ေရႊလေရာင္ဘြဲ႔ ေလးခ်ိဳး

ၿမိဳ႕လုလင္သာတဲ့ ကြန္းဆီသို႔၊ တို႔သခင္စာဖြဲ႔လို႔ ၫႊန္းလိုက္ကဲ့၊ ဒါနဲ႔ လြမ္းၾကေပေတာ့ကြာ။

ၿမိဳ႕သူႀကီးရယ္လို႔၊ တိုထီးေနသမွ်ေပေပါ့၊ ေရႊလေရာင္ဘြဲ႔သတင္းရယ္နဲ႔၊ ဦးမင္းေရာင္ ဗိုလ္၀င္ခံလို႔မို႔၊ ဟိုအရင္ ယမန္စစ္အင္က်င္းတယ္၊ ခင္းတဲ့ဗ်ဴဟာ။

ျမတ္ေလာကီ သဘာ၀တြင္ျဖင့္၊ ဓာတ္ေကာလီ စာမရတာမို႔၊ ျမန္မာမ်ားဘုန္းသမၻာ၊ ႐ံႈးပါေပါ့ကံတစ္မ်ိဳး။

မန္းအပ်က္မွာ၊ စန္းလဂ္မသာမယာမို႔၊ ျမန္မာ-ျမန္မာခ်င္းေတာင္မွ၊ အတင္းရန္မူလို႔၊ ရန္သူကို ရန္သူဟူ၍ မမွတ္တဲ့ျပင္၊ ကုိယ့္တပ္ကုိယ္ ျပန္နင္းၾကတဲ့၊ ဖ်င္းလွတဲ့ ကျမင္းမအေကာင္ ဗိုလ္တခ်ိဳ႕ရယ္က၊ ကုိယ္ဖို႔အလြတ္႐ုန္းေရာ့မယ္လို႔၊ ေတာင္ကုန္းသာသာယာယာ ျမင္းမဏိစခန္းဆီက၊ တေရွာင္ေရွာင္ပုန္းကာ အတြင္းသိတဲ့၊ မင္းအမိဖမ္းခ်င္ၾကတဲ့ျပင္၊ ပရမ္းပတာ ေတာ္ရာေလ်ာ္ရာေျပးၾကေတာ့၊ အေရးရွင္မႀကံသာသနဲ႔၊ ကံၾကမၼာေရြး၀န္ေႂကြးေပးထင့္၊ ေလးတုိင္စင္ရြာ အတြင္းတြင္ျဖင့္၊ အဂၤလိပ္ေတြ အတင္းႀကိတ္မေဟ့လို႔ စမ္းခဲ့တဲ့၊ စာေဖာင္ေဖာင္သတင္း၊ တေျပာင္ေျပာင္လင္းခဲ့တဲ့၊ ေတာင္တြင္းသခင္ကို၊ ေအာင္ၾတင္းမရခင္ ဖမ္းတဲ့ျပင္၊ အၾကမ္းပတမ္း မလုပ္ေကာင္းေသာ္လည္း၊ ဦးေခါင္းျဖတ္ကာ အေသသတ္ၾကသတဲ့၊ မေက်နပ္ရွာသူ ေက်ာင္းတပဲ့ဗန္းတို႔ရဲ႕၊ ေျမရပ္မွာ တေဘာင္နဲ႔လြမ္းၾကေပေတာ့၊ ေတာင္တမန္းၿမိဳ႕ ေနလႏွစ္ေဆာင္ အညိဳးတြင္ျဖင့္၊ ေျပျမန္မာ့တေဘာင္ မစိုးရရွာတဲ့၊ အေခါင္မျမန္း၊ အေမွာင္သန္းသမို႔၊ ေအာင္ပန္းညိဳ႕ခဲ့ရတဲ့၊ ေအာင္ဆန္းတို႔ ေရႊလေရာင္အဘိုး။......။

ယူနီဘာစတီဘြဲ႔ ေလးခ်ိဳး

(၁) “ဘြိဳင္းေကာက္”အျဖစ္မ်ာ၊ ေမတၱာ အထယ္ မေသးေသာ္ လဲ့၊ “မိႈင္း”တစ္ေယာက္ မစၥတာ – ခ်စ္ရာ မမယ္ ေသးႏိုင္ဘု၊ သစၥာ တကယ္ ေသြးေတြ ဟဲ့လို႔။ ေတြးနဲ႔ ေနာင္ဘို႔ အလို။ အိုကြယ့္ ေခတၱရာနယ္ တေၾကး ဆီက၊ ေမးရဲ႕ ေမာင္တို႔ကို။

(၂) ေၾသာ္ ေ၀းခရီးက ေပမဲ့၊ အေရးႀကီး လွ်င္ျဖင့္၊ ေသြးနီရာ ပါစၿမဲ ေပမို႔၊ ဆရာလဲကြာ၊ ပထမ အရင္- ကနဦး ဆီက၊ ျမန္မာ တစ္ခြင္မွာ- သမတရွင္ ဘုရင္ မလူးခင္ပ။“ထ”ဆင္ထူး ကို၊ တျမည္ျမည္ သင္ခဲ့သမို႔၊ “ထီ”မထင္ ေက်ာင္းေတာ္သား ေတြရဲ႕၊ အမည္ အစဥ္မွာ-ေခါင္း အေပၚဖ်ား တြင္မွ မင္း႐ို႕ ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာ ထားလိုက္ၾက ေပေတာ့၊ ေၾသာ္ ဘုရား သိၾကားေတြ မ – လို႔မို႔၊ အမ်ား ေ၀ေနယ် တို႔ဘို႔ အေရွ သမယ “ပေ၀” သေရ ေခတ္ဆီက၊ ေရႊ-ေငြ ျဖစ္သူ “ဆရာေအာင္”ရဲ႕ ျပင္၊ ျမန္မာေဘာင္ ေပါကၠံတိုင္း တြင္မွ၊ သမုိင္း တစ္ေစာင္ သစ္ခဲ့တဲ့၊ အဇၨေဂါနာ၊ ဆရာ ရွင္မထီး တို႔ လိုပ၊ ျဖစ္ၾက ေသာအခါ၊ တာ အ၀င္မွာ ၿပီးေစဖို႔၊ ခရီးသယ္ ေရာက္ရာ ႀကိဳခဲ့တယ္၊ အမ်ဳိးအတြက္ သဒၶါတရ ကိုယ္ပါေနာ္ကြယ္၊ မ်ဳိးမ်ဳိး မ်က္မ်က္၊ အက်ဳိးနက္ ေစဖို႔၊ ထုိးရက္ပါကို။

(၃) အႏွစ္ တစ္ေထာင္ ေရွစြာ၊ ေနစရာ မ်ဳိးရယ္လို႔၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုိး ရပါေတာ့၊ ေရႊ ေငြ အသျပာ မိုးေတြ နဲ႔၊ သြန္းၿဖိဳး ျဗဟၼစိုရ္။ အစြမ္းတန္ခိုး ထိုထိုရယ္ႏွင့္ – က႐ုဏာ ေမတၱာပြား၊ အိုကြယ္ လြမ္းမိုး တညိဳညိဳရယ္ႏွင့္ သမုဒယ သစၥာတရား။

(၄) “မိႈင္း” ဟဲ့ေနာ္၊ တိုင္းနယ့္ ေျပေပၚ မျဖင့္၊ ကသိုဏ္းနဲ႔ ေျဖေဖ်ာ္တဲ့၊ တေဇေယာ္ အထိကရ တပါးေပေပါ့၊ ကေ၀ အေက်ာ္အေမာ္ မွာ တပည့္မ ေတြကလည္း မ်ားခ်ိန္မို႔၊ အစိအငွ သြားကာ၊ ဆန္ကို ခံၾကေတာ့၊ ယမန္ ဟိုပုဂံ၊ သေရေခတၱရာ တို႔လို၊ ေရႊေတြ ေငြေတြ ျဖစ္လွ်င္ျဖင့္၊ အေရွ ခ်စ္မကြယ္၊ သဒၶါေပါက္ သူက၊ ျပည္ေခတ္ အနယ္နယ္၊ နာဂရ တေလွ်ာက္မွာလ အမယ္မင္း၊ ေနာက္တသိုက္- ဇမၺဴဒီ ျမန္မာသားေတြ မျဖင့္ ေၾသာ္ အေျမႇာက္ ႀကိဳက္ ႀကိဳက္ၿပီး အေခ်ာက္ တိုက္ နဲ႔ လူမညီ၊ ပါလွ်င္ျဖင့္ “မွားၾကလိမ့္ မထင့္ အို – ေဘဒါရီရဲ႕၊ ေျမႇာက္လိုက္မကြဲ႕… ေမာက္လိုက္ မဟဲ့လို႔… ေဆာက္လိုက္မဲ့ ယူနီဘာစီတီေတြ အမ်ား။ ။

ႏွင္းဆီပြင္႔

လယ္ေတာကၿပန္
ပန္ခ်င္တယ္  ခေရဖူးဆိုလို႔
ေမာင္ခူးကာေပး ။
မနက္တုန္းဆီက
ေက်ာ႔ဆံုးကို  ေမာင္ၿမင္ေတာ႔
သူ႔ဆံပင္   ႏွင္းဆီပြင္႔ေတြနဲ႔
ဂုဏ္တင္႔တယ္ေလး ။။။။။

သေၿပညိဳ

သူ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ၊
ငါ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ။
တို႔ေျပမွာ တို႔ေမကမ္းပါတဲ့
သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းဟာက
လန္းလ်က္ပါကို။

ဘာမေလွ်ာ့ေလနဲ႔
လာေတာ့မကြဲ႔ ေရႊပဟိုရ္
ေလခ်ဳိကအေသြး။
လင္းၾကက္အေဆာ္
ကြင္းထက္မွာတူေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔
စည္ေတာ္ကို ရည္ေမွ်ာ္မွန္းကာပ
ေရာင္နီမွာ ေအာင္စည္ရြမ္းရေအာင္
သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းရယ္နဲ႔
လွမ္းၾကစို႔ေလး။ ။

ဇႏၷဝါရီ ၄ ၁၉၃၈
မင္းသုဝဏ္ -၁၉ဝ၉-၂ဝဝ၄

ေက်ာက္ေဆာက္ ဘုရားတိုင္ရတု -မယ္ဘြဲ႔ ( ၁ )

တေသာင္းရွစ္မည္၊ ေလးေထာင္တည္ကို၊
ရစ္သည္လွည့္ပတ္၊ လျပာသာဒ္ႏွင့္၊
ရန္နတ္နီးခိုက္၊ ေသာစဥ္ႀကိဳက္ဝယ္၊ ‎
ထိန္႔႐ိုက္သေျပ၊ အာဏာေမႊသား၊
သေရဓမၼ၊ ေသာကေရႊေမွာက္၊
တည္ခဲ့ေျမာက္သည္၊
ေက်ာက္ေဆာက္လွ်ံေျပာင္၊ ‎မိတည္းေနာင္။ ။
ရည္ေစာင္ လႏွစ္၊ အသစ္အသင့္၊
ၾကားဆင့္ေလသံ့၊ မပ်ံ႕စဘူး၊
အမူးအေမာ္၊ ႀကိဳးသည္ေသာ္ကား။
‎နားေတာ္ပ်ံ႕ေညာင္း၊ ညြတ္ခ်င္ေကာင္းဟု
ေရြေပါင္းလွည့္ျဖား၊ ေလွ်ာက္ပါျငားလည္း
ေရႊသားျမလွ်ံ၊ ‎မြတ္ညက္စံသည္။ ။
ခ်စ္သံျမြက္ မျခည္ေသာေၾကာင့္။

မုေ႒ာ ဘုရားတိုင္ရတု – မယ္ဘဲြ႔ ( ၃ )

ခေပါင္းျမစ္ဝွန္၊ သည္ကိုလြန္၍၊
ရန္မာန္ေအာင္ေျမ၊ လွည့္ခဲ့ေခြသား၊
မင္းေနညီေနာင္၊ ၿမိဳ႕ထြတ္ေခါင္ဝယ္၊
‎ေျခာက္ေရာင္ဘဝဂ္၊ ႏွင့္သာစက္မွ်၊
ကြန္ရက္ျခည္စံု၊ ပြင့္ငံုလွ်ံေတာက္၊
သံုးပါးေနာက္ကို၊ မေရာက္ဘူးပါ၊
ခုသာေလွ်ာက္ပန္၊ ‎မလြန္ေခါက္ရက္
ၾကားတုိင္းထက္လည္၊ ေရႊစက္တင္ဦး၊
ရေသာ္ထူး၏၊
ညႊတ္ႏူးစိမ့္သား၊ သည္စကားမူ၊
ပ်ံ႕ရွားမၪၨဴ၊ ‎ႏွင့္သာတူရွင့္၊
မျဖဴစိတ္ညိဳ၊ ရွိမည္ကိုလည္း၊
ျမြက္ဆုိသမ္းမဲ၊ မတံု႔ဘဲသည္
ေခ်လဲမသာ ခက္ေသာေၾကာင့္။

မုေ႒ာ ဘုရားတိုင္ရတု – မယ္ဘဲြ႔ (၂ )

မေျပာင္းရစ္ဟန္၊ ဗ်ာပါခ်န္ခဲ့၊
ျပန္ျပန္ႀကိဳးခက္ တံု႔မျမြက္၍၊
ဘုန္းစက္ဗ်ာဒိတ္၊ ခ်စ္နိမိတ္ကို၊
မယ့္စိတ္ယံုထုိက္၊ ‎သုိ႔စင္ႀကိဳက္ဝယ္၊
သံုးတုိက္ပယ္ေမွာင္၊ ထြတ္ဘုန္းေခါင္လွ်င္၊
ၿငိမ္းေအာင္ေျပေၾကာင္း၊ ျဖည့္ပါေကာင္း၏၊
တေသာင္းဇမၺဴ၊ ‎လွည့္ယူႀကိဳက္ရာ၊
ေရြးခဲ့ရွာလည္း
စၾကာရဟတ္၊ ပန္းကာပတ္လိမ့္
ညြတ္ညြတ္ခခ၊ ယုယေပ်ာ္ပါး
သနားေလေလ၊ ‎ေထြေထြမသိ
မ်က္စိတန္ေဆာင္၊ ထြန္းေျပာင္လွ်ံဝါ၊
သခင္သာဟု၊ ေမတၱာမတန္႔၊
သက္လံုးခန္႔သည္။ ။
ၾကင္ညြန္႔ မျဖာ ‎ရက္ေသာေၾကာင့္။

မုေ႒ာ ဘုရားတိုင္ရတု – မယ္ဘဲြ႔ (၁)

တေသာင္းရွစ္ျပန္၊ ေလးေထာင္လြန္သား၊
ယုဂန္လွည့္သြား၊ လရထားႏွင့္၊
‎နတ္သားနီးၾက၊ ေသာကာလတြင္၊ ‎
ေသာကဓမၼာ၊ ဌာပနာသား၊
သစၥာဉာဏ္ေပါင္း၊ မ႐ႈေတာင္းသည္၊
ညီေႏွာင္းေနာင္ေစာ ‎ျမတ္မုေ႒ာ။ ။
ၾကာေမာေန႔ရက္၊ ‎သက္ဆက္သည္ခ်ည္း၊
မနည္းကံုးသီ၊ မ်ားေလၿပီတည့္၊
ႏဲႊမီွတူစံု၊ ဘုန္းခ်င္းဆံုကို၊
ေၾကးမံုအသြင္၊ ႐ႈျမင္ေနက်
ပါခ်င္လွ၍၊ ‎ထိန္းယေရြေဘာ္၊
ေလွ်ာက္ပါေသာ္လည္း၊ နားေတာ္မညႊတ္၊
ဆင္းၾကာနတ္သည္။ ။
ႏႈတ္လႊတ္မပါ ျမြက္ေသာေၾကာင့္။

ရက္စက္လြန္းေသာ ဂလဲ႔စား

ေသမင္းရဲ႕ ဖိတ္စာ
လာပါခဲ႔ မေႏွး ။

ငါမလာ ျပန္စာေရးတယ္
အိပ္ႏွင္႔ေတာ႕ေလး ။ ။

ခ်စ္သူ႕ရဲ႕ခ်ိန္းစာ
လကာနဲ႔ အေတြး ။


ေမာင္လာရင္ ေရႊရင္ေႏြးနဲ႕
ခင္ေထြးမယ္ေလး ။ ။

မုိးေသာက္ေသာအခါ
မ်က္ႏွာမွ မသစ္ ။

ခ်စ္သူ႕အိမ္ အေရာက္သြားတယ္
ေလွခါး ဆယ္ထစ္ ။ ။

ဧည္႔ခန္းသုိ႕၀င္
ေရႊရင္တုိ႕လွုပ္ရွား ။

အေလာင္းစင္
ျပင္ကာထားတယ္
ေသမင္းဂလဲ႕စား ။ ။

သစၥာသည္သာ အလွတရား

ငါေသတဲ့အခါ
ဘာအေမြမ်ား ထားခဲ့ရပ
အို … ေလာက တဝွမ္းလံုး
အေခ်ာအလွအဆန္းဆံုး
သေဘာဓမၼလႊမ္းဖံုး
မေနာမယပန္းကံုးေတြကို
ေတးဖြဲ႕ကာ ကဗ်ာေတြသီလို႕
အသည္းလႊာေၿမမဟီဝယ္
အုတ္ဂူလုပ္ကာ ၿမဳပ္ခဲ့မည္ပ။

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မာန္

အပြင့္ကိုခူး
အဖူး ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

အဖူးကို ဖ်က္
အခက္ ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

အခက္ကို ခ်ိဳး
အရိုး ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

အရိုးကို ႏွဳတ္
အငုတ္ ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

အငုတ္ကိုပယ္ေရြ႕
မ်ိဳးေစ့ ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

မနက္ၿဖန္ဆို ငါပင္ပ်ိဳသည္
ေဝစည္စိမ္းလွ်က္ သီးပြင့္ရြက္ႏွင့္
ခက္လက္ေဝဆာ ေၿမကမၻာမွာ
သာယာဝင့္လန္း ေမတၱာဖ်န္းၿပီး
ငါ့လမ္း ငါေလွ်ာက္ေနဦးမယ္ … ။

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

စမ္းေရအေမာဝယ္ ပန္းအေၾကြေစာတယ္

ပန္းအလွကို
စမ္းကေထာမနာ
ရစ္ၿဖာဝိုက္ဝန္း စီးဆင္းသည္။

စမ္း၏ေအးၿမ
ထိုရသကို၊ ပန္းကခ်ီးက်ဴး
ငံုဖူးဝတ္လႊာ ေခြ်လႊင့္သည္။

စမ္းေခ်ာင္းတိမ္ေကာ၊ ၿမက္ရိုင္းေတာမွာ
က်စ္စာဖံုးလႊမ္း၊ အိုလြမ္းစရာ
ပန္းခမ်ာလွ်င္၊ ႏြမ္းကာေၿခာက္ေသြ႕
ေရမေတြ႕ရ၊ ပူေငြ႕ေလာင္ၿမိဳက္
ရွိဳက္ငင္တမ္းတ၊ စမ္းဘဝကို
ပန္းကငိုေၾကြး မဆံုးႏိုင္။

တစ္ေန႕ေသာအခါ၊ ၿပည္႕လာစမ္းေခ်ာင္း
ၿပန္ေၿပာင္းေရစီး၊ သူ႕နီးဝန္းက်င္
ပန္းပင္ခမ်ာ၊ မရွိရွာေတာ့
ေၿမလႊာဗ်ိဳက္ေတာ၊ ၾကြက္ေသာေသာၿဖင့္
ေရြ႕ေလ်ာပန္းပင္၊ ၿမက္ခင္းၿပင္ဝယ္
မၿမင္ေလရ၊ ထိုခဏတြင္
စမ္းက ရွိဳက္ငိုၿပန္ေလသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၾကာေသာခါတြင္
ေၿမလႊာတထီးက်န္၊ သဏၭာန္ေရႊ႕ေၿပာင္း
စမ္းေခ်ာင္းသစ္ပင္၊ မၿမင္ေလရ
ဘာမွ်မၿမဲ၊ မလြဲဧကန္
ေလာကဓံကို
လြန္ဆန္ၿငင္းပယ္ မရပါတကား။

စမ္းငိုသလို၊ ပန္းလည္းငိုခဲ့
သို႕ေပမယ့္ကြယ္၊ ဆက္သြယ္မွဳကင္း
ငိုခ်င္းႏွစ္ပုဒ္၊ လြမ္းဇာတ္ထုပ္ကို
ကြ်ႏု္ပ္စာဆို၊ ထပ္ဆင့္ငိုမိ
ဘယ္လိုမ်က္ရည္ တန္႕ဆည္ရမလဲကြယ္။

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေဗဒါလမ္း(၂ ) မယ္႔လမ္းပါတဲ႔

ဒီေခ်ာင္းမွာရႊင္၊ ေဗဒါခင္ျပာလဲ့
စံပယ္ကို ယမယ္ဖြဲ႕ (ယိုးမယ္ဖြဲ႕) ကမ္းကပ္ခ်င္ခဲ့။
ဒီေခ်ာင္းမွာရႊင္၊ ေဗဒါခင္ျပာလဲ့
ပ်ိဳမယ္ကို ယမယ္ဖြဲ႕၊ ကမ္းကပ္ခ်င္ခဲ့။
ဒီေခ်ာင္းမွာရႊင္၊ ေဗဒါခင္ျပာလဲ့
ေစတီငယ္ယမယ္ဖြဲ႕၊ ကမ္းကပ္ခ်င္ခဲ့။
လင္းယဥ္ႏြဲ႕ တခ်ီခ်ီ
က်ဴရိုးရွင္သူ႕စကား၊ နားက်ခဲ့ၿပီ
ကြ်တ္ဆုျမတ္ စလြယ္ခ်ည္၊ ေဗဒါရီျပာလဲ့။
စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္နဲ႕
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း၊ မယ့္လမ္းပါတဲ့။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္စာေစာင္၊ ၁၉၅၇ – ၁၉၅၉)

ေဗဒါလမ္း(၁) မယ္႔လမ္းပါလား

ပန္းနီလာ၊ ေဗဒါဆင္သ လို႕
ယဥ္လွတယ္ေလး။
စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္နဲ႕
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္းမွာ၊ တန္းစီလို႕ေလး ။

အိုအခ်င္းက်ဴရိုးရွင္။
မေဗဒါျပာလဲ့လမ္း၊ ကမ္းကပ္မယ္ျပင္။
စံပယ္လွပြင့္ျဖဴစင္၊ ကမ္းခြင္ကငယ္ကြ်မ္း။
သူ႕လိပ္ျပာျခံအရံနဲ႕၊ သူစံရာ သူေပ်ာ္ေမြ႕။
ေျပးေတြ႔ခ်င္စမ္း….. တဲ့။

ေတြ႕ခ်င္တဲ့ေစတနာရယ္။
ငယ္ကြ်မ္းေဆြ လြမ္းေဝေတးေပမို႕
ေအးခ်ိဳလွတယ္။
လိပ္ျပာကဝတ္ရည္သယ္၊ စံပယ္ကမအား။
ပြင့္ဖူးတေဝေဝနဲ႕
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း
မယ့္လမ္းပါလား။

အိုအခ်င္း .. က်ဴရိုးရွင္။
မေဗဒါျပာလဲ့လန္း၊ ကမ္းကပ္ျပန္ခ်င္ ။
ဟိုအေကြ႕မွာလ
ကိုရင္ေဖ့ ခ်စ္ေရစင္ ၊ ပ်ိဳခင္ရဲ႕အႏြဲ႕။
ပ်ိဳ႕လက္မွာ မယ္ေဗဒါက
ပ်ိဳ႕မ်က္ႏွာ ခ်စ္အံု႕ပုန္းကို ၊ ၿပံဳးၾကည့္ခ်င္ငဲ့.. တဲ့။

ၾကည့္ခ်င္တဲ့ေစတနာရယ္
သနားဘြယ္ ခ်စ္ဘြယ္ေတးေပမို႕
ေအးခ်ိဳလွတယ္။
ခ်စ္စႏိုးရယ္နဲ႕၊ ျမစ္ရိုးကအျပာခ်ယ္ကို။
ပ်ိဳ႕နယ္လိုက္ေလမလား။
ပြင့္ဖူးတေဝေဝနဲ႕
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း၊ မယ့္လမ္းပါလား။

အိုအခ်င္းက်ဴရိုးရွင္။
မေဗဒါျပာလဲ့လန္း၊ ကမ္းကပ္ျပန္ခ်င္။
ထီးေတာ္ကတခြ်င္ခြ်င္
ကြင္းျပင္ကဘုရား။
ေနမင္းညိုခ်ိန္တန္ေပါ့
နိဗၺာန္ကိုစိတ္ႀကံကူး၊ ဖူးခ်င္လ်က္သား …. တဲ့။

ဖူးခ်င္တဲ့ေစတနာရယ္။
နိဗိၺႏၷာ ဂီတာေတးေပမို႕၊ ေအးခ်ိဳလွတယ္။
ကြ်တ္ဆုကိုရြယ္၊ လြယ္ပါေတာ့အရ
ပြင့္ဖူးတေဝေဝနဲ႕
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း၊ မယ့္လမ္းသာပါ့။

ေခ်ာင္းေရကေဖာင္၊ ေတာင္ေလကေသြး။
ရြက္လင္းယဥ္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္နဲ႕
ပန္းတိုင္ကို ပန္းခိုင္ဆိုက္ေအာင္ ၊ အားစိုက္ပါေလး။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ

(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္စာေစာင္၊ ၁၉၅၇ – ၁၉၅၉)

အပ္နဖား

ထိုးေသာ္လဲ့ ထိုးေသာ္
ၾကိဳးေခ်ာ္လို႔သြား
အမယ္အို အျမင္ကပ္တယ္
အပ္ေရႊနဖား။

ေဇာ္ဂ်ီ

မေဟာ္သဓာဇရပ္

ညီသစ္ဆင္း
မင္း၏သားငယ္၊ သက္ႏွစ္ဆယ္
သူ႕နယ္ ဝန္းက်င္၊ သူ႕မ်က္ၿမင္မွ
ဆင္ၿခင္ေတြးေခၚ၊ အေတြးေပၚ
မေဟာ္ ဉာဏ္ၿဖစ္၊ ဇရပ္သစ္ကို
ႏွစ္သက္ ၿမတ္ေလး၊ ေခတ္ေရွ႕ေၿပးဟု
အေရးဆိုလာ၊ မင္႕သည္းခ်ာကို
သာဓု သာဓု ငါ ေခၚ၏ ။

အဘယ္ေၾကာင္႕ဆို၊ ဟိုးေရွးကပင္
လူ႕ခြင္ က်ိဳးၿပဳ ၊ လိုအပ္မႈ၌
ကရုဏာ ထား ၊ သဒၵါပြားလ်က္
ေဆာက္ခဲ႕ ဇရပ္၊ မေဟာ္ဇာတ္၌
ငါ ဖတ္ဖူးသည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႕။

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ရြာ ကိစၥ၌
တက္ၾကြ ရြာသား၊ စိတ္ဝင္စားေအာင္
ရွင္႕သား မေဟာ္၊ ဖြားဖက္ေတာ္တို႕
ရဲေဘာ္ စိတ္ေပါက္၊ စုေပါင္းေဆာက္ခဲ႕
တစ္ေယာက္တစ္က်ပ္၊ ထိုဇရပ္သည္
ဇာတ္မေဟာ္တြင္ ေက်ာ္ေသာေၾကာင္႕။

ဇရပ္ သာယာ၊ ခန္းဖြဲ႕ရာတြင္
ရြာပ ရြာတြင္း၊ ရြာသားခ်င္းဝယ္
မႈခင္းကိစ ၊ ခ်င္းမ်ားၾကေသာ္
ဆံုးမစကား ၊ တရားသဘင္
အမ်ား ၿမင္ေအာင္၊ စီရင္စရာ
လ်ာထားသတ္မွတ္၊ ထိုဇရပ္သည္
ဇာတ္မေဟာ္တြင္ ေက်ာ္ေသာေၾကာင္႕။

သြားလာ ဥဒဟို၊ ဧည္႕ထိုထိုမွ
ကိုယ္ဝန္ ထိန္းေက်ာင္း၊ မိခင္ေလာင္းတို႕
လဲေလ်ာင္းသက္သာ၊ သားဖြားရာ ဟု
လ်ာထားသတ္မွတ္၊ ထိုဇရပ္သည္
ဇာတ္မေဟာ္တြင္ ေက်ာ္ေသာေၾကာင္႕

ေဇာ္ဂ်ီ
ရတနာမြန္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၊ ၁၉၈၁

ေၿပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ

ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း၊
မင္း၏သက္လွယ္၊ မင္း သားငယ္သည္၊
သက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။

သူသံုးႏွစ္သား၊ ေဖၚခ်င္းမ်ားႏွင့္၊
အူယားဖါးယား၊
ကစားရာမွ၊ ႏြား႐ုပ္ခ်၍၊
နတ္က်သည့္သြင္၊ မင့္ရင္ခြင္သို႔၊
ေျပးဝင္ပုန္းလာ၊ သူ႔မူရာကို၊
ငါျမင္ခဲ့၏ မွတ္မိ၏။

မိုးကစိုစို၊ က်ီးအုပ္ၿပိဳ၍၊
ထိုမွဤမွ၊ တို႔လမ္းမတြင္၊
ပ်ံၾကဝဲၾက၊ ငရဲကသို႔၊
အံုျြကျမည္အာ၊ မသာယာကို၊
ငါၾကားခဲ့၏ မွတ္မိ၏။

ထိုေန႔၌ပင္၊ ထိုခ်ိန္ထင္၏၊
သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ျပည္သူ႔ပန္းသည္၊
ပြင့္လန္းခါစ၊ ေျြကလိုက္ရ၏၊
ေျမခသတင္း၊ မိုးႀကိဳးခြင္းသို႔၊
အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္၊ တို႔လမ္းခြင္၌၊
မခ်င္မရဲ၊ ဝမ္းနဲခံခက္၊
မ်က္စိမ်က္ႏွာ၊ ၫွိဳးၾကရွာသည္၊
ရြာဦးပိုင္းမွ သခ်ႋဳင္းထိ။

ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း၊
မင္း၏သားငယ္၊ ႏွစ္ဆယ္သက္စစ္၊
သူတို႔ေခတ္၌၊ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခင္၊
ျမတ္ေစခ်င္၏၊ မင္းျမင္ငါၾကား၊
စကားဥဒါန္း၊ ဆန္း၏သတၲိ၊
ဆန္း၏သမာဓိ၊ ဆန္း၏ပညာ၊
ဆန္းမွာဆံုေပါင္း၊ ေယာက်ာ္းေကာင္းတို႔၊
ေခါင္းေဆာင္သေဘာ၊ မင့္သားေခ်ာကို၊
ေျပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ

(ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္၊ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ အာဇာနည္ေန႔)

သခင္ေအာင္ဆန္းတရား

ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း၊
မင္း၏သားငယ္၊ မင္းသက္လွယ္ကို၊
အဘယ္တရားေဟာမည္နည္း။

ဆန္း၏ သတၱိ၊
ဆန္း၏ သမာဓိ၊ ဆန္း၏ ပညာ၊
ေဟာစရာကား အလြန္မ်ား၏။

မင့္သားအရြယ္၊ သက္ႏွစ္ဆယ္တြင္၊
လူငယ္ေအာင္ဆန္း၊ သူ႔အစြမ္းကို၊
ပန္းေကာင္းတပြင့္၊ ပန္ဆင္တင့္သို႔၊
မင့္သား သိေစခ်င္လွ၏။

သူ႔အစြမ္းကား၊ အျခားမဟုတ္၊
အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ၊ မ်ိဳးျခားဒဏ္မွ၊
ျမန္မာလြတ္လမ္း၊ ခရီးၾကမ္းဝယ္၊
ဗန္းျပအလွ၊ ပကာသနကို၊
ျပာက်ေလာင္ၿမိဳက္၊ သူမီးတိုက္၏၊
ေခတ္လိုက္စာညီ၊ ေခတ္မီပညာ၊
ႀကံဳရာဘဝ၊ မုကလံုေလာက္၊
ခံၿမိဳ႕ေဆာက္၏။

ထို႔ေနာက္တဆင့္၊ မိုးထိလြင့္ေအာင္
႐ိုးက်င့္ျမင့္ႀကံ၊ သူ႔အလံတည့္
ပ်ံတလူလူ၊ သူထူခဲ့ေၾကာင္း
ေခါင္းေဆာင္သေဘာ၊ မင့္သားေခ်ာကို၊
ေျပာလိုက္ပါဘိ၊ ေဟာပါဘိ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ

အိမ္အလွ

ငါ႕ညီေၿပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သားငယ္၊ သက္ႏွစ္ဆယ္သည္
ဘယ္အိမ္မ်ိဳးကို ၾကိဳက္သနည္း။

အိမ္ေရွ႕ပန္းခင္း၊ ဇာၿပတင္းႏွင္႕
အိမ္တြင္းေကာ္ေဇာ၊ ဆိုဖာေခ်ာႏွင္႕
အံ႕ဩ ရင္မ၊ ဗန္းၿပ လွလည္း
စိတ္က ေမာဟ၊ လက္က ေလာဘ
ႏႈတ္က မာန၊ ထားတတ္ၾကမူ
အတၱကိုယ္က်ိဳး ထိုအိမ္မ်ိဳး။

အိမ္ေနာက္စိုက္ခင္း ၊ စာမ်ိဳးဟင္းႏွင္႕
အိမ္တြင္းသန္႕စင္၊ ေလ ေန ဝင္ႏွင္႕
အားအင္မွ်တ၊ ဗန္းမလွလည္း
စိတ္ကေမတၱာ၊ လက္မွာ စာဂ
ႏွဳတ္က ေၿဖင္႕ရိုး၊ အေနရိုးမူ
သူ႕က်ိဳး ကိုယ္႕က်ိဳး ထိုအိမ္မ်ိဳး ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
ညီသစ္ဆင္းကဗ်ာစု
၁၉၆၅

ဂုဏ္အလွ

ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သားငယ္ သက္ႏွစ္ဆယ္သည္
ဘယ္ဂုဏ္မ်ိဳးကို ႀကိဳက္သနည္း ။

ေရႊဂုဏ္ေငြဂုဏ္ ရာထူးဂုဏ္သည္
လူ႔ဘံုေလာက အကာမွ်တည့္
သူကျငဴစူ မၾကည္ျဖဴ၍
ခြာယူလိုက ခြာ၍ရ ။

ရိုးဂုဏ္ေျဖာင့္ဂုဏ္ ယဥ္ေက်းဂုဏ္သည္
လူ႔ဘံုေလာက ႏွစ္သာရတည့္
သူကျငဴစူ မၾကည္ျဖဴလည္း
ခြာယူမရ ကြာမက် ။

ေဇာ္ဂ်ီ

သင္ေသသြားေသာ္

ဪ…လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘဝကား
အိုရနာရ ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
သို႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏အမ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။

ေဇာ္ဂ်ီ

တို႔တိုင္းၿပည္

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာ၊ တို႔ေျမ၊ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီ၊ စပါးမ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ိဳး၊ တၫႈိး့ၫိႈးႏွင့္
ပုထိုး ျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္သြားလ်က္
မစားေလရ၊ ၀မ္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ် မတင္ႏိုင္ရွိမည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ၊ တို႔ေျမရြာ၀ယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေတာကၿပိတၱာ ျဖစ္မည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ မေလွ်ာ့လံု႔လ
သူကစ၍၊ ငါကအားလံုး
လက္႐ံုးျမားေျမာင္၊ ဥာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ၊ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ၊ ဘယ္သူ႔ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေရွ႕ပန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း ။