မၾကာခဏ
မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္လာတယ္
ေရာ့ခ္စတီးဝပ္လာတယ္
မက္ေဒါနား၊ ခုဆို
ဘရစ္တနီစပီးယားနဲ႔
အင္ဂ်လီနာဂ်ိဳလီတို႔ေတာင္ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ
ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းမွာ ခုနကဘာျဖစ္သြားသလဲ
ခု၊ ဒီမွာ ရၿပီ
သူတို႔လက္ထဲမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကိုယ္စီနဲ႔
ဘဝကို ဘဝနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္
Bus Stand ေတြမွာ
အစိုးရအေဆာက္အအံုေတြမွာ
အဘိုးအဘြားေတြက တံျမက္စည္းလွည္း အမိႈက္ေတြသိမ္း
သူတို႔ရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတယ္
ငါတို႔ရပ္ကြက္ထဲ ဇိမ္ခံသူေဌးေတြ
ေရႊေတြညႊတ္ေနသလို
သူတို႔လည္ပင္း သူတို႔လက္အတြင္းမွာ
ေရႊေတြညႊတ္ လြတ္ေျမာက္လို႔၊
ငါတို႔သာ ငါတို႔ပညာေတြ အကုန္ရပ္ထား
အေတာင္ပံမဲ့ မိုးသားထဲပ်ံသန္း
ျပႆနာေတြ ရွင္းဖို႔
၇၃ ထပ္ ေခါင္းမိုးအထိ တက္ရတယ္
အဲဒီကတစ္ဆင့္ သံမဏိႀကိဳးလက္သန္းေလာက္နဲ႔တြယ္ဆင္း
အလ်ား ၁ဝ ေပ၊ အနံ ၃ ေပျခင္းထဲမွာ
ဘဝကိုသိပ္ထည့္၊ ေလထဲငွက္စာေကၽြးသလို
ဘဝကိုထိုးေကၽြး၊ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ျပန္ေရြးေနသလို
ကားေတြ လူေတြ
ငါတို႔ေအာက္ကျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း
ငါ့အတြက္ ညေနခင္းေတြက်န္ပါေတာ့မလား စဥ္းစား
စဥ္းစားရင္း ငါျပဳတ္က်ေတာ့မလို ငါ ေသေတာ့မလို
ငါဟာ ငါနဲ႔ ငါ့ကမၻာထဲက လြတ္ထြက္သြားေတာ့မလို
အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ပြား
အင္ဒိုနီးရွားေတာမီးေတြေလာင္ေတာ့
ၿမိဳ႕ထဲ မီးခိုးေတြလွိမ့္ဝင္လာ အထပ္ ၇ဝေက်ာ္မွာ
ငါနဲ႔ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေဘးဘီဝဲယာ ဘာတစ္ခုမျမင္ရ
ေဝဝါးေနတဲ့ အနာဂတ္ဟာ ပိုၿပီး ထူပိန္းသြားတယ္
ငါတို႔ေရွ႕မွာနံရံ အသက္နဲ႔ရင္း ထမင္းအတြက္
အဲဒီနံရံကို သန္႔ရွင္းလွပေအာင္ ျပင္ဆင္ရတဲ့ဘဝ
ခင္ဗ်ား ရဖူးပါရဲ႕လား။
No comments:
Post a Comment