ငါ့ညီေျပာင္၀င္း ေမာင္သစ္ဆင္း…….
မင္းကိုသူမဲ လူပံုထဲ၌
ဆဲဆိုရိုင္းပ် သူရန္စလည္း
မင္းကမျဖံဳ မင္းမမွဳန္ခဲ ့
မတုန္မလွဳပ္ မင့္ျပံဳးရုပ္သည္
ဟုတ္လွေပစြ ဟုတ္ေပစြ ။
အခါတစ္ပါး ျမတ္ဘုရားကို
ပု႑ားဒြါဇ အမ်က္ရွ၍
ငါဆနင္ပဲ မ်ိဳးစံုဆဲ၏
ဆိုဆဲအားရ ထိုခဏ၌
ဗုဒၶဘုရား ထိုပု႑ားနွင့္
စကားခ်ီခ် ဆိုခဲ ့ၾက ။
” ဘာရဒြါဇ ျဗဟၼဏ…….
အိမ္၀ေရာက္လာ သင့္ေဆြညွာအား
ရသာခ်ိဳေအး ခဲဖြယ္ေပး၍
မေကၽြးသေလာ ေကၽြးသေလာ “
” ငါ့ေဆြ ငါ့မ်ိဳး ငါျမတ္နိုး၍
မုန့္မ်ိဳးစံုစြာ သံုးေဆာာင္ပါဟု
ငါေကၽြးေမြး၏ ငါေပး၏ “
“ဘာရဒြါဇ ျဗဟၼဏ…….
သူကျငင္းဆန္ လက္မခံေသာ္
ၾကံပ်ားဆီဥ ခဲဖြယ္စုသည္
မည္သူ ့လက္မွာ ရွိသနည္း “
” သူမယူဘိ ေနသည္ရွိေသာ္
ငါ၏လက္မွာ ရွိသည္သာ “
“ဘာရဒြါဇ ျဗဟၼဏ……
ငါ့အားသင္ေပး မယဥ္ေက်းသည့္
ဆဲေရးတိုင္းထြာ ဆဲတစ္ရာကို
ငါလက္မခံ “ မိန့္လိုက္ဟန္သည္
သုတၱန္ထင္ရွား ရွိတကား ။
ငါ့ညီေျပာင္၀င္း ေမာင္သစ္ဆင္း……
မင္းသိမသိ ငါမသိခဲ ့
ငါသိသည္မွာ သိရံုသာတည့္
မင္းမွာတမူ ယူမတူတို ့
ျငဴစူမွိဳင္းမွဳန္ အဆဲစံု၌
မတုန္မလွဳပ္ မင့္ျပံဳးရုပ္သည္
ဟုတ္လွေပစြ ဟုတ္ေပစြ ။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
ေငြတာရီ မဂၢဇင္း၊ အတြဲအမွတ္ ( ၃၁ ) ၊ေမလ ၊ ၁၉၇၁ ။
No comments:
Post a Comment