အိပ္လို ့မရ
ညႀကီးမင္းႀကီး ထၿပီးထိုင္ေန
ေမြ ့ရာေတြလဲ ေၾကမြတြန္ ့လိပ္
သိပ္စိတ္ညစ္တယ္ သတိျပယ္လြင့္
ခိုတြယ္စရာ အတည္မရ။
အျပင္ဘက္မွာ
သစ္ရြက္ေတြၾကာ ၾကယ္ေလးငါးပြင့္
စကားပင္အို ကန္ေရစိုစြတ္
ဟိုမွာလႈပ္လႈပ္ ငုတ္တုတ္လက္ကမ္း
စမ္းေလွ်ာက္သြားေန ျမက္ခ်ံဳေတြထဲ
တေစၧငါကိုယ္တိုင္ပါပဲ။
ခုတင္ေျခရင္း
ေျပးနင္းရွပ္ရွပ္ မတ္တတ္ထလိုက္
ခန္းဝကိုလာ ဝရန္တာမွာ
သည္မွာတစ္ေယာက္ တေစေျခာက္လွန္ ့
ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာလွည့္စမ္း
တည့္တည့္လွမ္းျမင္ ေအာ္ငိုခ်င္မိ
တဆင္ထဲပဲသူနဲ ့ငါ။
ျမစ္နက္ထဲမွာ
ငါေရနစ္ျမဳပ္ ခ်မ္းၿပီးကုပ္ေန
ကုကၠိဳကိုင္းၾကား ငါေနနားလိုက္
ဘုရားေရွ ့ေမွာက္ ဒူးေထာက္ေရာက္ျပန္။
ေမာပန္းလ်ႏွင့္
တစ္ေယာက္ေသာငါ ငါမ်ားစြာမွ
ထလာလြင့္ပါး ေမာင့္အနားကို
စကားေထြရာ ငိုသံပါႏွင့္
ဘာမွမၾကား ေမာင့္အနားမွာ
ထသြားစို ့ဆို ေမ့ကိုအိပ္မက္
မမက္ဘူးလား တေစျဖားေယာင္း
မႈန္မႊားစိတ္ဝယ္အရိပ္ထင္။
No comments:
Post a Comment