
အ႐ုိးၿမဳပ္ေအာင္ကိုက္ၿမိဳခဲ့ရၿပီ ... ။

မ်က္ႏွာကိုလက္၀ါးနဲ႔အုပ္႐ုံကလြဲလို႔
ဘာမွလည္းလုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ေနရာ ... အေ၀းမွာ ...
ကၽြန္ေတာ္က ... ဟိုး ... အေ၀းၾကီးမွာ ...။

က်န္တာေတြကေတာ့ဘာမွမေၿပာင္းလဲပါဘူး
မီးခိုးေငြ႕ေတြကလည္း
႐ိုးရာအေၿခအေနအတိုင္း ၊ လိႈင္းထေကာ့လန္
ဒ႐ြတ္တိုက္ပ်ံတက္ဆဲ ... ။

အေမ့ရဲ႕ေၿခလို ၊ လက္လိုေနခဲ့တဲ့ေကာင္
အေမမ႐ွိခ်ိန္မို႔လမ္းေပၚမွာၿပန္႔လို႔က်ဲလို႔ ... ။

အမွားလကၡဏာ ၊ အမွန္လကၡဏာ ၊ ဘာနဲ႔မွလာမတိုင္းတာနဲ႔
“အေမ”ဆိုတာထာ၀ရအကန္႔အသတ္မဲ့တယ္
ခ်စ္ေသာေမေမ ... ေကာင္းရာဘံုသို႔ေရာက္ပါေစ ... ။
( ေကာင္းရာဘံုတို႔၏တံခါးသည္မိခင္မ်ားအတြက္ပြင့္ေစသတည္း ... )

(၁၃)
ေနာင္ ... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာရင္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို ၊ ၀တ္႐ံုၿဖဴနဲ႔လူတစ္ေယာက္လာမယ္
အနက္ေရာင္ကတ္ၿပားမပါ ၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမပါ
ေလထန္လမ္းမွာဆံမွ်င္ေတြလြင့္၀ဲ ...
အဲဒီလူဟာ ... သားပဲေပါ့ေမေမ ...
ဘယ္သံသရာမွာၿပန္႐ွာရင္ ေမေမ့ကိုေတြ႕ႏိုင္မလဲ ...
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္ လေရာင္ေတြေကြ႕ေကာက္လြန္းလွခ်ည့္ ... ။

အေမ့ကိုယ္စား ...
အေမ့ကိုယ္ပြား ...
ၾကယ္စင္မ်ားကိုလက္ဖ၀ါးနဲ႔ပန္ ၊ ျမင္းခြာသံမွာအပ္ႏွံလိမ့္ဆင္း
အ၀ါေရာင္မီး႐ွဴးမီးပန္းလို
“လင္း” ၿပီးမွေပ်ာက္မယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ္ ...
ေမေမ ...
မာယာေတာင္ေၿခမွ ဒရမ္တီးသူမ်ား ၊ မ်က္လွည့္တီးလံုးမ်ား
သီခ်င္းအကြဲအစ .. တစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ ... ။

ေမေမ ...
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ...
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀ ...
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀ ...
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀ ...

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔တိမ္ညိဳနိမိတ္

ဒီလမ္းမွာဘယ္သူ႔ကိုမွ ေခၚမသြားဘူးဆိုရင္ေတာင္

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဖိနပ္ကေလးကိုေတာ့ ေခၚသြားရမွာပဲ ။

ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးက ေျပာတယ္ေဖေဖ ...

ေျမျပင္က ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး

ေျခေထာက္ေတြကသာ ေျပာင္းလဲေနၾကတာတဲ့ ။ ။

ရည္စားစာ

စာရြက္ေပၚမွာပဲ နင့္ကုိခ်စ္ေနရံုနဲ႔ေတာ႔
ငါ႔ဘဝက မင္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္လိမ္႔မယ္။

မပ်ံသန္းႏိုင္တဲ့ငွက္ လို႔ ေျပာတုိင္း
ပင္ဂြင္းငွက္ကို ေျပးျမင္ရင္
နင့္ကုိငါ မေခၚခ်င္ဘူး။

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဖတ္ဖို႔ေရးတဲ႔စာမဟုတ္လို႔
ေက်ာင္းသြားေဖာ္ေလး ဖတ္ေစခ်င္တာ
ငါ႕ေစတနာပါ။

နင့္ႏွလံုးသားကုိ နင္ဖုန္းေခၚပါ
ၿပီးမွ ငါ႕ကုိစာျပန္ပါ ။

ဗ်တ္ေစာင္း ဘာသာေဗဒ

လမ္းျခမ္းအ၀ါကို ျမင္လို႔ ေကာင္းကင္ကို မျမင္လိုက္ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေ၀းခဲ႔မိတယ္။ ေကာင္မေလးေရ ငါ့ရဲ႕ အေမတစ္၀က္၊ ေဆာင္းရာသီတစ္၀က္ ေကာင္မေလးေရ ငါ့ကို ကယ္ပါ။ ငါ႔ကို ကယ္တင္တယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ ငါ႔ကိုပဲ ကယ္ပါ မင္းရဲ႕ အျဖဴ တစ္၀က္ရဲ႕ အျဖဴတစ္၀က္ေလာက္ ငါ႔ကို ဆြတ္ေပးပါ။ ရင္ဘတ္က ၾကယ္ေငြ႕ေတြ ၿဖာက်လာတဲ႔အထိ ငါ ပြင္႔ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပါ။

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္

ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ ...
ခ်စ္သူကရယ္တယ္။

ကိုယ္သာ
သူ႔လိုေခြးတစ္ေကာင္ဆိုရင္
မေဟာင္ပါဘူးကြယ္ ... ။

ေစာင့္ဆိုင္း
တိတ္ဆိတ္
မကိုက္ခ်င္ရင္ အိပ္ေနမွာေပါ့ ... လို႔ ။

စကားအဆံုးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ွဴတည္တည္ပါပဲ
ခ်စ္သူကလည္း ရယ္ၿမဲရယ္လို႔။

ေနၾကတ္ခ်ိန္

အဂၤါဆိုတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔က ငါ့ကို အကုန္ယူသြားတယ္။ ငါ့မွာ ... တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရတ့ဲ အထဲ ေ၀ါကနဲ ေပ်ာက္ဆံုး လိုက္ရ။ ဘယ္ေဆာင္းဥတုကမွ လက္သင့္မခံတဲ့ ဆီးႏွင္းတစ္စက္လို ေႏြရာသီေတြဆီ လွည့္ထြက္ခဲ့ရ။ အရွင္လတ္လတ္ လြမ္းလိုက္ရတာ ဘာနဲ႔မွကို မတူေတာ့ဘူး မပြင့္ဘဲ ဖူးခဲ့ရတဲ့ ေကာင္မို႔ ... ေမွာင္တယ္။ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ငါေတြးမိရဲ႕ ေက်ာက္တံုးေပၚ တင္အေသြးခံရတဲ့ဓါးလို ငါလည္း အစားခံေနရခ်ိန္ ... လို႕။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္
သန္းေလးဆယ္အတြက္ထြန္ယက္ခဲ့ပါတယ္တဲ့
ကိုယ့္အတၱမွ ကိုယ္မေသခ်ာတဲ့
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေလ …
သူတစ္ပါးခ်မ္းသာေရးအတြက္
ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္တဲ့
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေလ …

မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ‘ဘင္’ ကိုမွ ၀ယ္မယ္တဲ့
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေလ …
တစ္ဖက္သားကို ဒုကၡေပးပံုေပါ့ခမ်ာမွာ
ဒီဘင္ေလးနဲ႔ လူစုရရွာတာကို
ဒီဘင္ကိုမွ ၀ယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေလရဲ႕ …။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္
အလမၼာယ္ဆရာရဲ႕ ေႁမြကို၀ယ္မယ္တဲ့
ဒီေႁမြေလး ျပျပၿပီးစားရတဲ့ တစ္ဖက္သားကိုမွေလ …။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္
သူမ်ားတိုက္တဲ့ ေရခဲစိမ္ဘီယာကိုသူ႔ခြက္ထဲ
အရင္ထည့္ေပးသူ႔ကို
အရင္ေသာက္ေစျခင္းနဲ႔ေျမႇာက္စားရမယ္တဲ့ …။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေျပာတယ္
ငါတို႔ဟာေအသင္ၿမိဳ႕သားတစ္ဦးလို ေတြးေခၚရမယ္
ဆိုကေရးတီး မဟုတ္ခဲ့တာေသခ်ာဖို႔လိုတယ္တဲ့ …။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေျပာတယ္
ဂိုးလ္ဒင္းဂိတ္တံတားႀကီးေပၚကေနကမၻာေလာကႀကီးကို ႐ႈေမွ်ာ္ၾကည့္ရမယ္တဲ့ …။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေျပာတယ္
မက္ေဒါနားလည္း ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႔ပဲ
ေဂၚဘာေခ်ာ့လည္း ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႔ပဲ
လန္ဒန္ ေဒါင္းနင္းသားလည္း ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႔ပဲ
ေတာမ႐ြာသားလည္း ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႔ပဲ
လူ႔ဘ၀ေလာက္ မွားယြင္းခြင့္ရွိတာဘယ္ရွိမလဲတဲ့ …
လူညံ့ေ႐ြးတဲ့ေနရာမွာ ေတာ္ရမယ္လို႔ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုဟာ
သူ႔ဇနီးသည္ညီမေလး မမျမင့္မွာ
(တကယ္ေတာ့ညီမေလးပါပဲ
သူ႔ကို ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေစခဲ့သမို႔
ညီမေလး မမျမင့္လို႔သူက ဂုဏ္ရည္ျမႇင့္ေခၚခဲ့တာပါ)
ႏႈတ္ခဲ့ရတဲ့ သြားတစ္ေခ်ာင္းျပန္စိုက္ေပးရဦးမယ္လို႔
ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ထိသိေနရသူသတိတရ
အားစိုက္ေနရသူအခ်စ္ကိုသြားတစ္ေခ်ာင္းအေပၚ ပံုေနရသူမွ်သာျဖစ္ေလရဲ႕။

တကယ္ေတာ့ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုဟာ
လူျဖစ္ၿပီးေမာင္ေခ်ာႏြယ္အစစ္ဟာလူမဟုတ္ဘူးလို႔ မေျပာလိုက္ၾကပါနဲ႔။ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

ငါး

တစ္ဘ၀လံုးလိုလို
ငါးရယ္လို႔ တစ္ေကာင္တစ္ေလမွ မမိ
ၾကည့္ …
မိမယ့္မိေတာ့ စၾက၀ဠာႀကီး
အေပၚဆြဲတင္လုိက္ေတာ့
ငါ့ငါးမွ်ားတံဟာ ကိုင္းၫႊတ္ၿပီး
သက္တန္႔ျဖစ္သြား
ငါ့ကို ျပန္မွ်ားခဲ့ေပါ့ ။ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

ကန္နာဗာ႐ိုရဲ႕ ေဘာလံုးေတြ

ငါတို႔ဟာ
အလွဆံုး ထိုးေဖာက္မႈေတြနဲ႔
တစ္ဖက္အသင္းကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

မိမိရရ ကန္ခ်က္ေတြနဲ႔
တစ္ဖက္အသင္းရဲ႕ ထုိးစစ္ေတြကို
ခုခံႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

တခ်ိန္လံုး တစ္ဖက္အသင္းကို ဖိကစားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္
ဒါေပမယ့့္ …
တစ္ဖက္အသင္းရဲ႕ ေထာင့္ကန္ေဘာေတြဟာ
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ
တစ္ဖက္အသင္းရဲ႕ ေထာင့္ျဖတ္ေဘာေတြ
လွ်ပ္တစ္ျပက္ ထိုးစစ္ေတြကလည္း
အသည္းကို ေအးေအးသြားရေအာင္ပါပဲ
ငါတို႔ေတြ
ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး အေသအလဲ ကစားခဲ့ရတယ္
ထိုးစစ္အရွင္ ခံစစ္အရွင္ေတြနဲ႔
အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲၿပီး
အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ကစားခဲ့ရတယ္
အခု … အခ်ိန္ပို ကစားရလို႔ ေရနက္ပိုင္းကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ။

“ကန္နာဗာ႐ိုေရ
မင္းအေကာင္းဆံုး ကစားခဲ့ေပမယ့္
မင္း ဂိုးမရခဲ့ဘူး မဟုတ္လား
ေအး … ငါတို႔လည္း မင္းလိုပဲ
ဂိုးမရခဲ့ၾကဘူးေလ
သူတပါးရဲ႕ ေျခႀကိဳေျခၾကားက
ေဘာလံုးေတြ
ငါတို႔ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကလို႔ေနမွာပါကြာ” ။ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

ဆတ္သြား

က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ရင္အုပ္ကားကားနဲ႔
အသားနီနီ ယာေတာမ်ားက
မီးခိုးလံုး
ေတာစိမ္း
ေခ်ာင္းနက္နဲ႔
ေမွာ္သားျပည့္သိပ္ ေလေတြ
သူ႔အဆုပ္ႀကီးထဲ
ရႈသြင္းပစ္လိုက္တဲ့
ဒီ ျမင့္ခ်ည္နိမ့္ခ်ည္ အသက္ရႈ ျမင္ကြင္းထဲ
လက္တံရွည္ရွည္ႀကီး ထိုးသြင္းလိုက္သလို
ရထား ၀င္လာၿပီ
ဒါ ဆတ္သြားေပါ့။

နီေျပေျပ ၀ါက်ံက်ံ မန္က်ည္းပြင့္
ေသးညွက္ညွက္ကေလးေတြ
အုတ္ကန္ အအိုအမင္းႀကီးထဲ
တစိမ့္စိမ့္ တလိမ့္လိမ့္ အေႏွးေ
အရာအားလံုး ထြားက်ိဳင္း
၀ဖီး
ခိုင္ၿဖီးလြန္းလွတဲ့ ဓာတ္တစ္မ်ိဳး
ထြန္းကားတဲ့ ဒီအရပ္မွာ
ဒါ ဘယ္သူစပ္တဲ့ ကဗ်ာတဲ့လဲ
ဒါဟာ ဆတ္သြားေပါ့။

တစ္ခါကေပါ့
ေက်းေတာသား တစ္ေယာက္ဟာ
ၿမိဳ႕ကေနၿ့ပီး ၿမိဳ႕အဆန္ဆံုး ကိုင္းတစ္ကိုင္း ယူလာ
သူ႔ယာခင္းထဲ
ႀကဲခ်လိုက္တဲ့အခါ
ၿမိဳ႕ကိုင္းဆိုတဲ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္လာခဲ့
ဒီ အရပ္မွာ။

ဒီမေလ
မူလက
ဒါဟာ ဆတ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ သြားေပါ့။

ခုေတာ့
ၿမိဳ႕ဆန္ဆန္ ၿမိဳ႕အက်ႌနဲ႔ ဆတ္သြား
ကေလးအေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏို႔ပိန္နဲ႔တူတဲ့
ဘတ္သီးေတြ
မမွန္မကန္လင္းတတ္တဲ့ ေနရာ
ေက်ာမွာ
အမာရြတ္ႀကီးလို
အေ၀းေျပး ကားလမ္းမ
ခါးမွာ မီးရထားသံလမ္း ခါးပတ္ပတ္လို႔
ဗိုက္ထဲမွာ
ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေခြၽးခံအကႌ်နဲ႔တူတဲ့ ဘီးလိယက္ခံုတစ္ခံု
ခုန္လို႔
ၿမိဳ႕ဟန္ေဆာင္ပါေလ ဆတ္သြားေရ။

သင္တို႔ျမင္ဖူးစ
သင္တို႔စိတ္ေတြ အတစ္လိုက္ အတစ္လိုက္
ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ကြာက်
သစ္ညိဳလံုး ထြားထြားႀကီးေတြအေပၚ
ထြားလို႔ ထြားလို႔
ထြားသြားေနမွာ
ဒါ ဆတ္သြားေပါ့။

ေျမအေက်ာ တစ္မ်ိဳးဓာတ္နဲ႔ ဖြြံ႔ထြား
ေမွာ္သားအထည္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ အဆင္အေသြးက်
ကမၻာလံုး၀န္းႀကီးကိုေတာင္မွ
ထည့္ထုပ္ ပစ္လိုက္ႏိုင္တဲ့
အင္ဖက္ ကားကားႀကီးေတြ
သားေပါက္ရာ အရပ္
သစ္ညိဳလံုး ထြားထြားႀကီးေတြ
အိပ္ေမြ႔က်ရာ အရပ္
ေျမြေပြး ၀၀တုတ္တုတ္ ဖီးဖီးႀကီးေတြ
စည္ကားရာ အရပ္
အလင္းေရာင္ ေဖာေဖာသီသီရတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ေမွာ္သားေလေတြ
လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ဖိတ္လွ်ံတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
အာကာသဓာတ္ေတြ အေရရႊန္းလွတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ခုတ္သားတံုးႀကီး တစ္တံုးက
ရြာအျဖစ္ အသက္ရွင္ေနတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ယာမီးခိုးလံုးေတြနဲ႔ ေတာစိမ္းေတြ
မိတ္လိုက္ေနတတ္တဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ပိသာစီး ငါးတန္ႀကီးေတြ
အသံထြက္ ပြက္က်ေနတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ေလာကဓံတရားထက္ျပင္းတဲ့ အရက္ကို
မခ်စ္က ခ်က္တဲ့
ဒီအရက္မွာ
ဒီဆတ္သြား တစ္ေခ်ာင္းေပၚမွာ
အသားနီနီ ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
ဇာတ္လိုက္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္
တာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔အသားျပင္ကို ပပ္ၾကားအက္ေစတဲ့
စူးရွရွ ေလပူပူကို ခ်စ္ၾကတယ္။

ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သြားထိရင္ ေငါက္ခနဲျမည္သံထြက္တဲ့
အသားျမည္သံကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ဆူးပင္ေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္။

ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ထည္ေတြကို
ရွားႏွစ္လို စူးေနေအာင္ ခြၽန္ၾက
သူတို႔က ယာခင္းလို႔ေခၚတဲ့
သူတို႔ဘ၀ေတြကို
ေသြးေၾကာင္း အရစ္ရစ္ထေအာင္ ထြန္ယက္ၾက
ဒါေၾကာင့္ပဲ
သူတို႔ဘ၀ ယာခင္းေတြဟာ
နီရဲေနၾကတာေပါ့။

ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ရယ္သံေတြကို
ႀကဲပက္ပစ္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း
ႏွမ္းခင္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ကိုယ္ႀကီးက
ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြကို
ေျမပဲေတာင့္ထြားထြားႀကီးေတြအျဖစ္
စိုက္ၾကတယ္
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ေျခလက္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္
ေျမႀကီးထဲ ထိုးထည့္လိုက္တဲ့အခါ
အခ်ိဳရည္ ရႊန္းလဲ့လဲ့
ႀကံခင္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္။

ခါသားခ်က္
ေတာ၀က္သားဟင္း
ေလာကဓံတရားထက္ ျပင္းတဲ့
မခ်စ္ရဲ႕ အရက္
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
အဲဒီကႏၲာရ ရင္အံုႀကီးကို စို႔ကာ
ေပ်ာ္ၾက
ဘာမဆို ေမွာ္ထေနလြန္း
ဆတ္သြားတစ္ေခ်ာင္းေပၚက
ဒီအရပ္
ဒီဆပ္သြားဆိုတဲ့ အရပ္ဟာ
အေၾကကို စုန္သလိုလိုနဲ႔
အညာကို ဆန္ဆန္သြားတတ္တဲ့
ခရီးသြား ပိုးဇာခင္း ေျမသားတစ္ခုေပါ့။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

ပန္းသီး

တစ္ေန ့မွာ
ငါဟာ
ငါ႔ ကို ငါ
ငါး႐ွဥ့္ ဆူးထိုးသလို
အေသအခ်ာ အမိအရ
ထိုးစိုက္ ဖမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ငါဟာ
လူနည္းနည္းသာ တန္ဖိုးသိၿပီး စားသံုးတဲ့
ပန္းသီးျဖစ္ေနတယ္ ။ ။

–ေမာင္ေခ်ာႏြယ္–

ပင္မွည့္ေတး

လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ
လာ လာ မစြက္ဖက္နဲ႔
ကုိယ့္အဓိပၸါယ္နဲ႔ ကုိယ္ေန
ဆုံးရွဳံးခဲ့တယ္ဆုိတာပဲ
ေသခ်ာပေလ့ေစ။
လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ
လက္သီးနဲ႔ ထုိးဖုိ႔ဆုိတာ
ကုိယ့္မွာေမးရုိးရွိရတယ္ တဲ့၊
ငါ့လက္သီးေတြက
မင္းဆီသက္ေရာက္ဖုိ႔
ငါ့မွာ ေမးရုိးရွိတယ္။
ခုေတာ့ မင္းမွာ ေမးရုိးမရွိဘဲ
မင့္ လက္သီးေတြ
ငါ့အေပၚ လာလာသက္ေရာက္ေနတာ
အမွန္တရားေရ
မင္း တရားလြန္လြန္းၿပီ။

ေလာကႀကီးမွာ ငါအမုန္းဆံုးက
ေက်ာက္ေပါက္ခြက္ေတြ ျပည့္ေနေအာင္
၀ၿဖိဳးေနတဲ့
အဲဒီ အမွန္တရားဆိုတဲ့ ငနဲကိုပဲ။

ဘ၀မွာ
ေလးငါးေျခာက္ခု မလိုပါဘူး
ႏွစ္ခုပဲ
ခ်စ္သူစစ္စစ္နဲ႔ ရန္သူစစ္စစ္
ဒီႏွစ္ခုပဲ။

လူစိမ္းနံ႔ေတြနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနရတဲ့
သူငယ္ခ်င္း ေမာင္စမ္းေအးေရ
ၿမိဳ႕ေတြကို မာၾကဴရီမဆင္ရပါဘူး
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
ၿမိဳ႕ေတြကိုယ္တိုင္ကိုက
မာၾကဴရီနဲ႔ လုပ္ထားလို႔ပဲ။

ေဟာဟို စားပြဲနံပါတ္တစ္မွာ
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ က်က်နန စီရင္ခ်က္ခ်
အခိုင္အမာထိုင္ေနတဲ့
ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ခ်ိမ့္ဟာ
ထြန္းကားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ေပါ့။

ပြန္ပီးလို
ေခ်ာ္ရည္ေတြေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္လဲ
“ေဖာ္ေ၀း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ
ထြန္းကားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ေပါ့။

ဘယ္သူဟာ
ကမာၻေျမတစ္ခုလံုးလံုး
ဆံုး႐ႈံးခဲ့ဖူးသလဲ
ကမာၻေျမတစ္ခုလံုး ဆံုး႐ႈံးသူသာ
ကမာၻေျမကို ျပန္ရေပလိမ့္။

ေဘာလံုးသမား မာရာဒိုနာဟာ
ဂိုးေတြကို ေမွာ္နဲ႔သြင္းခဲ့တာေပါ့ကြာ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး

ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အလကားေကာင္ပါ
ဘ၀မွာ မျဖစ္ခ်င္တာေတြ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ေကာင္ပါ

ဖို႔(ဒ္)ကားကုမၸဏီပိုင္ရွင္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး
သဗ်စ္ျခံပိုင္ရွင္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး
ေဂါက္သီးသမား အားႏိုးပါးမားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး
၀ါရင္ဘီတီလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး
ျဖစ္ခ်င္တာက တစ္ခုတည္းရယ္ပါ
ဖ်ံဖမ္းသမားပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္

ဒါနဲ႔ပဲ
ဖ်ံေတြကိုဖမ္းဖို႔ လိုက္ရွာခဲ့တယ္
ဖ်ံေတြက ဘယ္ေနရာေတြမွာ
ဘယ္လိုက်က္စားၾကသလဲ
ဖ်ံေတြရဲ႕ အသြားအလာေတြက
ဘယ္အခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္လိုတဲ့လဲ …
ခု …
သူတို႔ေတြက
လီဗာပူးအသင္းနဲ႔ မန္ခ်က္စတာအသင္းေတြမွာ
၀င္ကစားေနၾကတယ္ဆိုပဲ
ဟုတ္လား …
ဒါဆိုရင္သြားမယ္
သြားဖမ္းမယ္
မရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့
အလန္ရွီးယား ေျခေထာက္ကို၀ယ္ၿပီး
ထြက္သြားၾကၿပီ … တဲ့။

ဒါဆိုရင္
ဘရာဇီးက ေကာ္ဖီခင္းေတြမွာ
က်က္စားေနၾကတာျဖစ္မွာ
ေဟာ … မရွိၾကျပန္ဘူး
ေျမထဲပင္လယ္ဘက္ကို ထြက္သြားၾကၿပီတဲ့
အဲဒီမွာ …
ကာေရဗီယန္ ငါးဥေက်ာ္ေတြ စားေသာက္လို႔တဲ့။
ေဟာ … မဟုတ္ျပန္ဘူးတဲ့
ေဟာ္တယ္ကာလီဖိုးနီးယားမွာ
ေဟာ္တယ္ကာလီဖိုးနီးယားသီခ်င္းနဲ႔
ကခုန္ေနၾကျပန္ၿပီတဲ့။
ၾကည့္ … မရွိျပန္ဘူး
ခက္ပီ၊

သတင္းထြက္လာတာက
ေဘ့စ္ေဘာလံုး သြားကစားေနၾကျပန္ၿပီတဲ့။
ေဟာ … မဟုတ္ရျပန္ဘူး
ႏိုင္ရာဂါ ေရတံခြန္ဆီသြားၿပီး
ေရတံခြန္အလွကို ႐ႈစားရင္း
ဒင္းတို႔ ဇိမ္ခံေနၾကျပန္ၿပီတဲ့
လိုက္သြားေတာ့ လန္ဒန္ဇူးရစ္မွာ
ေရႊသြား၀ယ္ၾကတယ္ … တဲ့
ေဟာ … မဟုတ္ရျပန္ဘူးတဲ့

ဒင္းတို႔က မယ္ဒိုနာနဲ႔ ပလူးပလဲ ျဖစ္ေနၾကျပန္သတဲ့
ခက္ၿပီ
ကာစပါးေရာ့နဲ႔လဲ ခ်က္ကစားျပန္ၿပီတဲ့
ခက္ၿပီ
ဒီေကာင္ေတြ
ေတာ္ေတာ္ဖ်ံက်တဲ့ ေကာင္ေတြပါလား
ေအးေလ … ဒီေကာင္တေတြက ဖ်ံေတြပဲကိုး

ဒါနဲ႔ငါေလ
လိုက္ေမာရွာေမာ အေမာေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔
ရထားစီးၿပီး ၿမိဳ႕ျပန္ခဲ့တယ္။
ဟာ … ၾကည့္စမ္း
ေတြ႕ၿပီ ေတြ႕ၿပီ
ဒက္ထိကို ေတြ႕ေတာ့တာပဲကိုး
ၾကည့္စမ္း … ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့
ေခါင္းေမြးစုတ္ဖြားနဲ႔ လယ္ေ၀းပ်ဥ္းမနားက
ေပ်ာ္ဘြယ္ၾကံခင္းထဲမွာ
ဇပ္ ဇပ္ ဇပ္ ဇပ္
ဂတ္ ဂတ္ ဂတ္ ဂတ္နဲ႔
ဘဲေတြ မစင္နင္းသလိုနင္းၿပီး
ႏႈတ္သီးခၽြန္ခၽြန္ကေလးေပၚမွာ
ေဘာလံုးကို ေျမႇာက္ေျမႇာက္ၿပီး ကစားလို႔
အား ပါး ပါး
ဒီလုိပါ
ဖ်ံဖမ္းသမား ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
ေျပာျပတာပါ။ ။


ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

ကိုက္လမ္း

ငါဟာ
ကမၻာၾကီးကို နားစြင့္ထားသူ ယုန္သူငယ္ေလးပါ
ေန ့စဥ္ ေန ့စဥ္ ငါ့၀ပ္က်င္းကေလးကေန အစာရွာထြက္တုိင္း
သစ္ပင္ျမက္ပင္ေတြကို ကိုက္ကိုက္ၿပီး ငါထြက္လာၿမဲ
ခု လူေတြ နဲ ့ေခြးေတြ ေတာေျခာက္ၾက
အေျပးအျမန္ ငါ့ကိုက္လမ္းေလးအတုိင္းျပန္လာခဲ့ရာ
ပိုက္ထဲ
ငါ့သစၥာ တရားက ငါ့အသက္ကို ယူသြားၾကေပါ့

(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)

ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ႔ေနာက္

ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀း
ႀကီးေကာင္၀င္စ အသံေလးမွာ
ျပန္စရာ အိမ္မရွိရွာဘူး အေမရယ္
ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ

အကုသိုလ္ပန္းေတြ ေ၀ပံုကလဲ
အဖူးေပၚ အညြန္႔တက္လို႔
တပ္မက္စရာပါလား အေမ
သံသရာေလးေတးခ်င္းေတြက စီစီ
ပုရစ္ကေလးလို သားကျမည္လို႔ေပါ႔
တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ အေမရယ္
သားဘ၀ဟာ
ေျမေငြ႔ပ်ံညေလးတစ္ည ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။

သားေလ
သူ႔ကိုယ္ပိုင္အသီးေတြ
ညႊတ္အိေလးလံေနေအာင္ ထမ္းပိုးထားရေပမဲ႔
ေပ်ာ္ရွာတဲ႔
ကုန္ထမ္းသမား သလဲပင္ကေလးကို
အားက်မိတယ္၊

အေမရယ္
ေလေတြ ထန္ေနေလေလ
သားမွာ ေၾကကြဲရေလေလပါပဲ
မိုးဦးအက် ေစာမယ္ဆိုတာလဲ
တကယ္ေတာ႔
ေလာကဓံတရားပါလား
အိပ္စရာမရွိတဲ႔ ညေတြမွာ
မိုးေတြ သိပ္ၿပီးရြာတာပဲ အေမရယ္။

အေမွာင္နဲ႔ စိုစြတ္
မိုးေရေတြ ရႊဲရႊဲနစ္လို႔၊
အသံေတြေတာင္ ငုတ္ေနခဲ႔ပါၿပီ အေမ၊

ဆံုး႐ႈံးမႈသစ္ရြက္ေတြ မ႐ႈမလွနဲ႔
ကံဆိုးမိုးေမွာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ
သားဘ၀ရဲ႔ အပိုင္းအစေတြတဲ႔လား
သားျငင္းဆန္တယ္ အေမ
အေမ မသိဘူးလား
အေမ႔သားက ကဗ်ာဆရာေလ
အေမရဲ႔။

တကယ္ေတာ႔လဲ အေမရယ္
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
ဒဏ္ခံႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းပါဗ်ာ၊

အေမရယ္
ေဟာဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ
အေမ႔သားကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတာ
အျပစ္ရွိပါသလားအေမ
သားရဲ႔အခ်စ္မွာေလ
ေဟာဒီ ကမၻာႀကီးနစ္ခဲ႔ရင္ေတာင္
စစ္ျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ႔ပါဘူးအေမရယ္

ခုေတာ႔
တျခားသူေတြ မျမင္မိတဲ႔ အသံကေလးကို
ေခါင္းအံုးအိပ္မိလို႔
အၾကင္နာအမဲ႔ဆံုး ဆုလာဘ္ကို သားရခဲ႔ပါတယ္

အေမမသိဘူးလား
လူေတြရဲ႔အၿပံဳးမွာ
ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြပါတယ္ အေမရဲ႔။
ဧည္႔ခန္းနဲ႔ အကၤ်ီေကာင္းမွ
ဆက္ဆံတတ္တဲ႔ လူေတြရဲ႔သေဘာထားကို
သားတူးတူးခါးခါး မုန္းတယ္အေမ။

အေမရယ္
တျခားသူေတြအတြက္ေတာ႔
အရာရာဟာ
လက္တစ္ပစ္စာရယ္ပါ။

သားမွာေတာ႔
ယူဇနာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာလို႔
သားေလ
ေရေရာထားတဲ႔ညရယ္လို႔ မရခဲ႔ဖူးဘူး

သားရဲ႔ “ဘီး” ကေလးဟာေလ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါးလွပ္ေနသလဲဆိုေတာ႔
ဆံျခည္မွ်င္ေလးတစ္မွ်င္ နင္းမိရင္ေတာင္
ဘီးက ထေပါက္သြားႏိုင္ပါတယ္အေမ။

အလွ်ံညီးညီး မီးေတာက္မီးလွ်ံႀကီးထဲ
ေန႔စဥ္ခုန္ခုန္ခ်ေနရတဲ႔ဘ၀ခရီး
အခမဲ႔ညေတြ သိပ္ၿပီး သိပ္သည္းလြန္းလွ
အေမရယ္
လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ကန္သြင္းခံရ
ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းမိလို႔လဲ အေမ
အဆုတ္က ၾကပ္ခိုးစြဲမီးဖိုေခ်ာင္
ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း
ရင္ေခါင္းႀကီးထဲ မီးထ ထေတာက္တာျမင္ရ
အေမရယ္
အတြင္းလူမမာတစ္ေယာက္ပါ
ဒါေပမယ္႔
သစ္သားဘတ္စ္ကားအိုအိုႀကီး ခိုစီးလို႔
ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ႔စကီးဆိုတဲ႔ လူလဲပါတယ္ေလ
လူနဲ႔သူနဲ႔ မတူတဲ႔လူလို႔
လူေတြသူေတြ ေျပာခံရတဲ႔ သားမိတ္ေဆြေပါ႔
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာၿပိဳလဲခဲ႔ပါသလဲ
ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ သမၼေဒ၀ေတြလက္ထဲ ေရာက္မွာတဲ႔လဲ
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေမးရင္းေပါ႔
မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ
ေသာမၿဂိဳလ္ေတြ ေခ်ာင္းေကာျဖစ္သြား
ဘ၀ကို ဖ်စ္ညွစ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔
လိေမၼာ္သီးကေလးမွာ
အခ်ိဳရည္ က်န္ေသးတယ္
အို.....
အသည္းႏွလံုးထဲမွာ
ပန္းေတြ အရမ္းပြင္႔တာပဲ အေမရယ္

ကုတ္အကၤ်ီ၀တ္ခ်င္တဲ႔ ေဆာင္းရာသီရယ္
မီးလွ်ံကင္းမဲ႔တဲ႔ မီးလင္းဖိုႀကီးရယ္
ႏွင္းစက္ေတြကို
အေသခံေသာက္ခ်င္တဲ႔ ျမက္ပင္ကေလးရယ္
လမင္းကို
ျပည္႔ျပည္႔၀၀ တိုက္႐ိုက္ျမင္ခ်င္တဲ႔ အၿပံဳးရယ္
အေနအထိုင္မတတ္တဲ႔ ေရပန္းတိုင္ကေလးရယ္
မိုက္တြင္းနက္နက္ ကဗ်ာေပၚ အခ်စ္ရယ္
မၾကာခဏ
လူလိမ္ခံရတဲ႔
ရင္ထဲက ၾကယ္ျပာေလးရယ္
နကၡတ္မိမိ ေပ်ာ္ခ်င္႐ွာတဲ႔
အေပ်ာ္ေလးရယ္
သားလက္ဖ၀ါးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလို႔
တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ႔ သားဘ၀ေလးရယ္
အေမ႔သားမွာ ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။

ထမင္းစစ္စစ္ စားခ်င္တယ္ အေမရယ္
အိမ္နံ႔ေမႊးတဲ႔ အိပ္ယာစစ္စစ္မွာ အိပ္ခ်င္တယ္
ေျခေထာက္ေတြကို မီးဖိုအေငြ႔ ေပးခ်င္တယ္
ဗမာ ပရေဆးသန္႔သန္႔ေသာက္ခ်င္တယ္
ၿပီးေတာ႔ ေဟာဒီလို
အေမ႔မ်က္လံုးအေရာင္ကို မြတ္သိပ္မိပါတယ္
ေတေပေလလြင္႔ၿပီး ျပန္လာတဲ႔သားကို
ဂ႐ုဏာသက္ၿမဲသက္တဲ႔ အေမ႔အၾကည္႔ေလ

အေမရယ္
အေမ႔ဆိပ္ကမ္း မကပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔
သားသေဘၤာေလအေမရဲ႔။
ကြၽန္ေတာ္ ႐ိုးသားခဲ႔ပါတယ္အေမ
ဤသို႔ပင္ ပဲ႔တင္ပါလိမ္႔မယ္။

ေၾကးစား

အဲဒါ .....
မေန႔ကတင္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ
___
( ၁ )
ေၾကကြဲျခင္းဆိုတဲ့ နတ္သမီးတစ္ပါးက
ငါနဲ႔လက္ထပ္မလား..လို႔ ကမ္းလွမ္းလာတယ္ ....
ငါ့ကို လာၾကိဳတဲ့ ဖယ္ရီကားကလည္း
ငါမပါဘဲ ထြက္ခြါသြားခဲ့ျပီ ..
ေက်းဇူးျပဳျပီး ငါ့ကို ခပ္တိုးတိုး ရီ(ရယ္)ခြင့္ျပဳပါ။

( ၂ )
ေရကန္က အသင့္ျဖစ္ေနျပီေလ ..
ၾကာေတြက မပြင့္ေသးတာပါ။
ေမးခြန္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရမယ့္ဆိုရင္
ငါလည္း စာေမးပြဲ၀င္ေျဖခ်င္တယ္.....။

( ၃ )
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ရွာေဖြေတြ႕ရွိၾက
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ေကာက္ရၾက
တစ္ခ်ိဳ႔လူေတြက စုေဆာင္းၾက.....
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ေရွ႔ကဆက္ေလွ်ာက္ၾက...။

အားလံုးမွာ တံခါး ႏွစ္ေပါက္စီရွိတယ္... ေလွခါး ႏွစ္စင္းစီရွိတယ္၊
(ထပ္ေျပာလိုက္ဦးမယ္..)
အားလံုးရဲ႕ နာေရးခရီးကိုလည္း
ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား စီစဥ္ထားျပီးသားရွိတယ္.....။

( ၄ )
ငါက
အမွန္တရားရဲ႔ မ်က္ႏွာကို တစ္ရြာထင္ခဲ့သူပါ.....။

( ၅ )
ကေလးဘ၀....
လက္ေရးလွ စာအုပ္ထဲက ၀လံုးရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းေလးကို
နဂါးေခါင္းလွည့္တဲ့ ေနရာတည့္တည့္မွာမွ
ငါ ခ်ေရးခဲ့မိသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

( ၆ )
စိတ္ကူး က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာမွ
ေျခလွမ္းေတြက က်ဲခဲ့တယ္..
ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ..
ဒါ....“ခ်ိန္းဆိုခ်က္”တစ္ခုပါ
ငါ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့တယ္ .....
ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွာ လွ်ာနဲ႔လ်က္ဖို႔မဟုတ္
ငါ့ အလုပ္က
လမ္းမွာ ေတြ႔ရသမွ် မီးအိမ္ေတြကို
လိုက္လံ ထြန္းညႇိဖို႔ပါပဲ.....။

(၇)
လူေတြ.. လူေတြ.....လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေသေနၾက
ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးဟာ
သားဆိုးမေအ ဆန္လို႔။
“ဘာျဖစ္တာလဲ...? ဘာျဖစ္တာလဲ.. ?
အဲဒါ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ....?”
အေမးအျမန္းထူတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို
ငါ.....စပ္စုမိ။

ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္အထိ ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့
လူတန္းေစ့ေအာင္ အသက္႐ႈလိုက္ၾကစမ္းပါ..
ဘာကို စိုးရိမ္ေနၾကတာလဲ.....?

ဟစ္္တလာေတာင္မွ သူ႔ရဲ႕စစ္ပြဲခရာကို
ခုထိ မမႈတ္ရေသးဘူးေလ..
ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္
မိနစ္(၆၀)ေလာက္ေတာ့
ငါတို႔ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္ရပါေသးတယ္။

(၈)
မိုးေခါင္သလိုမ်ိဳး ေဆာင္းကေကာ မေခါင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား
___

တစ္ခါတရံ
ငါ.....ေၾကးစားဆန္ပစ္လိုက္တယ္
ကံၾကမၼာက ဘုရားထူးတာ ခံၾကည့္ဖူးခ်င္လို႔ .....။

ဒါေပမယ့္ ..
အိပ္ယာကသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ထခဲ့ရတယ္
ႏို၀င္ဘာကေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး၊
အဲဒီလို....သိပ္အေၾကာင္းမထူးတဲ့အခါ
ေၾကးစားဘ၀ကို ငါ ျငီးေငြ႔လာျပန္ေရာ..... ။

အရံႈးေတြကို
တံဆိပ္ေခါင္းလို တယုတယ
စုေနခဲ့တုန္းကေတာ့
ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဖက္ပါခဲ့တယ္..

ၾကည့္စမ္း !!
ငါဟာ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းကိုက
လြမ္းသူ႔ပန္းေခြဆန္ခဲ့ရတဲ့ေကာင္ပါ။

(၉)
“ဘ၀ေပးျပီး ေရြးရမယ္...”တဲ့
ႏို၀င္ဘာရဲ႕ ေၾကးက ၾကီးတယ္....
(လဲျပီးေသလိုက္ၾကပါလား အမ်ိဳးေကာင္းသားတို႔ေရ..)
“အမွန္တရား”ဆိုတဲ့ ငနဲကလည္း
ျပဇာတ္မင္းသား ဆန္ေနလိုက္တာ....

သူ႔ကို လူေျပာသူေျပာမ်ားတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ
အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္
ကိစၥျပတ္ေနေတာ့တာပဲ။

(၁၀)
နာက်ည္းစရာ မေကာင္းပါဘူး....
ပ်င္းစရာပဲ ေကာင္းေနေသးေတာ့ရဲ႕.....။

(၁၁)
ငါ့ ေမြးေန႔ကို ခရီးဦးၾကိဳျပဳဖုိ႔မလို
ငါ့ စ်ာပနကိုလည္း က်င္းတူးေပးဖို႔ အေၾကာင္းမရွိ
ငါ့မ်က္လံုးေတြ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ ေအးစက္တတ္ဖို႔နဲ႔
ေသြးမပ်က္တတ္သူေတြသာ
ေနာက္ဆံုးမွာ အသက္ရွင္က်န္မယ့္အေၾကာင္း
ေၾကးစားဘ၀က
ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းသင္ၾကားေပးခဲ့ျပီ.....။

(၁၂)
မီးကုန္ယမ္းကုန္ အိပ္စက္ခဲ့တာေတာင္မွ
အိပ္မက္ေတြက မစို႔မပို႔နဲ႔ေကာင္....။
(ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလွာင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္....)
အသံထြက္ေအာင္ကို ငါ ရယ္လိုက္မိေတာ့တယ္ ..

(၁၃)
ငါ .. ပံုပ်က္ပန္းပ်က္
ငါ .. ေျပာင္းတိေျပာင္းဆန္
ငါ .. ကြၽမ္းထိုးေမွာက္ခံု
အဲဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့ပံုကို
ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ငံုလို႔ ငါထိုင္ၾကည့္
ပုခံုးေလးေတာင္ တြန္႔ျပခဲ့မိေသးတယ္။

(၁၄ )
ႏို၀င္ဘာနဲ႔တူတဲ့ ေကာင္မေလးေရ..
မင္းရဲ႕အနမ္းေတြကို
စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ ေမြးစားခ်င္တယ္ ..
မင္းဘက္က အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္
အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ၊
ငါစီးမယ့္ရထားက
ျပႆဒါးေန႔မွ ထြက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမွာ္ဆရာမေလး

(၁)
ငါ့ကို
အလြမ္းဘ႑ာစိုး ခန္႔ပါကြယ္။

(၂)
အခ်စ္ဆိုတာ မ်က္လွည့္တစ္မ်ိဳးပါပဲ။
မင္းက... မ်က္လွည့္ေသတၲာထဲကေန
ငါ့ အိပ္မက္ေတြကို ဆြဲဆြဲထုတ္ျပတယ္...။
... ပန္းသီးအပုပ္တစ္လံုး ျဖစ္သြားလိုက္
... ဖဲခ်ပ္ေတြ ထြက္လာလိုက္
... ပန္းပြင့္ေတြ ထြက္လာလိုက္...နဲ႔
ေဟာ... ေနာက္ဆံုး
ငွက္အျဖဴေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားျပီး
ဟိုး... အေ၀းၾကီးကို ပ်ံသန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။

(၃)
ဘာမွ မက်န္ခဲ့ေတာ့ဘူး။

(၄)
အစကတည္းကလည္း
ဘာမွ ရွိေနခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။

(၅)
မလိမ္မိုး မလိမၼာနဲ႔... ငါကသာ
မင္းကို အခါခါ ယံုခဲ့တယ္...။
စုန္းသြင္းခံထားရသူတစ္ေယာက္လိုကို
ယံုခဲ့တယ္။

ငါ့ အိပ္မက္ေတာင္ယာကို ခုတ္လွဲ
အလြမ္းေတြကိုမွ ပ်ိဳးၾကဲသြားခဲ့တဲ့
လူၾကီးလူေကာင္း ငနဲမေလးေရ...
ေဟာဒီမွာ ... ငါဆိုတဲ့ေကာင္က
မီးကြၽမ္းခံထားရတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္လို
ေလတစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္လိုက္ရံုနဲ႔
စိပ္စိပ္ျမြာျမြာ ပဲ့ေၾကြလြင့္စင္သြားရေတာ့မယ္။

(၆)
မင္းရဲ႔ မ်က္လွည့္ေသတၲာထဲက
ေနာက္ထပ္...ဘာေတြမ်ား ဆဲြထုတ္ျပဦးမွာလဲ...?

(ရ)
ေကာင္မေလးရယ္...
ေျပာပါ...
ငါ ရပ္ေနရမွာလား
ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာလား ဆိုတာကို။


မင္းခုိက္စိုးစန္

မနက္ျဖန္သစ္ပင္

အျမစ္ေတြ ရွည္လ်ားလြန္းလိုက္တာ...
ငါဟာ ဘာသစ္ပင္ပါလိမ့္ကြယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကလည္း
သစ္ရြက္ေတြလိုပဲ...
တဖြဲဖြဲေၾကြ။
ဒီက...
ေလေျပေလညင္းတိုက္မွာကိုေတာင္
ေၾကာက္ေနရတဲ့ ေကာင္ေပါ့။

ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာမွ
အလြမ္းေတြက ေတာေမွာက္ရက္ေလတယ္။
တစ္ဖက္သတ္ပဲ စိမ္းလန္းခြင့္ရတဲ့
ေဟာဒီ ေတာအုပ္ထဲမွာ
ငါ ဘာလို႔ ဆက္ရွင္သန္မွာလဲ?
လူေတြရဲ႕ မ်က္၀န္းကိုက ညႇီေစာ္နံတယ္။

ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ...
မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ
မနက္ျဖန္ဟာ ဒီကေန႔ျဖစ္ေတာ့မယ္...။

နာက်င္ျခင္းဆိုတဲ့ အျမစ္ေတြနဲ႔
ေျမၾကီးနက္နက္ထဲ တြယ္ကုပ္
ေဟာဒီမွာ
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ငုတ္တုတ္ေျခာက္ခဲ့ရတဲ့ သစ္ပင္ဟာ
ငါပါပဲ....။

ေသခ်ာသထက္ ေသခ်ာခ်င္လို႔
တက္ခဲ့ရတဲ့ ေလွခါးတစ္ေတြသာ မ်ားလာတယ္
ကမ္းေ၀းသြားတဲ့ လေရာင္ကေတာ့
ရြက္လႊင့္ထြက္သြားလိုက္တာ...
ျပန္ကို..မလာေတာ့ဘူး။

မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ
မနက္ျဖန္ဟာ ဒီကေန႔ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ငါဟာ ဘာသစ္ပင္ပါလိမ့္ကြယ္။


မင္းခိုက္စိုးစန္

အိပ္မက္ထဲမွာ ရြာတဲ့မိုး

ေကာင္မေလးေရ...
ငါ့အလြမ္းေတြစုိထုိင္း
မိုးေငြ႔သယ္တဲ့တိမ္ေတြလုိ မွဳိင္းေနလုိက္တဲ့ပုံ
မုတ္သုန္ေလ တစ္ခ်က္တိုက္ရုံနဲ႔ ငိုေတာ့မယ္....

ကမ္းရုိးတန္းလုိ ရင္ခြင္မွာ စုိလက္
ပင္လယ္ဖက္ဆီက သတိရျခင္းေတြတက္လာတယ္....
ေဟာဒီတစ္သက္မွာ
ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္မက္မမက္ဘူးတဲ့ေကာင္
အခုေတာ့ အလြမ္းေတြနဲ႔ ေမွာင္လုိ႔
ကေယာင္ ကတမ္း ညဥ္းရင္းလန္႔ႏုိး
မုန္တိုင္းက မင္းနာမည္ကုိ ခုိးသြားတယ္...

အဲ့သည္ တစ္စုံတစ္ရာေသာမုိးေလ
ငါ့ကမ္းေျခအလြန္မွာ ရြာသြန္း
အလြမ္းက ထြက္တဲ့ေသြးေတြနဲ႔
အိမ္မက္တစ္ခုလုံးစြန္းသြားတယ္၊၊

မင္းခုိက္စိုးစန္ 

ဘီလူးမရဲ႕ေဆာင္း

ပန္းေႂကြရင္ ေျမေပၚက်ေပမယ့္
ၾကယ္ေႂကြတဲ့အခါ
ဘယ္သူ႔ရင္ခြင္ေပၚက်သလဲ ...။

ငါကေတာ့
ဘီလူးမရဲ႕ ရင္ခြင္မွာမွ
ေဆာင္းခိုခဲ့မိသူပါ ...။

မေန႔ကတင္ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတယ္
ငါ ဘာေၾကာင့္ အေရာင္ကန္းသြားရတာလဲ ?

ဘီလူးမေရ ...
အိမ္မက္ဆိုတာ
ကိုယ့္စိတ္ကူးေတြက ကိုယ့္ကို ျပန္ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေပါ့

မင္းရဲ႕လက္သည္းခြံေတြကို အေရာင္ျခယ္ဖို႔အတြက္
ငါဟာ ဆိုးေဆးတစ္ပုလင္း ျဖစ္ခဲ့ပါသလား။

ငါ့ကို (လက္သည္းဆိုးေဆးလို)
ဆိုးလြယ္ ဖ်က္လြယ္ သေဘာမထားပါနဲ႔၊
ငါ့အိပ္မက္ေတြက
မင္းကို က်ိန္ဆဲၾကလိမ့္မယ္။

မင္းခိုက္စိုးစန္ Dec 1991

ေသခ်င္းဆိုးမေလး

ၾကည့္ၾက!!! ေဟာဒါ. . .
ငါ့ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ေသခ်င္းဆိုးမေလး ျဖစ္ေပရဲ႕။
ဘ၀ကို ...
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခံယူလိုက္ပံုမ်ား ...
ျမင္လား!!! “သူမ” တစ္ကိုယ္လံုးေတာင္မွ
ပါးျပီး ေပါ့ေနတဲ့ပံု။
(အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးက)
“ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္”ဆိုတာကိုလည္း အယံုအၾကည္ မရွိေပဘူး။
ေနာက္ျပီး... သူမက
“အ႐ူး”နဲ႔ “နတ္ဘုရား”ေတြကိုလည္း
အတူတူလို႔ သေဘာထားတတ္ေသး...။
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့!!!
ဘ၀ဟာ...
၀မ္းႏႈတ္ေဆး တစ္ခြက္ေလာက္ေတာင္မွ
အာမခံခ်က္ မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆ၊
(အဲဒီ သူမက)
လမ္းမွာ ခဏခဏ ျပံဳးျပေနတတ္သူေတြကိုလည္း
“အာ႐ံုေၾကာေရာဂါ ရေနတယ္”လို႔ ေလွာင္တတ္သူ ...
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့!!!
ေလာကၾကီးရဲ႕ အယုယခံဘို႔ရာ
ေနရာတစ္ေနရာ ရွာရမွာကို ႐ွက္တတ္၊
ၾကယ္သရဖူေတြ
ေျခမနဲ႔ ညႇပ္ျပီး ေကာက္ေဆာင္းဘို႔ကို
ပ်င္းရိတတ္သူ...။
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့!!!
ေစ်းေပါေပါ ဆက္ဆံမႈေတြကို ရြံရွာ
“မဂၤလာ နံနက္ပါ”လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခံရတာကို မုန္း၊
ကိုယ့္မ်က္လံုး ကိုယ္တံခါးပိတ္ျပီး
ေနျမင့္တဲ့အထိ အိပ္တတ္သူ...။
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့!!!
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔... ၂၄ နာရီျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရတာကို စက္ဆုပ္
ထမင္းႏွစ္ခါေတာင္ စားေနရတာကို
အလုပ္ရႈပ္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူ...။
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ ့!!!
သူမရဲ႕ အက်ႌလက္ရွည္အဖ်ားေတြကိုေတာင္
ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ မေခါက္တင္တတ္
ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ကို အ၀တ္ပတ္သလို
ဖိုသီဖတ္သီ ေနထိုင္
(သူမ ကိုယ္တိုင္က...)
“ဘ၀”ကို ၾကယ္သီးအျပည့္တပ္ျပီး ၀တ္ဆင္ရာမွာ
က်ဥ္းက်ပ္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူ။
သူမရဲ႕ ဘ၀မွာ...
အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္ရွိႏိုင္မလဲ !!!
ျမိဳ႕ထဲက ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာ
လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတာင္မွ
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လာတဲ့သူေတြကို ေရွာင္...ေရွာင္ေပးရတာ
(သူမဘက္က) လိုအပ္တာထက္ ပိုက်ဆံုး
အတၲေတြ ဘုန္းနိမ့္ကုန္ျပီလို႔ ထင္တဲ့ မိန္းမ...။
မ်က္ႏွာေပၚ ဆံပင္ေတြ ၀ဲက်
အဲဒီ ဖရိုဖရဲေလးေပါ့...။
(သူမက ေခါင္းဖီးရတာကို အလုပ္ပိုလို႔ထင္တယ္)
“ကမၻာေျမဆြဲငင္အားရွိမွေတာ့
ဆံပင္ေတြ ေအာက္ကိုက်ေနတာ
ဘာ မေက်နပ္စရာ ရွိသလဲ” လို႔လည္း ေမးရဲ႕။
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ !!!
“နစ္ေရွး”ရဲ႕ အေတြးအေခၚက်မ္းကို ဆြဲဆုတ္
ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဖုန္ေတြကို
အဲဒီစကၠဴနဲ႔ သုတ္ျပီး ထိုင္တဲ့သူ...။
“ကြၽန္မက...
ဘယ္သူ႔ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရမွာလဲ
ဒါမွမဟုတ္.. ဘယ္သူ႔ကို အျမီးႏွံ႔ျပရမွာလဲ..”
ကဲ!!!
အဲဒီေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့
သူမက စိတ္အလိုမက်ရင္လည္း
“ဆဲ”တတ္ေသးတယ္...။
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့...။
စိတ္ကူးနဲ႔ လြမ္းရတာက
တစ္ကမၻာလံုးကို ထမ္းထားရတာထက္
...ပိုေလးတယ္လို႔ ယူဆ။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရဘို႔
ဘယ္တုန္းကမွ မတက္ၾကြခဲ့သူ
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့...
“သိမ္းဆည္းစရာေတြ မ်ားလြန္းေနတဲ့ဘ၀မွာ...
ကြၽန္မက... ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္
သိမ္းမထားခ်င္တဲ့...ေကာင္”လို႔ ေျပာခဲ့။
တကယ့္ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့...
ေဟာဒီမွာ ... မလႈပ္မယွက္ေခါက္ေခြ
အဲသည္လို ေနရံုသက္သက္ကေလး ေန ေနလိုက္ပံုက
ဘ၀ကို အ၀တ္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ယူဆ
တစ္စံုတစ္ဦးက သူမကို ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ...။
သူမက ေလာကၾကီးကို ခါးျပီး
အဲဒီ ခါးသီးတဲ့ အရသာကပဲ
သူမကို ျပန္ခါးတယ္...။
နားလည္ေပးလိုက္ပါ... ေလာကၾကီးေရ။
“ဘာမ်ား အေရးၾကီးလို႔လဲ”ဆိုတဲ့ ေလွာင္ၾကည့္နဲ႔
ခင္ဗ်ားကို ရိသဲ့သဲ့ ျပံဳးျပေနတဲ့ မိန္းမ...
သူမကေတာ့ မေတာင္းပန္တတ္တာ ေသခ်ာတယ္။
နားသာလည္ေပးလိုက္ပါ .. ေလာကၾကီးေရ
ဒါမွမဟုတ္.. သူမကို ခြင့္လႊတ္ပါ..။
ေလာကၾကီးေရ...
ဒါမွမဟုတ္ ... သူမကို ဦးညႊတ္ဂုဏ္ျပဳပါ...
ဒါမွမဟုတ္ ... သူမကို တစ္ခုခု ျပစ္ဒဏ္ခတ္ပါ...
ဒါမွမဟုတ္ ...
ေလာကၾကီးေရ... အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမကို
ပစ္သာခ်ထားလိုက္ပါ။
“သူမ”ေပါ့...
...........
နတ္ဆိုးတစ္ပါးလည္း ျဖစ္၊
ေကာင္းကင္တမန္လည္းျဖစ္၊
(အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးကိုမွ)
ငါက...
လည္ပင္းညႇစ္သတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္
ခ်စ္ေနမိခဲ့တာေပါ့ကြယ္...။

မင္းခိုက္စိုးစန္

အိပ္မက္

(၁)
သံေယာဇဥ္ အပူေတြနဲ႔
(ငါ့ကို) ေနာက္သလို ေျပာင္သလို
လာမေလာင္ကြ်မ္းပါနဲ႔ကြယ္...။

အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ မစိုးရိမ္ပါဘူး ေကာင္မေလးရဲ႕
ေကာင္းကင္မွာ ေငြ႔ရည္ဖဲြ႔ျပီး
မိုးအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ရြာခ်တဲ့အခါ....
ငါ့ေၾကာင့္
မင္းတစ္ကိုယ္လံုး စိုစြတ္မွာကိုပဲ စိုးတယ္။

(၂)
အိပ္မက္ဆိုတာ
ကိုယ့္စိတ္ကူးေတြက ကိုယ့္ကို ျပန္ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေပါ့၊

ေကာင္မေလးေရ....
မင္းရဲ႕ လက္သည္းခြံေတြကို အေရာင္ျခယ္ဖို႔အတြက္
ငါဟာ ဆိုးေဆးတစ္ပုလင္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး
(ငါ့ကို...)
ဆိုးလြယ္ဖ်က္လြယ္ သေဘာမထားပါနဲ႔
ငါ့အိပ္မက္ေတြက မင္းကို က်ိန္ဆဲၾကလိမ့္မယ္

မင္းခိုက္စိုးစန္

ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႔ရင္ကဲြပက္လက္

လမ္းေပၚမွာ လူေတြေတြ႔တိုင္း
လိုက္ျပီး ေမးၾကည့္ရဦးမယ္...
..... ..... .....
“ခ်စ္တယ္” ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတ္ေသတဲ့ နည္းတစ္မ်ဳိးလား... လို႔။

ေကာင္မေလးရယ္...
ငါဟာ “ေတေလ” ပါ။
ဖ်ားနာမႈကိုမွ တြယ္ကာတတ္သူတစ္ေယာက္ေပါ့။

သန္႔စင္ခ်င္လို႔
အလင္းထဲမွာ ငါ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။
အျပစ္က လြတ္ဖို႔အတြက္ေတာ့
ငါ ဒူးေထာက္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။

မင္းအတြက္ေတာ့ ငါဟာ..
...ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့.. အဲဒီ “ဘာမွ မဟုတ္ဘူး” ကိုပဲ
ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းထားတယ္
မင္းကို သတိရတဲ့အခါ
မၾကာ.. မၾကာ.. ထုတ္.. ထုတ္ၾကည့္ခ်င္လို႔။

ငါ့ကို
“ျပႆနာေကာင္” လို႔ မေျပာပါနဲ႔...။
ျဖစ္သမွ်ေတြ အားလံုးအတြက္
ငါ့မွာ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ
လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိေနတတ္တယ္။
(ေလာကၾကီးကို ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ျပီး ျပံဳးျပလိုက္ရဲ႔)

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ဘတ္ဟာ
အဆင္မေျပမႈမ်ားမ်ား
အလြမ္းခါးနည္းနည္း
အစဲြအလမ္းၾကီးတတ္တဲ့ အိပ္မက္တခ်ဳိ႔တေလ
မခံခ်င္စိတ္ေတြ ေပပြ
လူငယ္ပီသတဲ့ ဘ၀င္တစ္မ်ဳိး ခပ္ေထြေထြနဲ႔
ငါ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ေနတယ္။

ငါဟာ
ရင္ခုန္ေနတဲ့ သံဆူးၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေပါ့။

ငါ့ေရွ႔ တိုး၀င္လာတဲ့
ေကာင္မေလးေတြ အားလံုးကို ျငိပစ္လိုက္ဖို႔
ေဟာဒီသံဆူးၾကိဳးက
အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတယ္။

ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈလဲကြယ္..။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး (ငါကေတာ့ ေနာက္တာပါ)

ငါဆိုတဲ့ ေတေလက
မိန္းမေတြကို ခ်စ္ရတာ
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ရတာေလာက္ေတာင္
သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိဘူးလို႔ ထင္တဲ့ေကာင္။

ငါ့ကို နားလည္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူေတြအားလံုးကို
ငါ ရယ္တယ္။
အသုဘခ်ျပီးစ အိမ္လို႔.. ျငိမ္ဆိတ္
ေဟာဒီမွာ.. ေတေလတစ္ေယာက္ေပါ့။
သူ႔ပါးစပ္ကို တင္းတင္းပိတ္ျပီး
(ေလာကၾကီးကို) ျပံဳးတယ္။

ငါ့ကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကပါဘူး...။
ငါ့ကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကပါဘူး...။

မင္းခိုက္စိုးစန္
(ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ကဲြပက္လက္လမ္းဆံု စာအုပ္မွ)

လြမ္းလို႔ေသသြားတဲ့သစ္ပင္

ကိုယ့္ဘာသာကို မိုးလင္းရ
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မိုးခ်ဳပ္ရနဲ႔
အဲဒီ ေနေရာင္ျခည္ကိုက ရႈပ္တယ္။

မေတာက္ပခ်င္ပါဘူးကြယ္
ျပန္ျပန္ေမွာင္ရတာနဲ႔ မကာမိလို႔။

ၾကာ...လိုက္...တာ... ...
အလင္းေတြ အသက္ရွဴေနလိုက္ပံုက
(ဒါနဲ႔ပဲ...) သူမရဲ႕ အျပံဳးကို ျမင္ရဖို႔
ေနာက္က်ခဲ့ျပန္ေရာ...။

ငါ့ေက်ာေပၚ ထမ္းထားရတဲ့ အလြမ္းကေတာ့
မင္းရဲ႕ အမည္နာမကို
တမ္းတမ္းတတ ေရရြတ္တယ္...။

ဖြတ္ထြက္တာေတာင္မွ
ေတာင္ပို႔မွန္း မသိခဲ့ပါဘူး
ဘ၀ကူး မေကာင္းႏိုင္တဲ့အထိေတာင္...
အသိဥာဏ္ေတြ ေမွာင္ခဲ့။

(အဲဒီေကာင္ဟာ...အေသအခ်ာေမွာင္ခဲ့
အခ်စ္ေတြ မဲ့ျပီဆိုရင္
ေသြးမခုန္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ျငင္းတဲ့ေကာင္)

ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုနဲ႔
ငါ့ကို လာခ်စ္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးေရ...
“အနမ္းေတြ ေဆးထိုးမွားခဲ့တာပါ...” တဲ့
လြမ္းလို႔ေသသြားတဲ့သစ္ပင္က
အရြက္ကို ေျခြခ်ျပီး ေျပာတယ္...။

မင္းခုိက္စိုးစန္

ခ်စ္သူေပ်ာက္ကုိလိုက္ရွာေနတဲ့မွတ္ပံုတင္

(၁)
စံပယ္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း ရြာခ်ခဲ့တာေတာင္မွ
ငါဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ
ရနံ႔ တစ္ခုတေလေတာင္ စိုစြတ္ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး....

(၂)
သူမရဲ႕ နဖူးကို ထိတယ္ဆို႐ံုကေလး ငါနမ္းခဲ့တာပါ...။

(၃)
ဒါနဲ႕မ်ား...
အလြမ္းေတြ ငါ့ရင္ထဲ ၀င္ခြင့္ဗီဇာ ရသြားတဲ့ကာလက
ရွည္လ်ားလွခ်ည္လားကြယ္.....
ေျပာပါ မင္းငါ့ကို ဘယ္ေတာ့ အိပ္မက္မက္မွာလဲ
မင္းပိုင္ဆိုင္တဲ့ အိပ္စက္ျခင္းရဲ႕တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ
ငါတိတ္တိ္တ္ကေလး ရပ္ေစာင့္ေနတာၾကာျပီကြယ္....

(၄)
ငါဟာမင္းရဲ႕ သက္ရွိမွတ္ပံုတင္ တစ္ခုပါကြဲ႕၊
ေဟာဒီေကာင္ရဲ႕ရင္ဘတ္မွာ မင္းလက္ေဗြရာရွိတယ္ေလ....
(မွတ္ပံုတင္တစ္ခုက
သူ႔ပိုင္ရွင္ကုိ လိုက္႐ွာေနပံု
အို....လူေတြကို ေျပာျပရင္ေတာင္
ယံုႏိုင္စရာ မရိွပါဘူးကြဲ႔)
ငါဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း၊ မင္းအတြက္နဲ႕
သူမ်ားတံေတြးခြက္ထဲ ေရာက္ရင္ေတာင္
ပက္လက္ေတာ့ အေမ်ာခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊
မင္းဆီကို လက္ပစ္ကူးျပီး လာခဲ့မယ္

(၅)
စံပယ္ပြင့္ေရ...
အခ်စ္ေတြ ဖ်ားနာသြားတဲ့အထိ
ငါ့အေပၚရြာခ်လိုက္ပါကြယ္
ႏွင္းဆီအျဖဴတစ္ပြင့္ ထိုးစိုက္ထားတဲ့ နံနက္ခင္းနဲ႔အတူ
ခ်စ္သူျပန္လာမယ္.....တဲ့
ရြာလွည့္ပါ......လာခဲ့ပါ......
အခ်စ္ေရ...
မင္း ေနာင္တ မရေစရပါဘူးကြယ္။

မင္းခိုက္စိုးစန္ (၁၉၉၈)

ခဲြခြါခ်ိန္

ေႏြရာသီ ေရာက္လာတာကိုက ေစာလြန္းတယ္...
အဲသည္ေလာက္ မြန္းက်ပ္မယ္မွန္း သိခဲ့ရင္
(အစကတည္းက)
အသက္ရွဴတတ္ေအာင္ ငါ မသင္ခဲ့ပါဘူး...

သစ္ပင္ေတြ ေသြ႔ေျခာက္
အသံတစ္သံကို ေၾကာက္ေနရသလိုလို..
အခ်စ္ေရ... တို႔စိတ္နဲ႔ တို႔ကိုယ္ပဲ
သစ္ရြက္ေတြလိုပဲ အတူ ေၾကြပစ္လိုက္ၾကမယ္
“ဘာ...ျဖစ္...လို႔...ခြဲ...ရ...မွာ...လဲ...ကြယ္”

ျမက္ခင္းေတြ အျမဲစိမ္းေနတာ ျမင္ရေအာင္
ဘ၀ကို... ေဘာလံုးကြင္းပဲ ျဖစ္လိုက္ေစ့ခ်င္ေတာ့တယ္...
အခုေတာ့...

ေႏြရာသီ ေရာက္လာတာကိုက ေစာလြန္း
(မင္း...သြားမယ္ဆိုလည္း)
စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတယ္။

မင္းခိုက္စိုးစန္

ကံဆိုးေကာင္

သည့္ထက္ပိုျပီးေမွာင္စရာ...
ဘာက်န္ေသးလို႔လဲ
လွ်ပ္စီးေတြ လက္လက္ျပေနတာကိုပဲ
ယံုၾကည္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ္။

ေကာင္...မ...ေလး...ေရ...
စပယ္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း ရြာခ်ခဲ့တာေတာင္မွ
ငါဆိုတဲ့ေကာင္က
ရနံ႔ တစ္ခုတစ္ေလေတာင္
စိုစြတ္ခြင့္ မရပါဘူး။

စိတ္ကူးေတြ အေအးပတ္တာပဲ
အဖတ္တင္ေတာ့ရဲ႕...

အေရာင္းျပခန္းတစ္ခုရဲ႔ နံရံမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားတာလည္း
၂၆ ႏွစ္သာ ၾကာသြားတယ္
တစ္ခါမွ ေစ်းေကာင္းေပး၀ယ္တာ မခံရပါဘူး။

အခုေတာ့ ... ေဟာဒီ ေကာင္မေလးကိုပဲ
ေက်းဇူးေတြ တင္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ္...
၀ယ္သူမရွိတဲ့ ငါ့ကို
နံရံေပၚက ျဖဳတ္ခ် ခိုးယူသြားလို႔...

ငါ့ရဲ႕ မြတ္သိပ္ျခင္းေတြကို သယ္ပိုးသြားတဲ့
ခ်စ္လွစြာေသာ သူခိုးမေလးေရ...
ေပးပါ... ေပးခဲ့ပါ...

ငါ့ရဲ႕ လက္နက္ခ်ခြင့္ကို
သနားသျဖင့္ ေပးခဲ့ပါ။
ငါ့ရဲ႔ အမည္နာမ မရွိတဲ့အျဖစ္နဲ႔
မင္းစတိုခန္းရဲ႕ ေထာင့္က်ဥ္းမွာ
ေဟာင္းေဟာင္းျမင္းျမင္း လႊင့္ပစ္ခံထားရာက
တရား၀င္ ေသဆံုးခြင့္ ေပးပါ။
ေ၀းကြာျပီ ဆိုမွေတာ့
ငါ့ တနဂၤေႏြကို ငါ ဖန္ဆင္း
တစ္ေန႔ခင္းလံုးပဲ အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။

အဲဒါပါပဲ... ေကာင္မေလးရယ္
သည့္ထက္ပိုျပီး ေမွာင္စရာ
ဘာက်န္ေသးလို႔လဲ !

မတန္ပါဘူးကြယ္...
အဲဒီ...ကံၾကမၼာဆိုတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္က
(ငါ့ကို) ေသေအာင္ပဲ ေျခာက္လွန္႔ေနေရာ့တယ္။

မင္းခိုက္စိုးစန္

ဖေယာင္းတုိင္မ်ား

တစ္စုံတစ္ရာက ဖန္ဆင္းတဲ့အေမွာင္ထဲမွာ...
ႏွင္းဆီပန္းတစ္ခင္းစာ အာရုံခံစားမႈေတြကုိ
တန္ဘုိးအၿဖစ္ေပးေခ်လုိ႔
ေထာင္ေခ်ာက္ေတြရဲ႕ပါးစပ္ကုိ
ဇက္ၾကိဳးတပ္ ပါးခ်ပ္ဆင္
ငါတုိ႔..စီးႏွင္လုိက္ၾကမယ္..
တစ္ၿခားသူေတြရဲ႔အၿမင္မွာ..
အသက္ငင္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ခ်င္လည္းထင္ေရာ့
ငါတုိ႔ရဲ႕အိပ္မက္ေတြကုိေတာ့
ေဆးေပါ့လိပ္ ခပ္ညံ့ညံ့လုိ
ခဏခဏ မီးေသေနမွာ မလုိလားပါဘူး
ဘုရားသခင္ကုိ ဖဲယွဥ္ရုိက္ဖုိ႔ ငါတုိ႔စိန္ေခၚပစ္လုိက္တယ္
မုိက္ရဲလုိက္ပုံမ်ား....ႏွလုံးသားေကာင္ေရတစ္သန္းအားနဲ႔ပဲ
တဖုန္းဖုန္း...လဲက်..လဲက်
ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ၿပန္ခြထုိင္ၿပီး
စက္ဘီးစီးသင္ေနလုိက္ၾကတာ...
ကံၾကမၼာကုိ အေလ်ာ့ေပးတတ္ဘုိ႔ ပညာကုိ
ဘယ္တကၠသုိလ္မွာမွ မသင္လာခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြေလ...
အဲဒီေကာင္ေတြက၊ အေမွာင္ကုိစီးခ်င္ထုိးဘုိ႔တဲ့
ကုိယ့္ကုိကုိယ္မီးရႈိ႕ပစ္
ၿပီးေတာ့...အဲဒီေသြးသားၿဖစ္ အလင္းေရာင္ကုိ
လက္နက္လုိကုိင္ေဆာင္လုိ႔
ရာဇသံ တစ္ေစာင္ပုိ႔လုိက္တယ္
ေဟ့ -အေမွာင္!!!!!
မင္းအတြက္ၾကိဳးမိန္႔ကုိ ငါတုိ႔ယူေဆာင္လာခဲ့ၿပီ...။

မင္းခုိက္စုိးစန္
(၁၉၉၅)
ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္း(အမွတ္၄)

ကၽြန္ေတာ္

ကြ်န္ေတာ္လား
တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ ေရးျခစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လိုေပါ့။

အေဖ....
အသက္(၄၀) ေက်ာ္ အမ်ဳိးသား
ဦးေႏွာက္နဲ႔ စကားေျပာတယ္။

အေမ....
အသက္(၄၀) ေက်ာ္ အမ်ဳိးသမီး
ႏွလံုးသားနဲ႔ သိမ္းဆည္းတယ္။

ကြ်န္ေတာ္....
အသက္(၂၀) ေက်ာ္ ေကာင္ေလး
(ဘာကိုမွ မေတြးဘူး)
အိပ္တယ္ စားတယ္၊ အိပ္တယ္ စားတယ္။
အိပ္တယ္ စားတယ္၊ အိပ္တယ္ စားတယ္။
အိပ္တာနဲ႔ စားတာၾကားမွာ
မၾကာမၾကာ သန္းေ၀တယ္။

စိုမွာစိုးလို႔ မိုးမိတယ္

ဆယ့္ႏွစ္ၾကိဳး ကေ၀အတတ္နဲ႔. . .
(ငါ့ရင္ထဲက) မီးခတ္တဲ့ စကားလံုးေတြကို သတ္ျငိမ္း
အိပ္မက္သိမ္းတမ္း ျပဳစားတတ္တဲ့.... “ရြာသူ”ေရ
ရင္ခုန္သံေတြကို “ေခါစာပစ္” လိုက္တယ္......
သခင္မ.....
ေပ်ာ္ပါ...၊ ပါးပါ...၊ စားပါ...၊ ေသာက္ပါ...
မရိုမေသ တမ္းတမိတဲ့
ေဟာဒီက အမိုက္အမဲကိုလည္း အျပစ္က လႊတ္ေတာ္မႈပါ....။
မီးစတစ္ဖက္ ေရမႈတ္တစ္ဖက္နဲ႔
အၾကည့္လက္လက္ေတြကိုလည္း
ေပးသနားေတာ္မႈပါ....။
“တရား၀င္ စစ္ေၾကညာျပီး မတြယ္တာရရင္
ဘာကိုမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး” ဆိုတဲ့
ေဟာဒီက ငပ်င္း.....အတြက္
လက္ေၾကာတင္းေအာင္ လြမ္းခြင့္ ျပဳေတာ္မႈပါ....။

မင္းခိုက္စိုးစန္
စိုမွာစိုးလို႔ မိုးမိတယ္ စာအုပ္မွ

တစ္ကိုယ္ေတာ္

ဘ၀ကို တစ္ခါတစ္ခါ
အေပၚစီးက ငံု႔ၾကည့္ရေတာ့လည္း
သိပ္မဆိုးလွဘူးလို႔ ထင္လာတယ္...။

ဖ်ားနာမႈကိုမွာ မစားေသာက္ရင္
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ...?

ျမစ္ေဘးက သစ္ပင္လို
သူမ်ားေတြ စီးဆင္းေနတာကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနခ်င္ရဲ႔။

ဒါမွမဟုတ္
ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ရင္
ေရာဂါတစ္ခုရဲ႔ နာမည္ကို ၀ယ္ယူျပီး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ပူၾကည့္ေနခ်င္တယ္...။

လူေတြက
တစ္ခါ တစ္ခါ လဆန္းလိုက္
တစ္ခါ တစ္ခါ လဆုတ္လိုက္နဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဒီေရက
အတက္အက် ရႈပ္လြန္းေတာ့လည္း
ကိုယ့္သေဘၤာကိုယ္
ဘယ္လို ခုတ္ေမာင္းရမယ္မွန္း မသိေတာ့ျပန္ဘူး။

“ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ ေၾကကြဲတတ္သူေတြ မလာရ”
ငါ့ စ်ာပနကို
ငါ တစ္ေယာက္တည္း ခ်မယ္။

ေလာေလာဆယ္မွာ
လိုလိုမည္မည္
ငါ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတာကေတာ့
အခုတည္ခင္းတဲ့ ညစာကို
နာမည္ ဘယ္လိုေပးရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကိုပဲ

မင္းခိုက္စိုးစန္

ကာလနဂါး

အေရးတၾကီး ႏိုးထစရာမလိုဘူးဆိုရင္
ငါ ဆက္ျပီး အိပ္ေနခ်င္လို႔ပါ ..။

“ဘ၀..” ဆိုတာနဲ႔ ဘာလို႔ “ရွင္သန္ျခင္း..”လို႔
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုရတာလဲ
ငါကေတာ့ အိပ္ေနရတာကိုပဲ .. ၾကိဳက္တယ္၊
ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လိုက္ေလာက္ေတာ့
ငါလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး မေကာင္းႏိုင္ဘူးေပါ့..
သံပတ္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ပဲ ေနတတ္တယ္။

ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္လုပ္မွ
ပထမ ရမယ္ဆိုရင္
ငါ ရွင္ဘုရင္ေတာင္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ၊
ေက်းဇူးျပဳျပီး .. ငါ့ကို
“ေစာက္ရူး..” လို႔ ေခၚပါ ။

မျမင္ခ်င္တာေတြ အားလံုးအတြက္
မ်က္စိေသးေသးေလးႏွစ္လံုးကို ပိတ္ထားလိုက္ရံုပါပဲ
ေဟာ .. ငါ ဘယ္ေလာက္လိမၼာတဲ့ ေကာင္လဲကြယ္ .. ၊
ေဟာဒီ .. ေစာက္ရူးမွာ
ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားပါတယ္ ။

ငါ့ဆီ ဂုဏ္ျပဳဖိတ္စာ ပို႔ဖို႔မလို
ငါ့လိပ္စာကို ငါမသိ
ငါ့ အုတ္ဂူကိုလည္း မင္းတို႔
အေလးျပဳဖို႔ အေၾကာင္းမရွိေပဘူး ။

အို ... မိတ္ေဆြတို႔
ႏိုင္ငံၾကီးသားအေပါင္းတို႔ ..
ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္
မွားယြင္းၾက၊
ပက္လက္ေမ်ာဖို႔အတြက္
တံေတြးခြက္ၾကီးၾကီးလိုက္ရွာၾက၊
ငါကေတာ့
ေစာင္ထူထူကို ေခါင္းျမီးျခံဳ
ကိုယ့္ ကိုယ္က်င့္ .. ကိုယ္
စိတ္လံုလံုနဲ႔ အိပ္တယ္။

ႏိုင္ငံေက်ာ္ေတြအားလံုးကို .. သနားတယ္၊
မင္းတို႔ ငါ့ေလာက္
ဘယ္သူမွ အိပ္ေရးမ၀ခဲ့ၾကပါဘူး ။

မင္းခိုက္စိုးစန္

ဘူတာရုံနဲ႕တူတဲ႕ ေကာင္မေလး

-ဥၾသဆြဲခ်င္ရုံသက္သက္နဲ႕ေတာ့
ငါ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ခုတ္ေမာင္ထြက္ခဲ႕တာ မဟုတ္ေပဘူး
အဲဒီ ဘူတာရုံကေလးေရ...လြမ္းတယ္....။
-အရမ္းၾကီး မဟုတ္ေပမယ္႕ ...တစ္ခါတစ္ခါ
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္မွာလည္း
စိတ္အားငယ္ခြင့္ ရွိတာပဲ မဟုတ္လား။
-ပန္းသီးေတြ ခါးတဲ႕ကာလက
ရွည္လ်ားလွခ်ည္လားကြယ္....
ေျပာပါ...မင္း ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့ အိပ္မက္မက္မွာလဲ။
မင္းပိုင္ဆိုင္တဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းရဲ႕ တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ
ငါ....
တိတ္တိတ္ကေလး ရပ္ေစာင့္ေနတာ ၾကာျပီေလ...။
-ဣေျႏၵစိမ္းစိမ္းေတြ လိမ္းသုတ္
ခ်စ္ျခင္းေတြ ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္ခြင့္ မျပဳတဲ႕
မင္းရဲ႕ ဘူတာရုံကေလးဆီ...
....လာမယ္.......။
မင္းရဲ႕ ဘူတာရုံကေလးဆီ....
....လာမယ္.......။
- ေဟာဒီေကာင္.....ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းနဲ႕
ကိုယ္႕ သံလမ္း ကိုယ္ေဖာက္ခဲ႕တာပါ...။
....ေနာက္က်သြားတယ္။
အလြမ္းေတြ စုိက္ခင္းတစ္ခုလံုး ပြင့္တဲ႕ အခ်ိန္မွာမွ
ငါ ဆိုတဲ႕ေကာင္က
တည္႕တည္႕ ၾကီး ေရာက္ခ်သြားခဲ႕တာေပါ့ကြယ္

ငါး

(၁)
ငါးေတြဟာ ေသြးေအးတယ္
ႏွဳတ္ဆိတ္တယ္။
တိုးတိတ္လြန္းေတာ့လည္း အဲဒီ့ရင္ခုန္သံကို
မင္းၾကားရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။

(၂)
ၾကယ္ေတြကို ခူးခူးျပီး
မင္းကိုပန္ေပးခ်င္ခဲ့တာပါ
ဒါေပမယ့္
အိပ္မက္ေတြက ဖိတ္တစ္၀က္စင္တစ္၀က္
ေႏြဦးရက္ေတြ ေရာက္တဲ့အထိေတာင္
မက္ခြင့္မရလိုက္ဘူး။
ဆူးေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ဥယ်ာဥ္က
ရနံ ့က်ေတာ့ နည္းလြန္းေနခဲ့တယ္။

(၃)
တစ္ေန ့ခင္းလံုး
ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးေပၚ ေမးေထာက္ျပီး
သစ္သားမီးျခစ္ဆံေတြနဲ ့ အိမ္ေဆာက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္
ငါ ဘာကိုစားေသာက္ခဲ့ျပီးျပီလဲ။

(၄)
တစ္ဘ၀စာ
ခပ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ခြင့္ရလိုက္ရံုေလးတင္ပါပဲ
(ဒိျပင္ဘာမွမပိုခဲ့ဘူး)

ေကာင္မေလးေရ
ငါဆိုတဲ့ေကာင္က ေသြးေအး
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးပဲ
လြမ္းတယ္။

မင္းခိုက္စိုးစန္

ခ်ာတိတ္ကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

ကြ်န္ေတာ္ဟာ “မမ” ရဲ႕ ႏြားကေလးတစ္ေကာင္ေပါ့။
နစ္ခ်င္လြန္းလို႔
ေရတိမ္တိမ္ကိုမွ လိုက္ရွာခဲ့တာပါ။

(၂)
အေ၀းေၿပး လမ္းမၾကီးတစ္ခုလံုး ရင့္မွည့္ေနခဲ့ၿပီ
ကြ်န္ေတာ္ .. အိမ္ကို ဘယ္လိုၿပန္ရမွာလဲ

(၃)
ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းထဲမွာ
လက္လွဲၿပိဳင္ရင္
အႏိုင္ရခ်င္တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ဟာ
……… ကြ်န္ေတာ္ေပါ့။
အခုေတာ့ ………
ေႏြေရာက္ရင္ သိမ္းဆည္းထားရတဲ့ အေႏြးထည္လို
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လံုးေထြးၿပီးေတာ့သာ
ထိုးထည့္လိုက္ရေတာ့တယ္။

(၄)
အလြမ္းေတြကို ၿဂိဳလ္စာေကြ်း
ေငးၾကည့္ၿခင္းနဲ႔ပဲ ေရမီးပူေဇာ္ခြင့္ၿပဳပါ။

(၅)
ကြ်န္ေတာ့္ကို အၿပစ္မတင္လိုက္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ … ၊
မၿမင္ဖူးတဲ့ လူအတြက္ေတာ့
“မူး” ကိုလည္း “ၿမစ္” လို႔ထင္ခြင့္ရိွတယ္ မဟုတ္လား။



မင္းခိုက္စိုးစန္

တယ္လီဖုန္း

“ခ်စ္တယ္” လို႔ ခဏခဏ ေျပာဖို႔
မႏွေျမာစမ္းပါနဲ႔၊
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ
ဘာအလြမ္းနဲ႔မွ အာပတ္ေျဖလို႔ မရဘူး ...။

ငါတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ အျငင္းပြားေနၾကရတာလဲ ...?
(တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္) နားမလည္တာလည္း
မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ...။

ငါတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
သံသယေတြ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ ...?
“ယံုၾကည္ပါ” လို႔ ေျပာစရာ မလိုေလာက္ေအာင္
ယံုၾကည္ထားခဲ့ရဲ႕သားနဲ႔။

ငါတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
ေဒါသေတြ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ ...?
တို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ
က်ိဳးလြယ္ပဲ့လြယ္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြယ္ ...။

ငါတို႔ လုပ္ေနၾကပံုက
တစ္ေယာက္ေျခလွမ္းကို တစ္ေယာက္က
ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ ေနၾကပံုမ်ိဳး ...။
ဒါ ... စစ္တုရင္ ထိုးေနတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြယ္ ...။

မင္း ငါ့ကို လြမ္းတဲ့အခါ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါ၊
ငါ လြမ္းတာကိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမယ္၊
“ခ်စ္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မၾကာခဏေျပာဖို႔
... မႏွေျမာစမ္းပါနဲ႔။

အခ်စ္ဆိုတာ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးလုိပဲ
မင္းက ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ဖုန္းကိုပိတ္ထားရင္
ဘာမွ အသံုးမဝင္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို ကိုင္ထားရတာနဲ႔
... ဘာထူးေတာ့မွာလဲ။

ကင္းေစာင့္

ငါဟာ ကင္းေစာင့္တစ္ေယာက္ပါပဲ
တစ္ညလံုး မအိပ္စက္ျဖစ္ဘဲ
အလြမ္းေတြနဲ႔ပဲ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့တယ္ ...

“ခ်စ္တယ္” ဆိုတာ ... ငါ့ဘဝရဲ႕
ဘယ္ဝါက်မွာမွ မသံုးဘူးေသးတဲ့
ႀကိယာတစ္လံုးပါ။

ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြနဲ႔ ေလွာင္ၿပံဳး
မာယာမ်ားတဲ့ ငါးခံုးမေလးေရ
မင္းေၾကာင့္
ငါ့အိပ္မက္ေတြ တစ္ေလွလံုး ပုပ္ခဲ့ေပါ့ ...။

ကၽြန္ေတာ္နွင့္ ေကာင္....မ.....ေလး

(၁)
စိတ္ကူးအရင့္အမာၾကီးနဲ႔ လြမ္းရတာ
တစ္ကမၻာလံုးကို ထမ္းထားရတာထက္
ပိုေလးတယ္.....

(၂)
ေကာင္မေလးရယ္.....
ေနာက္က်ခဲ့တာက
တစ္စံုတစ္ရာကို ခ်စ္ဖုိ႕.....
ငါတို႕.....
ဘာမွ အဆင္သင့္ မျဖစ္ခဲ့ၾကတာ တစ္ခုပါပဲ။

(၃)

“ ေခါင္းကေလး ဝင္ပါရေစ ”

(၄)

“ လက္ကေလး ဝင္ပါရေစ ”

(၅)

“ ေျခေထာက္ကေလး ဝင္ပါရေစ ”

(၆)
အခ်စ္ဟာ ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ပါပဲ။
ငါ့ရင္ဘတ္ရြက္ထည္ထဲမွာ လာမိုးခို
ငါကေတာ့.....
စြန္႕လႊတ္ဖို႕ အတြက္ သက္သက္ပဲ ၾကိဳခဲ့တယ္။
“ ဝင္ခဲ့ေလကြယ္.....”

(၇)
ျပီးေတာ့.....
အဲဒီ ကုလားအုတ္ရဲ႕ ေျခဖမိုးကို နမ္းရႈပ္....
ရက္ထည္တဲရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို
( ငါ့ဘာသာငါ ) သံုးရာသီလံုးလံုး ေနာက္ဆုတ္ျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။
ၾကည့္စမ္း.......
ငါဟာ ပိုးစိုးပက္စက္ ျမင့္ျမတ္ေနလိုက္ပံုမ်ား

(၈)
ေကာင္မေလးေရ....
တို႕ေတြ နားလည္လိုက္ရေအာင္
မင္းနဲ႕ငါ တကယ္နားလည္သြားသလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔
နားလည္ ပစ္လိုက္ၾကရေအာင္ေလ.....................။

ဟယ္လို! စက္တင္ဘာ (၁၁)

“ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္တယ္” ဆိုတာ
ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးပါပဲ။
ကိုယ္တိုင္လည္း နာက်င္တယ္ ...
(ကံဆိုးတဲ့) တျခားလူေတြကိုလည္း ကူးစက္ႏိုင္တယ္ ...။

လူသားရာဇဝင္ကိုမွ မာတိကာေရးခ်င္သူတို႔ေရ ...
... ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ ေၾကကြဲၾက၊
... ဘာမွန္းမသိတာေတြကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုၾက၊
(ခု ေနာက္ပိုင္းေတာ့) မ်က္ရည္ လက္တစ္ခုပ္စာနဲ႔
... ကမာၻၾကီးကိုေဆးေၾကာဖို႔ ၾကိဳးစားၾကေပေရာ့။

ဘယ္သူက ထင္ရက္မွာတဲ့လဲ !!!

ငါတို႔ကို ျပဳစားသြားခဲ့ရက္တဲ့ ... “ရြာသူ” ရယ္ ...
တို႔အိပ္မက္ရဲ႕ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကိုေတာ့
(ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္) မက္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ခဲ့တာပါ ...။

သိပ္ကို ေသခ်ာသြားၿပီ ...၊ ငါတို႔ရဲ႕ ဘဝဟာ
ေကာက္ရိုးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို
... မီးရွိဳ႕ခဲ့တယ္ဆိုတာေပါ့ ...။

ခရီးသည္

ေမေမရယ္ .. စိတ္မပူပါနဲ႔၊
သား .. အေဝးႀကီးမသြားပါဘူး
အခန္းနံပါတ္ (302) တင္ပါ ..။

ေမေမရယ္ ..
အဲဒီ ဟိုတယ္ခန္းေလးထဲမွာေလ
လိေမၼာ္သီးစိပ္ေလးေတြ ႏႊာထားတဲ့
အျဖဴေရာင္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ရွိတယ္၊
သားနဲ႔ သူမ
အတူတူ ဖြာရိွဳက္ခဲ့ၾကတဲ့ စီးကရက္တို တစ္စလည္းရွိတယ္၊
ဟုတ္ကဲ့ ..
သား .. အေဝးႀကီး မသြားပါဘူး ေမေမရယ္၊

ေသၿပီးခါစ အေလာင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚ
အုပ္လႊမ္းလိုက္တဲ့ အဝတ္စလိုမ်ိဳး
ႏွစ္သိမ့္မႈေတြရယ္ ..၊
ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕
အနံ႔အသက္လိုမ်ိဳး
ေႏြးေထြးမႈရယ္ ..၊
အဲ့ဒီအခန္းေလးဟာ တကယ္ေနေပ်ာ္တယ္ ေမေမ၊

ကမာၻၾကီးနဲ႔ ေဝးရာကို ထြက္ေျပးခ်င္တိုင္း
သားေလ
(302) ဆိုတဲ့ အခန္းေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္း အတြက္
အိမ္မက္ေတြကို ယက္ယက္ၿပီး လိုက္ရွာရေသးတယ္ ..
အဲဒီ တြင္းေအာင္း သတၱဝါေလးတစ္ေကာင္ဟာ
ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ ..။

အဲဒီ ဟိုတယ္အခန္းထဲက တီဗီမွာ
ခပ္ညံ့ညံ့ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကား လာေနတယ္၊
သူတို႔ တစ္ခုခုကို လိမ္ညာေရာင္းခ်ေနၾကတယ္ .. ေမေမ

အဲဒီ အခန္းေလးထဲမွာပဲ
ေဘာလံုးပြဲ တစ္ပြဲကန္ၾကတယ္ ..
လူေတြ ေအာ္ဟစ္ၾက၊ လူေတြ ေဒါသထြက္ၾက
လူေတြ အားေပးၾက၊ လူေတြ ဆဲေရးၾက
ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အသင္းက လက္ေတြေဝွ႔ရမ္း
ကြင္းစိမ္းစိမ္းကို နမ္းရွဳံ႕လို႔ ...
ဒါနဲ႔ .. သား တီဗီကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္၊
ဖ်ားနာမႈကိုပဲ ေခ်ာ့သိပ္ေတာ့မယ္ ေမေမရယ္ ...

ဘယ္သူဟာ
ေႏြဦးကို ပူေဇာ္ခ့ဲဖူးသလဲ ..၊
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတိရျခင္းကိုေတာင္
တိုးတိုးကေလးပဲ ညည္းတတ္တယ္ ..

အခန္းထဲမွာ တယ္လီဖုန္းသံ ျမည္လာတယ္
“တီ ... တီ ... တီ ... ...”
ဖုန္းကို ေကာက္မကိုင္ျဖစ္ဘူး၊
ဒီအတိုင္းပဲ ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ ငါ့ကို ေခၚေနရွာေပါ့ ..

သူရဲေကာင္းဆန္ျခင္းေတြကို
အခန္းဝက ေျခသုတ္ခံုမွာ သုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။
သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို
နမ္းရိွဳက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ...
ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားမႈကိုပါ
အိမ္သာေႂကြခြက္ထဲ ပစ္ထည့္ျပီး
“ဗြမ္း” ခနဲ ေရဆြဲခ်လိုက္တယ္ ..။

ဘယ္အေရာင္ကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ .. လို႔
ေမးေတာ့
“ပန္းႏုေရာင္ကို အႀကိဳက္ဆံုး..” တဲ့
သူမက ျပန္ေျဖတယ္၊
မနက္ျဖန္က်ရင္ ..
ရန္ကုန္ - မႏၲေလး လမ္းမႀကီးတစ္ခုလံုးကို
ပန္းႏုေရာင္ သုတ္ေပးရဦးမယ္ .. ေမေမရယ္၊

အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ေတြ႕ရင္ ေျပာျပလိုက္ပါ ..
ကမၻာေပၚမွာ .. ပန္းႏုေရာင္ စစ္စစ္ကို
အခန္း(302) မွာသာ ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။

“ဟဲလို .. House Keeping ကပါ၊
သရီး အို တူး အတြက္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါအသစ္ လဲေပးရဦးမလားရွင္ .. ”
ဟင့္အင္း .. ၊ သြားစမ္းပါ ..
လာမေႏွာက္ယွက္ၾကနဲ႔ ..
အခန္း (302) ထဲမွာ
သူမဟာ ငါ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါေလးျဖစ္တယ္၊

အို .. ကမာၻေျမကို ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိသူတို႕!
ကိုလံဘတ္စ္ .. တို႔ !
သင္တို႔ႏွင့္ ငါ .. မပတ္သက္လို။
အခန္းနံပါတ္ သံုးရာ့ႏွစ္ဟာ
ငါေတြ႔ရွိထားတဲ့ ကုန္းေျမ အသစ္ျဖစ္တယ္၊
ငါ့ရဲ႕ ကိုလိုနီ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီမွာ ..
ေခါင္းအံုးေလးတစ္လံုးကို ဘုရင္ခံလုပ္၊
အနမ္းေတြနဲ႔ ဓါးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္မယ္။

သူမနဲ႔ မွားယြင္းခြင့္ ရတာကိုပဲ
ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မယ္ ..
သူမနဲ႔သာ မမွားယြင္းခဲ့ရဘူးဆိုရင္
အမွန္တရား ဆိုတာဟာလည္း
သိပ္ကို အက်ည္းတန္ေနမွာ မို႔လို႔ပါပဲ၊
ကဲ ..
သားကို သြားခြင့္ျပဳပါ ..
သိပ္အေဝးႀကီးမွ မဟုတ္တာ
အခန္းနံပါတ္ (302) တင္ပါ .. ေမေမ။

ငွက္ေတြေတာင္ ညေန အိပ္တန္းဆီ ပ်ံၾကၿပီေလ
ငါကေတာ့ အခုမွ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ရသူပါ ..
“ေစာေစာထ၊ သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္..” လို႔
ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ သင္ေပမယ့္
ေစာေစာမထလည္း .. မ်က္ႏွာကေတာ့ သစ္ရတာပဲ မဟုတ္လား၊
ဘဝဆိုတဲ့ ဟာကသာ ေသခ်ာရင္
(တီဗီမွာလို ..)
မနက္ျဖန္အစီအစဥ္ကို ေၾကျငာခ်င္ပါတယ္။

သူမရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႔ဟာ
ေၾကာင္ေပါက္စေလးနဲ႔ တူတယ္ ..၊
အခန္းနံပါတ္ (203) ဟာ
ေၾကာင္တစ္ေကာင္စာ က်ယ္ဝန္းတဲ့
တိရိစာၦန္ရံု တစ္ရံုေပါ့။

အဲဒီအခန္းထဲမွာ ..
လိေမၼာ္ေရာင္ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရွိတယ္ ..
မီးပူတိုက္ထားတဲ့ အိပ္ယာခင္း ျဖဴျဖဴရွိတယ္ ..
အစိမ္းႏုေရာင္ ျပတင္းေပါက္ ခန္းဆီးေတြရွိတယ္ ..
ကုတင္ေဘးက စားပြဲတင္ မီးအုပ္ေဆာင္း နားမွာလည္း
တယ္လီဖုန္း လမ္းၫႊန္စာအုပ္ ရွိပါတယ္ ..၊

မရွိတာဆိုလို႔ တစ္ခုတည္းပါဗ်ာ၊
(ခင္ဗ်ားတို႔ အဟုတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ေျပာ .. ေျပာေနတဲ့)
“ပန္းတိုင္” ဆိုတဲ့ ဟာေပါ့ ..။

ခင္းထားတဲ့လမ္းကိုေလ်ာက္မွ
“ခရီး” ဆိုတာ ေရာက္သတဲ့လား။
ငါတို႔ေျခေထာက္ေတြက လမ္းေတြနဲ႔ မဆံ့ေတာ့
စဥ္းစားရျပန္တယ္ ..။

မုန္တိုင္း ဆီေရးတဲ့စာကို
ဘာလိပ္စာမွ တပ္ဖို႔ မလိုဘူး ..။
(ဒါေၾကာင့္ ..) ေလေျပေလညင္းကိုပဲ ဖတ္ျပလိုက္ေတာ့တယ္ ..
ေမေမရယ္ .. စိတ္မပူပါနဲ႔
သား .. အေဝးၾကီးမသြားပါဘူး
အခန္းနံပါတ္ (302) တင္ပါ ..။

အခုေလာက္ဆို ..
သား ျပန္အလာကို သူေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရွာေရာ့မယ္
(သားကို...)
ခရီးသြားခြင့္ ျပဳပါ ေမေမ ...။

ေၾကျငာခ်က္

(၁)
ငါဟာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပါကြဲ႕ ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ျပန္ၿပီး
ခါးသက္သက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့၊

(၂)
စာအိတ္ထဲမွာ ငါဝင္ေနလိုက္မယ္
အေပၚမွာ ဘာလိပ္စာမွ မေရးပါနဲ႔ ...
ဒီအတိုင္းပဲ စာတိုက္ပံုးထဲ ထည့္လိုက္ပါ

(၃)
ကေဖးဆိုင္ေလးထဲက စားပြဲတစ္ဝိုင္းမွာ
... ငါ ရယ္၊
... ဘယ္အိမ္ေပါက္ဝကိုမွ မေရာက္ဘူးတဲ့
စာပို႔သမားအိုႀကီး တစ္ေယာက္ရယ္၊
... ငါ့ဖက္က တစ္ဖက္သတ္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲလိုက္တဲ့
လမ္းခြဲမွတ္တိုင္ တစ္ခုရယ္၊

(၄)
ေျခစံုပစ္ၿပီး ရင္ခုန္ပစ္လိုက္တယ္ ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မရဏဖြားျဖစ္မွန္း မယံုၾကည္လို႔။

ေရာဂါ

(၁)
ရွင္ကြဲ ကြဲခဲ့ပံုကေတာ့
သူလိုငါလိုပါပဲ ...။

(၂)
ၾကယ္ေတြကလဲ တိတ္တိတ္ကေလးပဲ လင္းတယ္။


(၃)
ူသံေယာဇဥ္ဆိုတာ သၾကားလံုးတစ္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား ...၊
အခ်ိဳ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ သူဟာ
တစ္ေန႔ေန႔မွာ သြားပိုးစားခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။

(၄)
အဲ့ဒီအခါ ... မငိုပါနဲ႔၊
မ်က္ရည္ဆိုတာဟာလည္း ပံုတိုပတ္စ တစ္ခုပဲေလ ...

(၅)
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ေသးေသးေလးျဖစ္ေအာင္ဖန္ဆင္း
ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ
ေက်ာခင္းၿပီး လွဲေနလိုက္ပါ ...
ပိုးေလာက္လန္းေတြကို စစ္ေနရမွာနဲ႔စာရင္
အခ်စ္ကို သြန္ပစ္လိုက္ရတာက ေကာင္းတယ္။

ရာသီဥတုဆိုး

(၁)
စိတ္ေတြကို ေနဝင္မီးၿငိမ္း
မင္းရဲ႕ ရယ္သံေတြကို
ေန႔ဖို႔ညစာ သိမ္းဆည္းလို႔
... ငါ ျပန္ခဲ့တယ္။

(၂)
ဘဝမွာ
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရလြန္းေတာ့လည္း
လူခ်င္းမွားၿပီး ႏႈတ္ဆက္မိတာ
... မ်ားလြန္းတယ္၊
ေကာင္မေလးေရ ... “မဂၤလာပါ”
မင္းကို ငါ
လူမွားခဲ့ပါသလား

(၃)
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ...
ပန္းပြင့္ေတြကို ခူးခူးၿပီး
ေနာက္ဘဝအတြက္ ဆုေတာင္းတယ္၊
ငါကေတာ့ ...
ပစၥဳပၸန္မွာ
သူတို႔ခူးဖို႔ ပန္းပင္ေတြကို စိုက္တယ္။

ငါ့ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ အမိုက္မဲမေလးေရ
မင္းကေတာ့ နားလည္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။