(၁) “ဘြိဳင္းေကာက္”အျဖစ္မ်ာ၊ ေမတၱာ အထယ္ မေသးေသာ္ လဲ့၊ “မိႈင္း”တစ္ေယာက္ မစၥတာ – ခ်စ္ရာ မမယ္ ေသးႏိုင္ဘု၊ သစၥာ တကယ္ ေသြးေတြ ဟဲ့လို႔။ ေတြးနဲ႔ ေနာင္ဘို႔ အလို။ အိုကြယ့္ ေခတၱရာနယ္ တေၾကး ဆီက၊ ေမးရဲ႕ ေမာင္တို႔ကို။
(၂) ေၾသာ္ ေ၀းခရီးက ေပမဲ့၊ အေရးႀကီး လွ်င္ျဖင့္၊ ေသြးနီရာ ပါစၿမဲ ေပမို႔၊ ဆရာလဲကြာ၊ ပထမ အရင္- ကနဦး ဆီက၊ ျမန္မာ တစ္ခြင္မွာ- သမတရွင္ ဘုရင္ မလူးခင္ပ။“ထ”ဆင္ထူး ကို၊ တျမည္ျမည္ သင္ခဲ့သမို႔၊ “ထီ”မထင္ ေက်ာင္းေတာ္သား ေတြရဲ႕၊ အမည္ အစဥ္မွာ-ေခါင္း အေပၚဖ်ား တြင္မွ မင္း႐ို႕ ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာ ထားလိုက္ၾက ေပေတာ့၊ ေၾသာ္ ဘုရား သိၾကားေတြ မ – လို႔မို႔၊ အမ်ား ေ၀ေနယ် တို႔ဘို႔ အေရွ သမယ “ပေ၀” သေရ ေခတ္ဆီက၊ ေရႊ-ေငြ ျဖစ္သူ “ဆရာေအာင္”ရဲ႕ ျပင္၊ ျမန္မာေဘာင္ ေပါကၠံတိုင္း တြင္မွ၊ သမုိင္း တစ္ေစာင္ သစ္ခဲ့တဲ့၊ အဇၨေဂါနာ၊ ဆရာ ရွင္မထီး တို႔ လိုပ၊ ျဖစ္ၾက ေသာအခါ၊ တာ အ၀င္မွာ ၿပီးေစဖို႔၊ ခရီးသယ္ ေရာက္ရာ ႀကိဳခဲ့တယ္၊ အမ်ဳိးအတြက္ သဒၶါတရ ကိုယ္ပါေနာ္ကြယ္၊ မ်ဳိးမ်ဳိး မ်က္မ်က္၊ အက်ဳိးနက္ ေစဖို႔၊ ထုိးရက္ပါကို။
(၃) အႏွစ္ တစ္ေထာင္ ေရွစြာ၊ ေနစရာ မ်ဳိးရယ္လို႔၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုိး ရပါေတာ့၊ ေရႊ ေငြ အသျပာ မိုးေတြ နဲ႔၊ သြန္းၿဖိဳး ျဗဟၼစိုရ္။ အစြမ္းတန္ခိုး ထိုထိုရယ္ႏွင့္ – က႐ုဏာ ေမတၱာပြား၊ အိုကြယ္ လြမ္းမိုး တညိဳညိဳရယ္ႏွင့္ သမုဒယ သစၥာတရား။
(၄) “မိႈင္း” ဟဲ့ေနာ္၊ တိုင္းနယ့္ ေျပေပၚ မျဖင့္၊ ကသိုဏ္းနဲ႔ ေျဖေဖ်ာ္တဲ့၊ တေဇေယာ္ အထိကရ တပါးေပေပါ့၊ ကေ၀ အေက်ာ္အေမာ္ မွာ တပည့္မ ေတြကလည္း မ်ားခ်ိန္မို႔၊ အစိအငွ သြားကာ၊ ဆန္ကို ခံၾကေတာ့၊ ယမန္ ဟိုပုဂံ၊ သေရေခတၱရာ တို႔လို၊ ေရႊေတြ ေငြေတြ ျဖစ္လွ်င္ျဖင့္၊ အေရွ ခ်စ္မကြယ္၊ သဒၶါေပါက္ သူက၊ ျပည္ေခတ္ အနယ္နယ္၊ နာဂရ တေလွ်ာက္မွာလ အမယ္မင္း၊ ေနာက္တသိုက္- ဇမၺဴဒီ ျမန္မာသားေတြ မျဖင့္ ေၾသာ္ အေျမႇာက္ ႀကိဳက္ ႀကိဳက္ၿပီး အေခ်ာက္ တိုက္ နဲ႔ လူမညီ၊ ပါလွ်င္ျဖင့္ “မွားၾကလိမ့္ မထင့္ အို – ေဘဒါရီရဲ႕၊ ေျမႇာက္လိုက္မကြဲ႕… ေမာက္လိုက္ မဟဲ့လို႔… ေဆာက္လိုက္မဲ့ ယူနီဘာစီတီေတြ အမ်ား။ ။
No comments:
Post a Comment